''Κρατώντας σφιχτά τη σκυτάλη''. Κύριοι, Βενιζέλο, Χρυσοχοϊδη, Σκανδαλίδη και λοιποί, θα ήταν υποκρισία για σας, αλλά και τα άλλα στελέχη της κεντροαριστεράς, που κυβερνησατε όλα αυτά τα χρόνια, να πιστεύετε ότι είστε αναντικατάστατοι. Άντε στο καλό και ανοίξτε το ''παιγνίδι'' για νεώτερους σας.

Τα πρωτοκλασάτα στελέχη -και επί χρόνια υπουργοί- της ελληνικής κεντροαριστεράς διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το μέλλον του συγκεκριμένου ιδεολογικού χώρου, και όχι, ελπίζω, για το δικό τους ατομικό μέλλον. Άλλωστε, οι καρέκλες δε μετρούν, ούτε τα πρόσωπα, αλλά η πολιτική έκφραση μίας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, η κατοχύρωση αυτής της έκφρασης από γενιά σε γενιά και η προοπτική εφαρμογής της.

Είναι, πλέον, ηλίου φαεινότερο, πως η κεντροαριστερά δε μπορεί να έχει προοπτική κάτω από τη σημερινή κατάσταση, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, μα ούτε με τη συμμετοχή των πρωτοκλασάτων στελεχών υπό έναν νέο πολιτικό φορέα. Η λαϊκή απαίτηση συνοψίζεται σε νέα άφθαρτα πρόσωπα, περιφρούρηση της διαφάνειας-αξιοκρατίας, μεγαλύτερη συμμετοχή των ίδιων στις συλλογικές αποφάσεις μέσα από νέες δημοκρατικές διαδικασίες (νέες συλλογικότητες).

Πώς, όμως, μπορεί να νικηθεί ένα σύστημα που επικοινωνεί στον ελληνικό λαό επιλεκτικά τα σωληνάρια κοινών συγκοινωνούντων δοχείων; Πώς μπορεί να νικηθεί ένας καλοστημένος μηχανισμός που παράγει δημοφιλία με ανταλλάγματα;

Σας θυμίζω, λίγους μήνες πριν, τη θεωρία των ανίκητων προεκλογικών μηχανισμών των κομμάτων εξουσίας να καταρρέει, με πρώτο παράδειγμα αυτό του ΠΑΣΟΚ να χάνει 30 ολόκληρες μονάδες...

Από μικρός ενθυμούμαι τα κομματικά στελέχη του διπόλου να μιλούν με θαυμασμό για την αύξηση της συσπείρωσης του κόμματός τους τις τελευταίες ημέρες, περιγράφοντάς το με έπαρση ως ''άνοιγμα των φτερών''. Αυτό που πραγματικά συνέβαινε, ήταν η πίεση -μέσω ανάκλησης μνήμης- που ασκούσαν τα κομματικά στελέχη στους πολίτες να τους επιστρέψουν με την ψήφο τους το ρουσφέτι που τους είχαν κάνει, την πράξη εξυπηρέτησης. Έβγαζαν τα μπλοκάκια με τα ονόματα, έπιαναν τα τηλέφωνα ή έστελναν υπενθυμίσεις μέσω συγγενών και φίλων. Μα αυτό δεν ήταν αρκετό. Επιπρόσθετα, το μηχανισμό τούτο ενδυνάμωνε η προοπτική μελλοντικών εξυπηρετήσεων, η ασφάλεια τού να έχει ο πολίτης τον *άνθρωπό* του στην εξουσία, το τάξιμο που σπίτι δε χαλάει.

Δυστυχώς, για το ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης γενιάς, αυτό άλλαξε με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Ο εκπαδευτικός έπαψε να εκλιπαρεί τον βουλευτή για απόσπαση, ο αστυνομικός σταμάτησε να κυνηγά τον πολιτευτή για μετάθεση, ο στρατιωτικός έπαψε να παρακαλά τον στρατηγό για μετακίνηση, ο γιος απομυθοποίησε τη θεωρία του πατέρα του για ψήφο που ισοδυναμεί με σίγουρο διορισμό στο δημόσιο. Η πλήρης διαφάνεια σε πολλούς τομείς του δημόσιου τομέα στοίχισε στο ΠΑΣΟΚ, καθώς απώλεσε τον λεγόμενο προεκλογικό μηχανισμό εν είδει ανοίγματος φτερών και την υφαρπαγή μη ιδεολογικών ψήφων. Το ΠΑΣΟΚ έχασε τη δύναμή του κάτω από το τραπέζι μα νίκησε πολιτικά, δρομολόγησε την μεταμόρφωσή του σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό δημοκρατικό κόμμα και απέρριψε τα οθωμανικά κατάλοιπα του φεσιού και του παζαριού. Αν αυτό θα συνεπάγεται και το πολιτικό του τέλος, μα συνάμα θα συνιστά προσφορά στη δημοκρατία και την περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, ας είναι. Αν πρέπει να θυσιαστεί για ιδανικά, ας το κάνει. Πολιτικά άστεγοι επί μακρόν δεν υφίστανται. Τα αντανακλαστικά των πολιτών του χώρου είναι τέτοια που θα βρουν το μέσο και τον τρόπο να εκφραστούν.

Και ας γυρίσουμε στο αρχικό μας ερώτημα, προσθέτοντας κάτι ακόμη: Υπάρχουν άξιοι Έλληνες νεότερων γενιών ή άξιοι είναι μόνο οι ''γνωστοί'' Έλληνες;

Θα ήταν υποκρισία για τα πρωτοκλασάτα στελέχη της κεντροαριστεράς να πιστεύουν πως είναι αναντικατάστατα. Θα ήταν μεγαλύτερη υποκρισία να ξαναδοκιμάσουν το πιστεύω τους αυτό στην πράξη, μέσα από την ενεργό συμμετοχή τους σε έναν νέο πολιτικό φορέα.

Θα ήταν εντιμότητα και σωφροσύνη, η παρότρυνση και η παρουσία τους στο σχηματισμό ενός πολιτικού φορέα, αποτελούμενο από άξιους και ικανούς πολίτες της επόμενης γενιάς, δίχως τη φυσική τους συμμετοχή. Θα μπορούσε να συσταθεί μία επιτροπή σοφών, με όρο τη μη υποψηφιότητα ή συμμετοχή στα όργανα του κόμματος και να βοηθήσει στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού χώρου με κυβερνητική προοπτική.

Η προσφορά της γνώσης και της δημοφιλίας των πρωτοκλασάτων στελεχών της κεντροαριστεράς σε ένα τέτοιο εγχείρημα, θα ήταν το ειλικρινές αντάλλαγμα στους νεώτερους, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν μία κρίση που οι ίδιοι δε δημιούργησαν.

Είναι έτοιμοι οι πολιτικοί αυτού του βεληνεκούς να αποδείξουν στην πράξη τη διάθεσή τους για προσφορά στις ιδέες και τα πιστεύω που τόσα χρόνια υπηρέτησαν με συνέπεια ή θα συνεχίσουν να στηρίζουν τις φιλοδοξίες τους, τις οποίες έχουν εκπαιδευθεί να ντύνουν, κάθε φορά, διαφορετικά, με όμορφες λέξεις και εύηχα συνθήματα;

Στη μυθολογία, ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του, φοβούμενος μη μεγαλώσουν και του πάρουν την εξουσία. Οι μύθοι γεννήθηκαν προς διδαχή και όχι προς αναπαραγωγή.

Σημείωση. Ο πίνακας είναι του Ισπανού ζωγράφου Φρανθίσκο Γκόγια.

www.epikairo.gr