Είναι πασίδηλο στην ιστορία της Πολιτικής Οικονομίας ότι η μεταπολεμική Ελλάδα δεν κατόρθωσε να συνεχίσει, έως του επιπέδου της αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης, την ελπιδοφόρα «άνοιξη» του βιομηχανικού - μεταποιητικού το- μέα του Μεσοπολέμου. Η οικονομία της έμεινε ατροφική, μεταπρατική και αδύναμη, προσκολλημένη, αφενός μεν, στη δασμολογική προστασία του εθνικού κράτους, κατά την περίοδο της ελάσσονος παγκοσμιοποίησης, αφετέρου δε, στη διευκολυντική της διείσδυσης του ξένου κεφαλαίου εξαρτημένη λειτουργία της. Άμεση συνέπεια της συστημικής αυτής στρέβλωσης ήταν η ανικανότητα της οικονομίας να δημιουργήσει επαρκείς νέες θέσεις εργασίας. Μετά τον αποδεκατισμό «του άνθους της πατρίδας», κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο, το ζοφερό κλίμα του αυταρχισμού των νικητών και των πολιτικών διώξεων των ηττημένων, απερήμωσε την ύπαιθρο χώρα και διόγκωσε την αστυφιλία και τον πολεοδομικό ι- στό των μεγαλουπό λεων. Ταυτόχρονα, η μετανάστευση στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης απορρόφησε μεγάλο μέρος της ανεργίας και τροφοδότησε την οικονομία μέσω των εμβασμάτων. Παρά τους μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης που παρατηρήθηκαν παγκοσμίως κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, η χώρα μας δεν προσέλκυσε μόνιμες παραγωγικές επενδύσεις, που θα ανέπτυσσαν, υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο πάντα, τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Οι επικυρίαρ χοι και οι εγχώριοι αντιπρόσωποί τους δεν απέκτησαν ποτέ τα χαρακτηριστικά μιας εθνικής αστικής - βιομηχανικής τάξης. Οι μορφές Κοινωνικής Οικονομίας, κυρίως στον αγροτικό τομέα, έργο φωτισμένων πολιτικών - συνεταιριστών, έκαναν μια αξιόλογη προσπάθεια οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής, πλην, όμως, τα παραγωγικά - μεταποιητικά της μορφώματα έσβησαν το ένα μετά το άλλο, μέσα στην καταπλεονεκτική λειτουργία των κανόνων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Επομένως, ούτε ο αγροτικός τομέας μπορούσε να απορροφήσει ανέργους. Απεναντίας, έκτοτε ο αγροτικός πληθυσμός μειώνεται ραγδαία, συνεπιφέροντας πολλές οικονομικές και κοινωνικές ασυμμετρίες. Η αδυναμία του εξωστρεφούς και εξαρτημένου παραγωγικού μοντέλου της ιδιωτικής οικονομίας να δημιουργήσει θέσεις εργασίας οδήγησε, μετά το κλείσιμο του κρουνού της μετανάστευσης, στη σχετική διόγκωση του δημόσιου τομέα, που αναπλήρωσε εν μέρει τις αδυναμίες του ιδιωτικού. Εν πάση περιπτώσει, τα στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι ουδέποτε η απασχόληση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ξεπέρασε τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ούτε έφτασε ποτέ της σε αριθμό εργαζομένων και ύψος αμοιβών –αναλογικά προς τον ενεργό πληθυσμό– τους δημοσίους υπαλλήλους της Νορβηγίας, της Φινλανδίας, της Σουηδίας, της Γαλλίας, της Δανίας κ.λπ. Ο δημόσιος τομέας και τα οικονομικά του –διαθέσιμα κρατικών Τραπεζών και Ασφαλιστικών Ταμείων, δάνεια και επιχορηγήσεις– διοχετεύονταν προς τον προβληματικό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, που αποδείχτηκε μία χοάνη δίχως πάτο, δίχως εκβιομηχάνιση της χώρας, δίχως ικανό αριθμό θέσεων εργασίας. Είναι άλλο ζήτημα η φαυλοκρατική του στελέχωση και η λειτουργία για τις ανάγκες αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος. Κοινωνική συνοχή. Εξάλλου, το κράτος, πλην της ανάληψης του βάρους των προβληματικών επιχειρήσεων, όφειλε πρωτίστως να φροντίζει για την κοινωνική συνοχή. Αυτό το κράτος, το πανθομολογουμένως αλωμένο από τα ιδιωτικά συμφέροντα, που αδυνατούν να κανοναρχήσουν τη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας, σήμερα βάλλεται πανταχόθεν από τους κύριους συντελεστές της οικονομικής αποτυχίας του! Έτσι, για άλλη μία φορά, κλήθηκε και ανέλαβε, με τα εναλλασσόμενα Μνημόνια, την αποτυχία και του τραπεζικού τομέα της εποχής του ευρώ, που, με την πιστωτική υπερεπέκταση, δημιούργησε τις ψευδαισθήσεις της ισχυρής οικονομίας και καταχρέωσε επί μακρόν μια ολόκληρη κοινωνία. Οι θεωρητικοί, όμως, της οικονομικής αυτής αλλοτρίωσης της χώρας βρίσκονται και πάλι στο προσκήνιο. Και δεν διανοούνται να κάνουν έστω μια στοιχειώδη αυτοκριτική. Δεν αναφέρονται καν στα στοιχεία των διεθνών οικονομικών οργανισμών, καίτοι εκφράζουν το οικείο τους νεοφιλελεύθερο πνεύμα. Εξακολουθούν να μηρυκάζουν τα ψεύδη για το μεγάλο βάρος του κράτους, για το «αγιάτρευτο καρκίνωμα» του δημόσιου τομέα που... παρεμποδίζει τις ζωηφόρους εμπνεύσεις των ιδιωτών επιχειρηματιών. Ως μέθοδο θεραπείας προτείνουν την παράδοση όλων των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών στο αδηφάγο και αποδεδειγμένα ατελέσφορο ιδιωτικό κεφάλαιο. Έτσι, λένε, θα προκύψει ανάπτυξη και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας... Όπως, όμως, α- ποδεικνύεται από τους σχετικούς δεί- κτες, μόνο οι χώρες που διέθεταν ισχυρό, σύγχρονο, εκτεταμένο και διευθυντικό δημόσιο τομέα και έλεγχαν τις ροές του χρήματος απορρόφησαν μεγάλο τμήμα της ανεργίας των νέων και παρήγαγαν κοινωνικό πλούτο. Αλλά οι χώρες αυτές μερίμνησαν ούτως ώστε ο δημόσιος τομέας τους να εμπλουτιστεί με τις βέλτιστες τεχνολογικές μεθόδους, με Ινστιτούτα Έρευνας και Καινοτομίας και, κυρίως, με την εφευρετική και ευπροσάρμοστη νεανική εργατική δύναμη. Στην πατρίδα μας, η εκποίηση με διαδικασίες κατεπείγοντος του κοινωνικού πλούτου δεν αφήνει περιθώρια στοιχειώδους προγραμματισμού και βελτίωσης του δημόσιου τομέα. Η κοινωνία μας, χωρίς εγχώριες επενδύσεις εντάσεως τεχνολογίας και έρευνας, χωρίς ισχυρό μεταποιητικό τομέα, χωρίς δημόσιες επιχειρήσεις που υλοποιούν προηγμένα επενδυτικά προγράμματα, θα γίνει έρμαιο των αγοραίων ανέμων. Οι ξένοι κερδοσκόποι, στην καλύτερη περίπτωση, μαζί με τον κεφαλαιουχικό και τεχνολογικό εξοπλισμό, θα φέρουν και τους εξειδικευμένους τεχνίτες των επιχειρήσεών τους. Η ζημία της χώρας μας θα πολλαπλασιαστεί. Νέο εθνικό όραμα. Παρά τη ζοφερή αυτή προοπτική, η κυβέρνηση έχει αναγάγει τις επιταγές των δανειστών σε νέο εθνικό όραμα. Πλειοδοτεί με κάθε τρόπο στην επίδειξη απορρυθμιστικού ζήλου, ο οποίος πρωτίστως κατευθύνεται στην κα- ταστροφή κάθε εργασιακής προοπτικής των νέων. Μετά το Ν. 3899/ 2010 –ο οποίος αύξησε από δεκαοχτώ σε τριάντα έξι μήνες το συνολικό χρόνο ενοικίασης των εργαζομένων, κατάργησε την αποζημίωση απόλυσης για ένα χρόνο εργασίας αορίστου χρόνου, διεύρυνε τη διαθεσιμότητα σε εννέα μήνες, μείωσε την αποζημίωση απόλυσης κατά το ήμισυ για δύο χρόνια εργασίας κ.λπ.–, ήρθε ο Ν. 3986/2011, ο Μεσοπρόθεσμος, που με το άρθρο 41 επέτρεψε ουσιαστικά την απεριόριστη ανανέωση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, με την επίκληση σωρείας «αντικειμενικών» λόγων που καταργούν τη βασική εργασιακή μορφή, τη σύμβαση αορίστου χρόνου. Περαιτέρω, για τους νέους 18 με 25 ετών και έως εργασίας είκοσι τεσσάρων μηνών καθιέρωσε αμοιβές μικρότερες κατά 20% από τις προβλεπόμενες κατώτερες! Τώρα, με το νόμο περί κοινωφελούς εργασίας, ο θεσμός της ενοικίασης των νέων μέσω των ΜΚΟ –που παίρνουν ποσοστό 5% για τη διαμεσολάβησή τους...– επεκτείνεται και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, «προσφέροντας» στους νέους μας πεντάμηνη εργασία με μισθό έως και 625 ευρώ. Η εργατική δουλεμπορία γίνεται «εθνικό σπορ», για να καλυφθούν τεχνηέντως τα ποσοστά της διογκούμενης ανεργίας, που θα αυξηθούν με τη συντελούμενη επαγγελματική «εκκαθάριση» των μικρομεσαίων. Έτσι, συντηρείται από τους επαγγελματίες πολιτευτές και τους αυτοδιοικητικούς παράγοντες του κυβερνώντος κόμματος η τακτική της εργασιακής ομηρίας. Οι ΜΚΟ ονομάζονται «φορείς απασχόλησης» και συνάπτουν Μνημόνια Συνεργασίας με τους τοπικούς δήμους κ.λπ. Η μετανεοτερική αυτή δουλεμπορική αντίληψη επιχειρεί να εμπλέξει και το άλλοτε ελπιδοφόρο ΑΣΕΠ σ’ αυτή την προσβλητική για τους νέους μας διαδικασία, που, ενώ δεν έχει αρμοδιότητα ελέγχου της αναχρονιστικής αυτής συναλλαγής, επιχειρείται, εντούτοις, να προσδώσει, με την παροχή τεχνικής υποστήριξης, τεκμήριο αντικειμενικότητας σε μια εκ των προτέρων φαύλη πολιτική ενέργεια. Γι’ αυτό είναι εντελώς άστοχο και επιζήμιο Ινστιτούτα Έρευνας των συνδικαλιστικών οργανώσεων να εμπλέκονται στις νεοφιλελεύθερες αυτές εκπτώσεις της εργασιακής αξιοπρέπειας!... Η ευρηματικότητα των όψιμων «ζηλωτών» του νεοφιλελευθερισμού να τιμήσουν με τον τρόπο αυτό τον θανόντα προ ημερών, ευπατρίδη πολιτικό και εμπνευστή του συστήματος αξιοκρατικών προσλήψεων, αείμνηστο Σάκη Πεπονή, παρά τις αντίθετες προγραμματικές τους δεσμεύσεις, δεν έχει προηγούμενο. Ας ελπίσουμε ότι οι νέοι μας, το ζωτικό αυτό τμήμα ενός λαού που έχασε τόσες πολλές κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, θα αντιμετωπίσουν τη νέα αυτή επιχείρηση της σύγχρονης δουλεμπορίας με χιούμορ και περιφρόνηση, δίνοντας την πρέπουσα απάντηση μετά τη λήξη της θερινής ραστώνης. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 18/8/2011 | ||
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου