Δίκορφο ή Δικόρυφο (Τσ(ι)οντίλα ή Ζωνδήλα) Ζαγορίου. Δείτε τα video

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όλα τα παρακάτω στοιχεία τα έχουμε συλλέξει από το διαδίκτυο( site, blog, You tube, facebook, βικιπαίδεια). Εάν σε μερικά από αυτά κάποιος έχει πνευματικά δικαιώματα και δεν επιθυμεί να δημοσιευτούν ας μας τηλεφωνήσει στο 6977266641

Χριστόφορος Ευθυμίου

Δείτε τα video

   

 

Δίκορφο ή Δικόρυφο Ζαγορίου

Το Δίκορφο ή Δικόρυφο είναι ορεινό χωριό του νομού Ιωαννίνων και ανήκει στο συγκρότημα των Ζαγοροχωρίων της Ηπείρου. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.000 μέτρων στις βόρειοανατολικές πλαγιές του όρους Μιτσικέλι. Το Δίκορφο ανήκει στον δήμο Κεντρικού Ζαγορίου και ο πληθυσμός του σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 66 κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τον αγροτουρισμό. Απέχει 38 χλμ. από τα Ιωάννινα. Το παλαιό όνομα του χωριού ήταν Τσ(ι)οντίλα ή Ζωνδήλα, μάλλον αλβανικής ή σλαβικής προέλευσης.

Η έκταση του χωριού καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από δάση, ενώ έχει και πλούσια πανίδα. Το υπέδαφος αποτελείται από σχιστόλιθο και ασβεστόλιθο.

Ιστορία. Ο οικισμός χρονολογείται τουλάχιστον από το 1431 ("Μικρή Τζοντίλα"), όταν μαζί με άλλους οικισμούς της περιοχής συνθηκολόγησε με τους Τούρκους και απέκτησε προνόμια, με αντάλλαγμα 38 "βοϊνίκηδες", άνδρες στην υπηρεσία των σουλτανικών στάβλων. Ωστόσο, στην περιοχή έχουν ανακαλυφθεί ερείπια φρουρίου και αγγεία της ύστερης ρωμαϊκής περιόδου. Λίγο έξω από το χωριό, υπάρχει η περιοχή Γκούβα, μια χαράδρα με έναν απότομο βράχο, όπου σε μια οπή, κατοικία άγριων περιστεριών, οι κάτοικοι των γύρω περιοχών έκρυβαν τα υπάρχοντά τους για να μην τα βρουν οι ληστές, που έκαναν συχνά επιδρομές στο χωριό.

Λόγω των προνομίων αυτών, αναπτύχθηκε το εμπόριο περισσότερο από τη γεωργία και την κτηνοτροφία, χαρίζοντας ευημερία στην περιοχή από το 17ο έως το 19ο αιώνα. Ο πλούτος αυτός αποτυπώθηκε στην κατασκευή των κατοικιών, μεγάλων και ιδιαίτερα διακοσμημένων. Τη μεγαλύτερη ακμή τη γνώρισε το Δίκορφο κατά το 19ο αιώνα, όταν ο πληθυσμός του έφτασε τα 1200 άτομα: το 1835 ιδρύθηκε ελληνικό σχολείο και Παρθεναγωγείο το 1890.

Οι επιδρομές ληστών στις αρχές του 20ού αιώνα έφεραν μείωση του πληθυσμού, ενώ κατά την Κατοχή λεηλατήθηκε από τους Γερμανούς και κάηκαν 3 σπίτια κατά τον Εμφύλιο.

Το Νοέμβριο του 2008, ανέλαβαν την αναδάσωση των καμένων περιοχών του χωριού τα πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Κωνσταντινούπολης.

Αξιοθέατα. Οι παραδοσιακές κατοικίες και τα αρχοντικά του χωριού έχουν χτιστεί με πέτρα και μαύρη πλάκα, ενώ έχουν διακοσμηθεί με τα έργα των Χιοναδιτών ζωγράφων.

Στο κέντρο του χωριού, βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Μηνά του Αιγυπτίου, τρίκλιτη βασιλική, που ιδρύθηκε το 1778, με καμπαναριό που ανακατασκευάστηκε το 1896 από κάτοικο του χωριού, έμπορο στη Ρουμανία.

Το ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη, μονόκλιτη βασιλική, χτίστηκε το 1898 και βρίσκεται σε λόφο πάνω από το χωριό. Η εκκλησία ξανακτίστηκε με υλικά από ερείπια βυζαντινού φρουρίου.

Στην πλαγιά του Μιτσικελιού, νότια του χωριού βρίσκεται το μοναστήρι της Στούπαινας, όπου μεταφέρθηκε το 1708 στη θέση παλαιότερου σλάβικου μοναστηριού, που χτίστηκε το 950, κατά το Φώτη Κόντογλου, και διαλύθηκε το 1583 από την πανώλη. Καταστράφηκε το 1841 από τους Ιταλούς, αλλά ξαναχτίστηκε το 1963.

Κοντά στο χωριό υπάρχουν επίσης τα γεφύρια του καπετάν-Αρκούδα, του Στάθη (1906) και της Σιάμαινας.

Στο χωριό γίνεται τριήμερο πανηγύρι στις 29 Αυγούστου.

Αξιοθέατα

Ολόκληρο το χωριό, με τα αρχοντικά του, τις τοιχογραφίες του, τα καλντερίμια του, τις παραδοσιακές βρύσες με τρεχούμενο νερό πηγών, συνδυασμένο με την άγρια φύση, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα ζαγορίσιου χωριού, που αξίζει τον κόπο να επισκεφθεί κανείς.

Επισκεφθείτε οπωσδήποτε.

Το γεφύρι του Στάθη: μονότοξο που κατασκευάστηκε το 1906 με σκοπό να βοηθά τους κατοίκους του χωριού να πηγαίνουν στο μύλο. Χαρακτηριστικό δείγμα των φημισμένων Πυρσογιαννιτών μαστόρων. Βρίσκεται βόρεια του χωριού σε απόσταση μισής ώρας.

   Το γεφύρι της Σιάμαινας: μονότοξο, μιάμιση ώρα βόρεια του χωριού.

Την Πέρα Βρύση: Κατασκευάστηκε το 1927 και ανακαινίστηκε πρόσφατα.

Το Μοναστήρι της Στούπαινας-Κοίμηση της Θεοτόκου:

Βρίσκεται στην πλαγιά του Μιτσικελιού που βλέπει προς τον κάμπο των Ιωαννίνων, νότια από το Δίκορφο και σε υψόμετρο 1020μ. Παλιότερα βρισκόταν στη θέση «Πηγαδούλια» και μεταφέρθηκε από εκεί το 1708, λόγω προβλημάτων που δημιουργούσε ο τουρκικός στρατός. Σε αυτή τη θέση υπήρχε παλαιότερο μοναστήρι, ενός σλαβικού χωριού, της Γρανίτσας, που χτίστηκε το 950 και που καταστράφηκε το 1583 περίπου από πανώλη. Η ονομασία του μοναστηριού, «Στούπαινα», οφείλεται σε ανδρωνυμικό κάποιας γυναίκας, αγνώστου ονόματος και πατρίδας, που έδωσε χρήματα το 1708, για να μεταφερθεί το μοναστήρι από την παλιά θέση στη σημερινή που βρίσκεται. Η τελική κτίση έγινε το 1724. Ανακαινίστηκε και ιστορήθηκε το 1743 από τον ηγούμενο Διονύσιο και τους υποτακτικούς του, Γρηγόριο και Δανιήλ από το Κουκούλι.

Το μοναστήρι της Στούπαινας καταστράφηκε το 1841 από τους Ιταλούς και ξαναχτίστηκε το 1963.

Κατά το Φώτη Κόντογλου το παλιό μοναστήρι στη θέση «Πηγαδούλια» ιδρύθηκε το έτος 950. Ο ίδιος αναφέρει παλιά παράδοση που θεωρεί αιτία μεταφοράς της Μονής το 1724, τη θαυματουργή μετάσταση της εικόνας της Παναγίας, που έφυγε μόνη της από την παλιά θέση τρεις φορές και πήγε στην καινούρια. Επίσης ότι ανακαλύφθηκε και εντοιχισμένη πλάκα, που αργότερα χάθηκε και που μαρτυρούσε τις πρώτες μετακινήσεις της εικόνας. Οι πληροφορίες αυτές του Κόντογλου είναι γραμμένες σε εντοιχισμένη πλάκα που υπάρχει τώρα στο μοναστήρι.

Το κτιριακό συγκρότημα του μοναστηριού αποτελείται από μονώροφα κελιά, που πιάνουν τη βόρεια και την ανατολική πλευρά και το καθολικό, που αποτελείται από τον πρόναο, τον κυρίως ναό και ιερό που βρίσκεται στην νότια πλευρά του περιβόλου.

Την Εκκλησία του Αγίου Μηνά του Αιγυπτίου: Βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και χτίστηκε το 1778, χρονιά κατά την οποία περιόδευε την Ήπειρο ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Είναι τρίκλιτη Βασιλική και ανακαίνιση παλαιότερης εκκλησίας που υπήρχε στο χώρο. Ανεβαίνοντας από το μεσοχώρι μερικά σκαλιά, βρισκόμαστε στην αυλή της εκκλησίας.

Στην πλευρά της εισόδου, όπου παλιότερα υπήρχε ο πρόναος, στεγάζεται χαγιάτι με θολωτές καμάρες. Στις δύο άκρες του χαγιατιού υπάρχουν σιδερένια σήμαντρα. Πάνω από την ξύλινη θύρα της κύριας, μικρής όμως, εισόδου υπάρχει εικόνα του Αγίου Μηνά και σκαλισμένη πάνω σε πέτρα η χρονολογία 1778. Σύμφωνα με την εντοιχισμένη επιγραφή τοιχογραφήθηκε και ιστορήθηκε το 1812. Το εσωτερικό της Εκκλησίας είναι τυπικό δείγμα αρχιτεκτονικής ρυθμού Βασιλικής. Χωρίζεται σε τρία κλίτη, με το μεσαίο μεγαλύτερο. Αριστερά από την είσοδο υπάρχει γυναικωνίτης δίπατος, καφασωτός. Το τέμπλο είναι παλιό, ξυλόγλυπτο καθώς και το Δεσποτικό και ο άμβωνας της Εκκλησίας. Τα τεράστια καρφιά της ξύλινης θύρας της κύριας εισόδου και τα μικρά, αλλά σε μεγάλο ύψος από το έδαφος παράθυρα, δείχνουν καθαρά τον αμυντικό σχεδιασμό της εκκλησίας, που ήταν καταφύγιο για τους κατοίκους στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς και των ληστρικών επιδρομών.

Οι τοιχογραφίες, που ήταν κυρίως προσφορές χωριανών, διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση. Το πάτωμα είναι στρωμένο με τετράγωνες μαύρες πλάκες και η εσωτερική οροφή είναι θολωτή.

Μπροστά από την εκκλησία υπάρχει το ψηλό εξάγωνο καμπαναριό, που ανακατασκευάστηκε το 1896 με πρωτοβουλία χωριανού, ονόματι Νικόλαο Σακελλαρίου, έμπορο στο Γκαέστι της Ρουμανίας, που τον Οκτώβριο του 1894 ήρθε στο χωριό. Ο ίδιος παρήγγειλε στη Βιέννη την καμπάνα και το ρολόι.

 Το Εξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη: Είναι το πιο σημαντικό μνημείο του χωριού και χτίστηκε το 1898. Βρίσκεται χτισμένο σε βραχώδη λόφο πάνω από το χωριό, από όπου υπάρχει καταπληκτική θέα προς όλο σχεδόν το Ζαγόρι. Στη θέση του υπήρχε παλαιότερο εξωκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο, άγνωστο πότε και από ποιόν κτίστηκε, που έπεσε το 1879 από φοβερό σεισμό.

Υπάρχει και μια παράδοση για το πως χτίστηκε ο Αϊ Γιάννης: Κάποιος βοσκός βρήκε την εικόνα του Αγίου, μαζί με ένα αναμμένο καντήλι, στην «τρύπα τ'Αϊ-Γιάννη». Την πήγαν στην εκκλησία του χωριού από όπου όμως η εικόνα πάλι έφυγε. Έτσι αποφάσισαν να χτίσουν τον Αϊ Γιάννη.

Η εκκλησία ξανακτίστηκε, με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Μαλάμη που ζούσε στη Ρουμανία, με υλικά που χρησιμοποιήθηκαν από ερείπια βυζαντινού φρουρίου που υπήρχε στην περιοχή. Εδώ υπάρχουν μέχρι σήμερα πολλά κομμάτια αγγείων και κεραμιδιών υστερο-ρωμαϊκής εποχής. Είναι χτισμένο με πέτρα και σκεπασμένο με μαύρη πλάκα. Είναι ρυθμού μονόκλιτης Βασιλικής. Υπάρχει χαγιάτι με θολωτές καμάρες στην πλευρά της εισόδου και μικρότερο στη νότια πλευρά του παρεκκλησιού. Το χαγιάτι, όπως και το πάτωμα, είναι πλακοστρωμένα. Σε εντοιχισμένη πλάκα σώζεται η χρονολογία 1898. Πάνω από την είσοδο υπάρχει τοιχογραφία του Χιοναδίτη ζωγράφου Α. Βούρη.

Μπαίνοντας στην εκκλησία, ακριβώς απέναντι είναι το ιερό με ξύλινο τέμπλο σκαλισμένο σε μερικά σημεία. Το καμπαναριό της εκκλησίας κι ένα σήμαντρο, βρίσκονται πιο κάτω, ακριβώς στην άκρη του βράχου.

 Το Αρρεναγωγείο: Χτισμένο στην πλατεία του χωριού το 1912, με εξάγωνη πελεκητή πέτρα. Λειτουργούσε ως Αρρεναγωγείο, κατόπιν ως Δημοτικό σχολείο και τέλος ως σταθμός χωροφυλακής. Σήμερα στεγάζει τα γραφεία της κοινότητας και του Συλλόγου. Το κτίριο είναι χτισμένο σε σχέδια του φημισμένου Γιαννιώτη αρχιτέκτονα, Μελίρρυτου.

Κάτι τρέχει με το Δίκορφο.

 Μυστικό Ζαγόρι

Ένα ζαγορίσιο πετρόκτιστο χωριό-ανακάλυψη, μόλις 37 χιλιόμετρα μακριά από τα Γιάννενα κι όμως σχεδόν άγνωστο. Η Ελένη Κούκη περπάτησε στα καλντερίμια του και σας αποκαλύπτει τα μυστικά του. Μόνο προλάβετε, γιατί οι εξελίξεις τρέχουν και εντός ολίγου τα μυστικά του Δίκορφου θα είναι γνωστά σε όλους!

Μελισσοκόμοι στο Δίκορφο

Αποφασίσαμε να μπούμε στο Δίκορφο από την... πίσω πόρτα, ακολουθώντας τη λιγότερο συνηθισμένη διαδρομή, και οι θεοί του ταξιδιού μάς αντάμειψαν. Ήταν πρωί Κυριακής, μια ωραία μέρα στο βουνό, με κρυστάλλινη ορατότητα. Στην Εγνατία κυκλοφορούσαν ελάχιστα αμάξια και όταν στρίψαμε στην έξοδο για Ζαγόρι-Μηλιωτάδες, είχαμε την αίσθηση πως μπήκαμε σε μια ζώνη ξεχασμένη από το χρόνο. Ήμερα αγροτικά τοπία εναλλάσσονταν με πυκνά δάση δρυός. Βρισκόμασταν στα όρια μεταξύ Ανατολικού και Κεντρικού Ζαγορίου, μια περιοχή που δεν έχει ακολουθήσει την κούρσα της μεγάλης τουριστικής ανάπτυξης όπως οι υπόλοιπες τριγύρω. Στρίβοντας για Κεντρικό Ζαγόρι, τα πρώτα χωριά που αντικρίζουμε ( Καρυές, Καβαλάρι, Καλουτά ) δεν διακρίνονται για την αρχιτεκτονική τους, καθώς όλα κάηκαν από τους Γερμανούς το '43 και ξαναχτίστηκαν. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι τους λείπουν τα αξιοθέατα, με πρώτο στη διαδρομή το μονότοξο γεφύρι του Καμπέρ Αγά. Φεύγοντας από τις Καρυές, μια μικρή πινακίδα μάς οδηγεί σ' έναν παλιό, αναστυλωμένο σήμερα νερόμυλο, ενώ στην Καλουτά βρίσκουμε δύο από τα πιο ενδιαφέροντα μνημεία, το μικροσκοπικό, αλλά τρίτοξο γεφύρι της, όμορφο σαν μινιατούρα, και την αναστηλωμένη μονή Βισσικού με τη συναρπαστική θέα σε Αστράκα και Μιτσικέλι. Στο τέλος της διαδρομής μάς περιμένει το καλύτερο. Το Δίκορφο διατηρεί ακέραια την παραδοσιακή αρχιτεκτονική ομορφιά του. Επιπλέον, είναι χτισμένο σ' ένα διάσελο που αντικρίζει όλα τα βουνά της περιοχής, από την Αστράκα και την είσοδο του Βίκου μέχρι τις κορυφές της Βασιλίτσας. Μπορεί η πλατεία με το παλιό σχολείο να μοιάζει με περίκλειστο σκηνικό θεάτρου, αλλά ανεβοκατεβαίνοντας στα καλντερίμια θα βρείτε ουκ ολίγα ανοίγματα, τα οποία προσφέρουν εκπληκτικά πλάνα ορεινής θέας. Το κορυφαίο, πάντως, πανόραμα αποκαλύπτεται σε όσους θα πάρουν το μικρό χωματόδρομο, μόλις 2 χιλιόμετρα, για την κορυφή του Αϊ-Γιάννη.

Το χωριό βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση από την Ελάτη και τον κεντρικό δρόμο Ιωάννινα-Ζαγόρι. Κι όμως, η κίνηση εδώ είναι ελάχιστη. Αυτή είναι κι η ομορφιά του Δίκορφου: βρίσκεται ακριβώς στην «κόψη» ανάμεσα στο πολυσύχναστο Ζαγόρι και στα απόμερα τοπία που περιγράψαμε πιο πάνω. Τίποτε δεν μένει το ίδιο όμως. Μιλώντας με τον Δημήτρη Μπουραζάνη, ο οποίος το χειμώνα δια­χειρίζεται τον ξενώνα «Art Deco», μάθαμε ότι τα επόμενα δύο χρόνια θα ανοίξουν ακόμη τρεις ξενώνες. Προς το παρόν το Δίκορφο διαθέτει τέσσερα καταλύματα. Το «Δίκορφο Houses» ( 2651074153, 6976690388 ) νοικιάζει αυτόνομες κατοικίες ( μέχρι έξι άτομα ), ενώ ο «Κάτω Μαχαλάς» ( 6945330760 ) είναι ένας απλός ξενώνας, με συμβατική διακόσμηση, ο οποίος στεγάζεται σ' ένα από τα πιο παλιά σπίτια ( του 1842 ) και ανήκει σ' ένα φιλόξενο ζευγάρι, γέννημα θρέμμα του χωριού. Αλλά οι πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις για διαμονή στο χωριό είναι το «Anastasios Luxury Guest House» ( 2653071931 ) και το «Art Deco» ( 2653071044 ). Το πρώτο είναι ένα πέτρινο αρχοντικό στην άκρη του χωριού, με πολυτελή υποδομή ( μπάνιο, χαμάμ, τζάκι στα υπνοδωμάτια ) και ντιζάιν κομμάτια στην επίπλωση, ιδανικό για μεγάλες παρέες ( διαθέτει τρία υπνοδωμάτια ), ενώ το δεύτερο είναι ένας ρομαντικός ξενώνας πέντε δωματίων, επιπλωμένος με αυθεντικά art deco κομμάτια. Ακόμη κι αν δεν μένετε εδώ, αξίζει να περάσετε για να πιείτε ένα ρόφημα στο -σαν κουκλόσπιτο- cafe του με την ηλιόλουστη τζαμαρία. Η μόνη σοβαρή έλλειψη στο χωριό αφορά το φαγητό. Ναι μεν το παλιό καφενείο της πλατείας έχει μετατραπεί σε σύγχρονο εστιατόριο με το όνομα «Μήλο» και σύγχρονη country διακόσμηση, όμως δεν βρίσκεται πάντα σε κανονική λειτουργία και θα σας χρησιμεύσει μάλλον για να πιείτε κάνα τσιπουράκι. Στα επτά χιλιόμετρα, βέβαια, βρίσκουμε την Ελάτη και την εξαιρετική ταβέρνα «Στα Ριζά», ενώ έχουμε ακούσει καλά λόγια και για το εστιατόριο του ξενώνα «Δρυόφυλλο» στο ίδιο χωριό.

Αφιέρωμα στο Δίκορφο Ιωαννίνων από το Touristorama.com

Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1000 μέτρων, ανάμεσα σε δύο λόφους στη βόρεια πλευρά του όρους Μιτσικέλι. Ο λόγος για το πανέμορφο Δίκορφο, που απέχει 42 χιλιόμετρα από την πόλη των Ιωαννίνων. Το 1431 στο Δίκορφο υπήρχε ένας πολύ μικρός οικισμός, με 18 σπίτια και ονομαζόταν Μικρή Τζοντίλα. Την μακραίωνη ιστορία του μαρτυρούν μέχρι και σήμερα, τα μεγάλα πέτρινα αρχοντικά, η βιβλιοθήκη, τα λιθόστρωτα καλντερίμια, αλλά και οι παραδοσιακές αυλόπορτες, που ενώνουν τα σπίτια.

Από το χωριό ξεκινούν τα μονοπάτια, που οδηγούν στο Μοναστήρι της Στούπαινας, κτίσμα του 1440 και στο γεφύρι του Καπετάν Αρκούδα. Ως ιστορικό στοιχείο έχει καταγραφεί το γεγονός, ότι οι κάτοικοι του Δίκορφου, ήταν οι πρώτοι σε ολόκληρη την Ελλάδα, που έβγαλαν τις παραδοσιακές ενδυμασίες και άρχισαν να ντύνονται με Ευρωπαϊκά ρούχα. Το Δίκορφο του Κεντρικού Ζαγορίου, γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή του τον περασμένο αιώνα, όταν οι μόνιμοι κάτοικοι ήταν 1200 άτομα.

   Όταν τα Ζαγοροχώρια άρχισαν να πλήττονται από ληστές, τότε ο πληθυσμός του Δίκορφου μειώθηκε αισθητά, καθώς οι κάτοικοι έφυγαν από το χωριό αναζητώντας αλλού την τύχη τους. Το 1835 ιδρύθηκε σχολείο στο χωριό και το 1890 Παρθεναγωγείο. Το μεγαλύτερο κομμάτι του μικρού γραφικού χωριού, καλύπτεται από δάσος ενώ έχει και πλούσια πανίδα.

  Το υπέδαφος αποτελείται από σχιστόλιθο και ασβεστόλιθο και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ορεινού αυτού χωριού, είναι τα υπέροχα αρχοντικά του με τη μοναδική Ζαγορίτικη διακόσμηση. Οι παραδοσιακές κατοικίες, στο μαγευτικό αυτό Ζαγοροχώρι έχουν χτιστεί με πέτρα και μαύρη πλάκα και όλα ανεξαιρέτως έχουν διακοσμηθεί με έργα ζωγράφων. Παλαιότερα στο Δίκορφο το εμπόριο ήταν αυτό, που γνώριζε τη μεγαλύτερη άνθιση, όμως, στις μέρες μας, οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την γεωργία και την κτηνοτροφία, που αποτελούν και τις βασικές πηγές εισοδήματος.

 Στο κέντρο του χωριού, βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Μηνά του Αιγυπτίου, της οποίας το καμπαναριό ανακατασκευάστηκε το 1896 από κάτοικο του χωριού, ο οποίος ήταν έμπορος στη Ρουμανία.Όπως όλα τα Ζαγοροχώρια, έτσι και το Δίκορφο, ενδείκνυται για χειμερινές αποδράσεις, όμως, δεν είναι λίγοι οι εκδρομείς, που το επιλέγουν και για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, εξαιτίας του δροσερού κλίματος, των υπέροχων διαδρομών μέσα στο δάσος, αλλά και του τριήμερου πανηγυριού, που διοργανώνεται στις 29 Αυγούστου.

Touristorama.com

www.romiazirou.blogspot.gr