Η κυβέρνηση Παπανδρέου που δεν έκανε αναδιάρθρωση του χρέους το 2010 και μας πήγε στο ΔΝΤ

Στις 28 Ιανουαρίου, ο καθηγητής Charles Wyplosz του Graduate Insitute της Ελβετίας σε συνεργασία με τον Pierre Pâris, διεθύνων σύμβουλο και ιδρυτικό μέλος της Banque Bertrand Sturdza, δημοσίευσαν μια έκθεση με τίτλο "Politically Acceptable Debt Recustructing in Europe" (PADRE), προτείνοντας ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την έξοδο της Ευρώπης από τη κρίση βασιζόμενο στην αναδιάρθρωση του χρέους των κρατών μελών της Ε.Ε

Η έκθεση παρουσιάζει ένα σχέδιο για αναδιάρθρωση του χρέους με τρόπο πολιτικά εφικτό και οικονομικά αποδοτικό για την Ε.Ε Η οικονομική αποδοτικότητα προυποθέτει ότι η αναδιάρθρωση του χρέους δεν θα οδηγήσει σε συστημικές συνεπειες, ενώ από την πλευρά της πολιτικής σκοπιμότητας αναγωρίζεται ότι οι χώρες - μέλη της Ευρωζώνης μπορούν μόνο συμφωνημένα να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους. Επειδή το άρθρο έχει πολλές τεχνικές λεπτομέρειες δεν θα επεκταθούμε περαιτέρω, όποιος θέλει μπορεί να το διαβάσει εδώ και να ακούσει μια συνέντευξη του Wyploz εδώ.

Το ενδιαφέρον είναι σε μια αναφορά που γίνεται στη μέλετη για την περίπτωση της Ελλάδας και τις επιλογές που είχε για αναδιάρθρωση το 2010.

Κατ 'αρχήν, σύμφωνα με τους μελετητές κάθε χώρα έχει κυριαρχικά δικαιώματα όσον αφορά το χρέος της, πράγμα που σημαίνει ότι η αναδιάρθρωση είναι μια εθνική απόφαση . Το ερώτημα είναι γιατί , το 2010 όταν η Ελλάδα έχασε την πρόσβασή στις αγορές , η αναδιάρθρωση του χρέους της έγινε ένα συλλογικό θέμα για την Ευρώπη;

  

Μια προκαθορισμένη διαδικασία (σύμφωνα με τα παραδείγματα άλλων χωρών) για την Ελλάδα θα ήταν να προσφύγει στο ΔΝΤ για άμεση βοήθεια και, πολύ πιθανό , να μεριμνήσει για την αναδιάρθρωση του χρέους. Τότε, το δημόσιο χρέος της ανερχόταν σε 138 % του ΑΕΠ , σε σύγκριση με το 189 % στο τέλος του 2013, μετά την πρώτη αναδιάρθρωση ( η «προαιρετική» συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα το 2012) . Η κυρίαρχη στάση ήταν τότε ότι «τα ευρωπαϊκά κράτη δεν μπορούν να χρεοκοπήσουν» και ότι κάθε δυσκολία ήταν ένα εσωτερικό θέμα της Ε.Ε που θα έπρεπε να διευθετηθεί συλλογικά , χωρίς εξωτερική παρέμβαση , συμπεριλαμβανομένου και του ΔΝΤ. Οι πολιτικοί της Ε.Ε ανησυχούσαν για τον κίνδυνο της μετάδοσης της κρίσης και για το χτύπημα που θα είχε η αναδιάρθρωση σε ορισμένες μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, που έχουν ήδη αποδυναμωθεί από την κρίση των subprime .Σύμφωνα με τους αρθρογράφους δεν υπήρχε βέβαια νομική βάση για την προσέγγιση αυτή και η Ελλάδα θα μπορούσε να αγνοήσει την πίεση των εταίρων της στην Ε.Ε.

Έχει ενδιαφέρον που η κυβέρνηση Παπανδρέου ακόμα και τώρα, κατηγορείται ότι μας πήγε στο ΔΝΤ ενώ παράλληλα δεν αναδιάρθρωσε το χρέος της χώρας, όταν η μία ενέργεια σηματοδοτεί την άλλη...

Είναι προφανές από τη μελέτη ότι ο μόνος τρόπος που μπορούσε η Ελλάδα να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της το 2010, ήταν να κηρύξει στάση πληρωμών με μονομερείς ενέργειες αγνοώντας τους Ευρωπαίους εταίρους της και να πάει αποκλειστικά στο ΔΝΤ.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου αυτό που πέτυχε τότε ήταν η δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης με τη συμμετοχή του ΔΝΤ (λόγω επιβολής του από τη Γερμανική πλευρά) και αναδιάρθρωση του χρέους 1,5 χρόνο μετά, η οποία συμφωνήθηκε συλλογικά στα πλαίσια της Ε.Ε. και χωρίς διάφορες νομικές ενέργειες που θα υπέσκαπταν την ενιαία αγορά. Η Ελλάδα μάλιστα δημιούργησε προηγούμενο, καθώς οι χώρες - μέλη της Ευρωζώνης έχουν καταπέσει de facto από το δικαίωμα τους να αποφασίζουν για το αν θα αναδιαρθρωσουν το χρέους τους.

 Για το τελευταίο η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έχει κατηγορηθεί ακόμα...

www.epikairo.gr