Μια διαφορετική άποψη για το πόσο «ευρωπαϊκή» είναι η οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης.
Η οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης, την οποία προωθούν μετ' επιτάσεως η Γερμανία και η Γαλλία ως μονόδρομο για την διάσωση του ευρώ, βρέθηκε στο επίκεντρο της χθεσινής συνόδου κορυφής Ε.Ε. Πόσο ευρωπαϊκή όμως είναι στην πραγματικότητα η οικονομική διακυβέρνηση που προτείνουν οι δυο ισχυρότερες οικονομίες του ευρώ; Είναι προς το συμφέρον των ευρωπαϊκών λαών ή μήπως κρύβει πιο ιδιοτελείς σκοπούς;
Η ιστορία υποδεικνύει μάλλον το δεύτερο, σύμφωνα με μια προκλητικά αιρετική άποψη: Ο Ράντου Γκόλμπαν, πολιτολόγος και λέκτορας στο πανεπιστήμιο της Τιμισοάρα, στη Ρουμανία, έχει μελετήσει διεξοδικά τις βασικές κατευθύνσεις της γερμανικής οικονομικής πολιτικής από την εποχή του μεσοπολέμου και την ανάδειξη των Ναζί στην εξουσία μέχρι σήμερα και εντοπίζει μια διαχρονική «στρατηγική».
Ο κ. Γκόλμπαν μνημονεύει τον Βέρνερ Ντάιτς, που το 1931 ήταν στην εθνική διοίκηση του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) και λειτούργησε ως σύμβουλος για θέματα Ευρωπαϊκής πολιτικής. Ο Ντάιτς, λέει, προπαγάνδιζε τη δημιουργία «μιας οικονομικής επιτροπής για το μεγάλο Ευρωπαϊκό χώρο», για τον οποίο «είναι απαραίτητη» μια γερμανική ηγεμονία.
Μεταξύ των δημοσιευμάτων του, βρισκόταν και ο «Καταστατικός Χάρτης Ευρώπης» του 1943, το σχέδιο «Γερμανο-Γαλλικής σχέσης και Ευρωπαϊκής συνεργασίας», καθώς και άρθρα για τις ομοιότητες μεταξύ του Χίτλερ και του Ναπολέοντα, στα οποία θεωρεί την πολιτική του Χίτλερ ως συνέχιση της Ναπολεοντικής πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης.
Στον «Καταστατικό Χάρτη της Ευρώπης», ο Ντάιτς αναφέρει ότι η Γερμανία πρέπει να ολοκληρώσει το έργο του Ναπολέοντα μαζί με τη Γαλλία (σελ.23). Η Γερμανία, τονίζει, πρέπει να είναι προσεκτική και να μην μιλάει ανοιχτά: «να μιλάμε μόνο για την Ευρώπη, επειδή η ηγεμονία της Γερμανίας έρχεται από μόνη της, αυτονόητα, λόγω του πολιτικού, οικονομικού, πολιτιστικού και τεχνικού βάρους και της γεωγραφικής τοποθεσίας της.» Τέτοιοι πολιτικοί σκοποί διατυπώθηκαν και από τον πρώην καγκελάριο Τέομπαλντ φον Βετμαν-Χόλβεγκ για την αναδιοργάνωση της Ευρώπης μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο: Να δημιουργηθεί ένα οικονομικό σχήμα στην Κεντρική Ευρώπη που «να δίνει την εντύπωση ισότητας μεταξύ των χωρών μελών αλλά στην ουσία να είναι υπό Γερμανική ηγεσία».
Σήμερα, μετά την αποτυχία αυτών των δύο πειραμάτων να υλοποιηθούν οι φιλοδοξίες αυτές με στρατιωτικό τρόπο, η οικονομική και πολιτική υποταγή στα Γερμανικά συμφέροντα από μεγάλο μέρος της Ευρώπης στο θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ είναι ήδη πολύ εξελιγμένη.
Μέσω της ΕΕ τα συμφέροντα του Γερμανικού κεφαλαίου κατέχουν ένα δυνατό εργαλείο για να επιβάλλουν το «μεγάλο οικονομικό χώρο» και να διαβρώσουν την εθνική κυριαρχία των περιφερειακών Ευρωπαϊκών χωρών.
Ένα δημοσίευμα του Υπουργείου Οικονομίας του Ράιχ ονομαζόταν «Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα» (Europaische Wirtschafsgemeinschaft), ενώ ο Χέρμαν Γκέρινγκ δήλωνε το 1942, ότι τα εθνικά κράτη θα εξαφανιζόταν τα επόμενα πενήντα χρόνια, ενταγμένα στο Ράιχ.
Ποιος θα πληρώσει τη ζημιά;
Ο μηχανισμός με τον οποίο οι «ασθενέστερες» χώρες της ΕΕ, που οι κερδοσκόποι αποκαλούν περιφρονητικά «PIGS» (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ) / (ακρώνυμο των αρχικών της Πορτογαλίας, Ιρλανδίας, Ελλάδας και Ισπανίας στα αγγλικά) απέκτησαν σχέση εξάρτησης με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που ελέγχεται από Γερμανία και Γαλλία, βασίζεται στην οικονομική ασυμμετρικότητα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Κάτω από την οικονομική πίεση των χωρών της κεντρικής ζώνης της ΕΕ, ιδιαίτερα της εξαγωγικής βιομηχανίας της Γερμανίας, τα περιφερειακά κράτη της Ευρώπης έγιναν απλές οικονομίες βασισμένες σε δάνεια. Η μοναδική τους επιδίωξη είναι να έχουν πρόσβαση σε δάνεια. Σε αυτό βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα γιατί πανικοβάλλονται ιδιαίτερα οι χώρες της κεντρικής Ευρώπης για τα χρέη της Ελλάδας.
Όπως ανάφερε ο γερμανός ευρωβουλευτής Αντρέας Βερ, «είναι ο φόβος των τραπεζιτών, πολιτικών και ΜΜΕ της κεντρικής Ευρώπης για τα χρήματα που έχουν δανειστεί εκεί».
Οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης εκμεταλλεύτηκαν για πολλά χρόνια τις χώρες στα περιθώρια της Ευρώπης με ένα τοξικό μείγμα εξαγωγής κεφαλαίων και εμπορευμάτων. Ωστόσο, αρνούνται να πληρώσουν και πετούν το μπαλάκι στις περιθωριακές χώρες της Ευρώπης, μέσα από την εντολή «αναδιοργάνωσης», με φόρους, μείωση δημοσίων δαπανών και με την αποδυνάμωση μεγάλου στρώματος του πληθυσμού, καθώς και με την γενική καταστροφή της οικονομίας τους, που πνίγεται από μια ανελέητη δημοσιονομική αυστηρότητα.
Η απόρριψη των ευρωομολόγων δεν συνιστά ευρωπαϊκή στάση.
Η ευρωπαϊκή ενοποίηση μετά τον πόλεμο συνοδεύτηκε από άνοιγμα των ευρωπαϊκών αγορών με την αφαίρεση των τελωνείων. Ιστορικά, οικονομίες με διάφορα επίπεδα ανάπτυξης αναζητούσαν συχνά προστασία πίσω από τα τελωνεία.
Όταν αυτά αφαιρέθηκαν, τους απέμειναν τα χρηματικά εργαλεία και ιδιαίτερα οι συναλλαγματικές ισοτιμίες. Η υποτίμηση του νομίσματός τους είχε ευεργετικό αποτέλεσμα για τις εξαγωγές και εν γένει για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας τους. Ωστόσο, η πάγια ισοτιμία του ευρωσυστήματος αφαίρεσε και αυτό το τελευταίο εργαλείο προστατευτισμού για τις χώρες της Ευρωζώνης
Αυτό δεν έγινε τυχαία, σύμφωνα με τον κ. Γκόλμπαν. Η Γερμανία, λέει, θέλει ένα ισχυρό ευρώ που να διευκολύνει τις εξαγωγές στην ΕΕ σε πάγιες ισοτιμίες, και το οποίο -σε συνδυασμό με τις αποπληθωριστικές πολιτικές που επιβάλλει στην υπόλοιπη Ευρώπη- να αποτελεί ασπίδα που να την προστατεύει από τον πληθωρισμό που η ίδια δημιουργεί στις χώρες της περιφέρειας «ντοπάροντάς» τες με δάνεια.
Σε αυτό το πλαίσιο, τονίζει ο κ. Γκόλμπαν, θα ήταν πολύ φυσικό για τη Γερμανία να συναινέσει στην εισαγωγή ευρωομολόγων, εξασφαλίζοντας ένα μοναδικό επιτόκιο για όλα τα ομόλογα των κρατών μελών της Ευρωζώνης, επειδή είναι η χώρα που κερδίζει το περισσότερο από το ευρωσύστημα.
Συνεπώς, καταλήγει, η άρνηση της Γερμανίας στην έκδοση ευρωομολόγων είναι μια πράξη έλλειψης αφοσίωσης σε μια ενωμένη Ευρώπη και μια ακόμη απόδειξη ότι η Ευρωζώνη δεν είναι μια πραγματική νομισματική ένωση, αλλά μια απάτη παγίων ισοτιμιών στην οποία δόθηκε ένα κοινό όνομα. Η σύσταση του Βέρνερ Ντάιτς ισχύει και για την Ευρωζώνη: «ας μιλάμε για ευρωπαϊκή αφοσίωση στη νομισματική πολιτική, χωρίς να την ασκούμε».
www.imerisia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου