Πως ο Μάνος Χατδηδάκις το 1976 αποφασίζει να στείλει την Μαρίζα Κώχ στο διαγωνισμό της Eurovision

Γράφει ο Ρίτα Νάστου

Πριν 48 χρόνια-το 1976, 2 χρόνια

μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο:

η Ελλάδα συμμετείχε με τη Μαρίζα Κώχ

(ένα απ'τα 4.000 παιδιά που γεννήθηκαν

στη κατοχή από Γερμανούς στρατιώτες)

με το «Παναγιά μου, Παναγιά μου»!

Η ιδέα ήταν του Μάνου Χατζιδάκι, τότε

διευθυντή του Τρίτου Προγράμματος.

Θεώρησε ότι η Ελλάδα έπρεπε

να χρησιμοποιήσει την Eurovision

για να ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΊ ΔΙΕΘΝΏΣ

για την ΤΟΥΡΚΙΚΉ ΕΙΣΒΟΛΉ στη ΚΎΠΡΟ

(το 1975, που για πρώτη φορά

συμμετείχε στην Eurovision η Τουρκία

-μετά την εισβολή της στην Κύπρο-

η Ελλάδα αρνήθηκε να λάβει μέρος!)

Το τραγούδι ήταν θρήνος για την Κύπρο

με στίχους απ το ηπειρώτικο τραγούδι

«Παναγιά μου, Παναγιά μου,

παρηγόρα την καρδιά μου».

Γι αυτούς τους στίχους αντέδρασαν

οι Γκρίζοι Λύκοι ξεσηκώνοντας τους

Τούρκους μετανάστες της Ευρώπης.

Η Τουρκία αρνήθηκε να συμμετάσχει

στη Eurovision, ως διαμαρτυρία.

Οι αντιδράσεις αυτές κορυφώθηκαν

με διαδήλωση 60.000 Τούρκων

έξω από το φεστιβάλ της Eurovision!

Η ασφάλεια του θεάτρου ενημέρωσε

για ύπαρξη ελεύθερου σκοπευτή,

που θα πυροβολούσε την Μαρίζα Κωχ,

αν τραγουδούσε αυτούς τους στίχους!

Την συμβούλεψαν να μην εμφανιστεί!

Στην επιμονή της, υποχρέωσαν την Κωχ

να υπογράψει ότι βγαίνει με δική της ευθύνη.

Η Κωχ υπέγραψε και βγήκε στη σκηνή

με ένδυμα πένθους και θρήνου.

Ένα βαθύτατα πολιτικο τραγούδι,

για μια Ευρώπη που ήταν απούσα

και για μια Τουρκία, που

παρόλη την καταδικαστέα πράξη της,

παρέμενε ατιμώρητη......

Η τουρκική κρατική τηλεόραση διέκοψε τη μετάδοση του διαγωνισμού την ώρα της ελληνικής συμμετοχής, βάζοντας στη θέση της το εθνικό τουρκικό άσμα «Memleketim» (μητέρα-πατρίδα),

το οποίο αποτέλεσε ένα από τα σύμβολα της Τουρκίας στην εισβολή.

Έτσι στιs 3 Απριλίου 1976,

η Μαρίζα Κωχ απτόητη, αγνοώντας

τις απειλές ανέβηκε στην σκηνή,

τραγουδώντας ένα μοιρολόι

που εξιστορούσε τις θηριωδίες των Τούρκων απέναντι στον Κυπριακό λαό.

"Παναγιά μου, Παναγιά μου

Κάμπος γεμάτος πορτοκάλια, όι-όι μάνα μ'

Που πέρα ως πέρα απλώνετ' η ελιά

Γύρω χρυσίζουν τ' ακρογιάλια, όι-όι μάνα μ'

Και σε θαμπώνει, θαμπώνει η αντηλιά

Στον τόπο αυτό όταν θα πάτε, όι-όι μάνα μ'

Σκηνές αν δείτε, αν δείτε στη σειρα

Δε θα 'ναι καμπινγκ για τουρίστες, όι-όι μάνα μ'

Θα 'ναι μονάχα, μονάχα προσφυγιά

Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου

Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου

Κι αν δείτε ερείπια γκρεμισμένα, όι-όι μάνα μ'

Δεν θα 'ναι απ' άλλες, απ' άλλες εποχές

Από ναπάλμ θα 'ναι καμένα, όι-όι μάνα μ'

Θα 'ναι τα μύρια χαλάσματα του χτες

Κι αν δείτε γη φρεσκοσκαμμένη, όι-όι μάνα μ'

Δεν θα 'ναι κάμπος, 'ναι κάμπος καρπερός

Σταυροί θα είναι φυτεμένοι, όι-όι μάνα μ'

Που τους σαπίζει, σαπίζει ο καιρός

Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου

Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου".

Η Ελλάδα έλαβε την 13η θέση, συγκεντρώνοντας μόλις 20 βαθμούς,

8 από την Γαλλία, 5 από την Ιταλία,

4 από την Ισλανδία, 2 από το Βέλγιο

και 1 από την Πορτογαλία.

Η θέση, ήταν το τελευταίο

που απασχολούσε τους συμμετέχοντες.

Στην επιστροφή, ο Μάνος Χατζιδάκις

με επιστολή στον Τύπο ξεκαθάριζε:

“Διάβασα πολλές επικρίσεις εναντίον της Ραδιοφωνίας,

για το ότι δεν εναρμονίστηκε με το επίπεδο της Eurovision κ για το ότι

δεν έγινε “δημοκρατικότερα”

η επιλογή, ώστε “να πετύχουμε”.

Πουθενά δε διάβασα την μόνη,

τη μία και τη σωστή άποψη.

Ότι δεν διαθέτουμε ηλίθιο τραγούδι

και είμαστε μια χώρα που έχει τεράστια κ αξιόλογη μουσική παράδοση.

Λάβαμε μέρος, διότι έπρεπε να δηλώσουμε παρουσία.

Διαλέξαμε ένα τραγούδι που μας ταιριάζει

και δεν μας έκαμε εκ των υστέρων να ντραπούμε.

Αν πετυχαίναμε, ίσως να ντρεπόμουν,

μια κι εγώ προσωπικά σαν υπεύθυνος,

πρώτη φορά συνειδητοποίησα το επίπεδο του θορυβώδους αυτού διαγωνισμού“......

ΕΦΚΑ: Ασφαλισμένοι β’ κατηγορίας οι αγρότες. Οι 5 αδικίες σε βάρος των αγροτών.

Χρήστος Μέγας*

Σαν παρακατιανούς… χωριάτες αντιμετωπίζει ο ΕΦΚΑ τους αγρότες-ελευθέρους επαγγελματίες.

Καίτοι όλοι οι απασχολούμενοι είναι ενταγμένοι στο ίδιο Ταμείο (ΕΦΚΑ) και οι συντάξεις όλων (πρέπει να) διαμορφώνονται ανάλογα με τα έτη ασφάλισης και ύψος των εισφορών που πληρώνουν, οι αγρότες έχουν υποβιβαστεί στη… δεύτερη κατηγορία.

Είναι ένας ακόμη λόγος, παράλληλα με τις δυσκολίες στην παραγωγή, το κόστος των πρώτων υλών και της ενέργειας, όπως και τις τεράστιες διαφορές στις τιμές «από το χωράφι στο ράφι», που οδηγούν σε μαρασμό την Περιφέρεια.

Τα εν λόγω (ασφαλιστικά) θέματα τα έθεσαν οι αγρότες, μαζί με τις τιμές και το κόστος παραγωγής, και κατά τις πρόσφατες κινητοποιήσεις του (Φεβρουάριος 2024). Όπου, εκτός από την αμέριστη κοινωνική συμπαράσταση που απέσπασαν, δεν φαίνεται να πήραν και κάτι χειροπιαστό…

Ειδικά για το Ασφαλιστικό, η κυβέρνηση δεν διόρθωσε τις αρνητικές προβλέψεις του ΕΦΚΑ, ενώ ούτε και οι υπόλοιποι κοινοβουλευτικοί αντιπρόσωποι φάνηκε να επιμένουν ή να θέτουν στη Βουλή αυτές τις, ρατσιστικού τύπου σε βάρος των αγροτών, ασφαλιστικές διακρίσεις.

Πιθανότατα δεν τις γνωρίζουν…

Ας το λάβουν υπόψη τους οι αγρότες μας κατά τις επικείμενες ευρωεκλογές.

Ο ΕΦΚΑ αντιμετωπίζει σαν «χωριάτες» τους ασφαλισμένους αγρότες-ελεύθερους επαγγελματίες σε πέντε σημεία:

1.Για τη διαμόρφωση των συντάξεων στους αγρότες δεν υπολογίζεται ολόκληρη η εθνική σύνταξη. Για παράδειγμα δεν λαμβάνουν τα 426 ευρώ ακόμη και με 35 ή 40 χρόνια ασφάλισης, ενώ ένας συνταξιούχος του αστικού τομέα λαμβάνει το εν λόγω ποσό από τον κρατικό προϋπολογισμό με 20 έτη ασφάλισης.

Βεβαίως, οι συνταξιούχοι του πρώην ΟΓΑ λαμβάνουν ένα «κοινωνικό μέρος» σύνταξης, το όποιο όμως είναι απλό χαρτζιλίκι, κατώτερο του 20% της εθνικής σύνταξης….

2.Οι σημερινές συντάξεις του ΟΓΑ, ακριβώς λόγω μη καταβολή ολόκληρης της εθνικής σύνταξης, κινούμαι στην περιοχή των 450-500 ευρώ το μήνα.

Δηλαδή παίρνουν ακόμη και αυτοί που δεν πλήρωσαν ένα ευρώ στον ΕΦΚΑ!

Ιδιαίτερα οι συνταξιούχοι της διετίας 2019-2020 (γεννηθέντες το 1952 και 1953), εξακολουθούν και λαμβάνουν μικρότερες αποδοχές από τους ανασφάλιστους, οι οποίοι λαμβάνουν 400 ευρώ το μήνα χωρίς να έχουν πληρώσει ούτε ένα μήνα εισφορές, καίτοι οι ασφαλισμένοι του ΕΦΚΑ/ΟΓΑ πλήρωσαν εισφορές για 32-33 χρόνια (από 1/1/1988) και εξήλθαν στη σύνταξη στο 67^ο έτος της ηλικίας…

3.Στις περιπτώσεις συντάξεων χηρείας αποκόπτεται εντελώς το κοινωνικό μέρος της σύνταξης των αγροτών και, ακολούθως, λαμβάνουν το 70% της σύνταξης του θανόντος ή το 35% μετά την 3ετία.

Παράδειγμα

Αξίζει να σημειωθεί εν είδει παραδείγματος ότι σε μια χήρα, προκειμένου να της δοθεί το 35% της σύνταξης του θανόντος συζύγου, θα πρέπει να δεχθεί να της μειωθεί η δική της σύνταξη (να αποκοπεί εντελώς το κοινωνικό μέρος αυτής). Ενώ στις περιπτώσεις των συντάξεων του αστικού τομέα, όχι μόνο δεν αποκόπτεται η δεύτερη εθνική σύνταξη, αλλά σε πολλές περιπτώσεις συνεχίζει και καταβάλλεται το 70% της σύνταξης του θανόντος καίτοι ο/η έμμεσα ασφαλισμένος-δικαιούχος της σύνταξης χηρείας λαμβάνει παροχή από τον ΕΦΚΑ και εξ ιδίου δικαιώματος…

4. Για να λάβει κάποιος αγρότης σύνταξη αναπηρίας πρέπει το ΚΕΠΑ να του δώσει ποσοστό από 60% και πάνω. Ενώ για τους υπαλλήλους γραφείου προβλέπεται σχετική κάλυψη, έστω και εάν πρόκειται για μικρή παροχή, με ποσοστό αναπηρίας 50%. Βλέπετε, για τον ΕΦΚΑ είναι πιο εύκολες, και χωρίς δυσκολίες, οι αγροτικές δουλειές…

5. Αν κάποιος έχει συνεχόμενη ασφάλιση ΟΓΑ και, παράλληλα, για κάποιο χρονικό διάστημα κολλάει και 150 ένσημα το χρόνο (εποχική εργασία, πρόσκαιρη δραστηριότητα), αποδειχθεί δηλαδή καλοπληρωτής, δεν κλέβει το κράτος, δεν εργάζεται με «μαύρα», πληρώνει διπλή ασφάλιση (αγροτών και μισθωτών), τιμωρείται. Όταν ο ΕΦΚΑ κληθεί να υπολογίσει τον (συνολικό) χρόνο ασφάλισης, για την περίοδο που έχει παράλληλη ασφάλιση μεταπηδάει από το ένα ταμείο (ΟΓΑ) στο άλλο (ΙΚΑ). Έτσι, αντί για ολόκληρο, πληρωμένο στον ΟΓΑ, έτος, του υπολογίζουν μισό χρόνο (150 ένσημα).

Κατά συνέπεια, μετά από 40 χρόνια στην ασφάλιση του ΕΦΚΑ-Αγροτών και, μάλιστα, με άλλα 10 χρόνια με παράλληλη ασφάλιση (ΕΦΚΑ-Μισθωτών), ο εν λόγω ασφαλισμένος θα έχει μόλις… 35 χρόνια ασφάλισης και δεν θα μπορεί να συνταξιοδοτηθεί…

Γι αυτές τις σκαστές αδικίες σε βάρος των Αγροτών μας πρέπει όλοι να πάρουν θέση. Και οι αρμόδιοι να λύσουν το πρόβλημα.

• 
  
  Ο Χρήστος Μέγας είναι Δημοσιογράφος, υπ.Βουλετής Άρτας με το ΠΑΣΟΚ

Ιερά μονή Προφήτη Ηλία στα Λιοβούνια Πρέβεζας. Δείτε το video

Στον εθνικό δρόμο Άρτας-Πρέβεζας, πάνω από το χωριό Πέτρα (μεταξύ Νέας Κερασούντας και Λούρου) υπάρχει το παλαιό μοναστήρι του Προφήτη Ηλία (γίνεται αυτοτελής μονή το 1720). Βρισκεται στην κορυφή του "Ηλιοβουνίου" (υψ. 560μ.) χτισμένο απο καλόγερους οι οποίοι κατέφυγαν εκεί μετά την καταστροφή της μονής των Ρωγών η οποία έγινε σε άγνωστη εποχή, το μοναστήρι αυτό προσέφερε πολλά στους σκλαβωμένους Έλληνες στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, κυρίως με τη χρηματοδότηση σχολείων με 22.000 γρόσια το χρόνο. Αυτός ήταν ο λόγος που γνώρισε την καταστρεπτική μανία του Αλή πασά και του γιου του, Μουχτάρ. 

Οι καταστροφές της Μονής συνεχίστηκαν κατά τον πόλεμο του 1897 και ολοκληρώθηκαν με την πυρπόλησή της στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής.Το καμπαναριό κατασκευάστηκε απο δωρεές ενοικιαστών του λιβαδίου της μονής το ετος 1908, την δε καμπάνα ανέλαβε να προμηθεύσει ο ενοκιαστής Γ. Ποταμιάνος, από την γνωστή οικογένεια Ποταμιάνων της Πρέβεζας, που ασχολήθηκαν και με τη ναυτιλία.

Δείτε το video

www.romiazirou.blogspot.gr

Τα επαγγελματικά σωματεία της Πρέβεζας από την απελευθέρωση μέχρι το 1950.

Γράφει ο Δημήτριος Κολιός

 

Δημήτριος Κολιός

Ιστορικός-Αρχαιολόγος

Υπ. Διδάκτωρ Παν. Ιωαννίνων







romiazirou.blogspot.gr

Πώς πορεύαμαν στα χειμαδιά, (στο τσιφλίκι του Μητροκώστα στη Ρωμιά). Πραγματικές ιστορίες.

 Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης

Δεκαετία του 50ήντα, παιδάκια μαξούμια τα περισσότερα με φουστανάκια παιδιά κορίτσια μαζί με τους γονιούς στα χειμαδιά, εκεί σκορπισμένα στα λιβάδια της Ρωμιάς, της Φιλιππιάδας και Άρτας βοσκώντας τα ζωντανά μας. 

Όλοι από άγονα μέροι της Ηπείρου μας, Βλάχοι, Σαρακατσαναίοι, Αρβανίτες, Ανωγιάτες, Κραψίτες, Μελιανίτες.  Ο καθένας κουβάλαγε και την ιστορία του χωριού τους μα όλοι για ένα σκοπό, να βγει το τσουκάλι του φτωχού και με έναν θεό στα παρακάλια μας. 

Κραψίτες και Ανωγιάτες σχεδόν μια φάρα, μάλλον οι Ανωγιάτες να το είχαν και κρυφό καμάρι μόνο για μερικά καλά που κάναν οι κλέφτες οι Ρετζαίοι που ήταν χωριανοί τους. Συνήθειο όταν βρισκόταν μαζί η φιλοφρόνηση ήταν [ α να σε πάρει ο αέρας ]. 'Όταν περάσαν οι κατακτητές έρχουντε φώναζαν οι Γιουρμανοί και τους πλάκωσαν με τις κοτρώνες. Οι δε Κραψίτες που δεν πάτησε Γερμανός στο χωριό μας και την νίλα που τους κάναν στην Μπαλτούμα. Βέβαια σε αυτούς ακολουθούσε η ρετσινιά, [λύκος δεν πέρασε Κραψίτης δεν πέρασε κάπου εδώ είναι η προβατίνα]. Αφού είχαν τόσες απώλειες σε επτά μέρες δρόμο από Κράψη για Ρωμιά, τι θα κάναν και αυτοί τσοπαναραίοι χωρίς κοπάδι θα ήταν; Πέντε τους κλέβανε δεκαπέντε αυτοί. Και να μην αδικήσω και τους Κρανιώτες και αυτοί για την παλικαριά τους να συμπληρωθεί αυτό που λέμε συχνά στη πατρίδα μας, "Κράψη, Ανώι και Κρανιά" τα τρία ηρωικά χωριά.  

Τα τσελιγγάτα τα μεγάλα λειβάδια ήταν τρία, του Κώστα Μάστορα που αν θυμάμαι καλά ήταν από τα Ζαγόρια, του Μπαρέκα απο τα χωριά του Μετσόβου και του Μητροκώστα του χωριανού μου που ξεκινάγανε αυτά τα τσελιγκάτα απο την λίμνη Ζηρού και φτάνανε μέχρι τα Λιοβούνια για βοσκή.  

Η ζωή στα χειμαδιά ήταν πολύ δύσκολη, να φανταστείτε ότι τα μαντριά ήταν σκεπασμενα με τσίγκια και η καλύβα που μέναμε με άχυρο.  Το ψωμί δεν χορταινότανε με τίποτα, ήμασταν και μεγάλη φαμήλια βλέπετε.  Θυμάμαι τις Κυριακές κάτι ύπνους που έριχνα τα μεσημέρια στα μαντριά μέσα στα άχυρα και να βρέχει [ να ακούω τον ήχο της βροχής και να γλυκοκοιμάμε ].    Ο τσέλιγγας είχε ένα σπίτι που το λέγαν Κούλια όπως η κούλια της Παραμυθιάς, ένα σπίτι οχυρό, δεν ξέρω κανένας μπέης θα το είχε φτιάξει που έβλεπε όλο το βοσκοτόπι. Είχε έναν μπαξέ εκεί στην Μαυρή, (μια αποξηραμένη λίμνη). Πέρναμε τα πορτοκάλια και τις φλούδες τις πετάγαμε στην αυλή της κούλιας, οπότε πως να ήταν κλεμμένα κι άμα ήταν χαζοί ήμασταν να πετάγαμε τς φλούδες στην πόρτα του τσέλιγγα; Βέβαια κάτι του πήγαινε στραβά αλλά το έπινε με το ζουμί του.  

Θυμάμαι  την περίπτωση με το Βελλή τον σκύλο. Ήταν άνοιξη, στο κακκάβι έβραζε έξω στην λάκκα το κουνέλι πού πιάσαμε στην παγίδα. Μια ούντα πέρασε ο σκύλος ο Βελλής που κυνήγαγε μια γάτα και πηδάει πάνω από την φωτιά του μπαίνει σαν λαιμοδέτη το αρβάλι από το κακκάβι, αρέντα εγώ να κυνηγώ το Βελλή, πωπώ τι στο καλό τι θα πω τώρα στον τσέλιγγα, νάτος και έρχεται. 

-Γάκου πως βρέθηκε τό κακάβι στο λαιμό στου σκυλί, με αυτό βρήκες να παίξεις; 

Αφού του εξήγησα ότι το κακάβι είχε δήθεν λαγό και ο Βελλής κυνήγαγε την γάτα και χώθηκε το αβάλι στο λαιμό του βελή, τώρα τον κυνηγάω εγώ για να πάρω τον λαγό. 

-Μπράβο μου λέει ο αφέντης, καλά έκανες για να μη μας κυνηγάει ο βελλής τα κουνέλια. Και που να ήξερε ότι Βελλής ήταν ο αδερφός ο μεγάλος που δεν άφηνε τα δυό αντάμα.   Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω την θειά Θύμιαινα, (που την θυμήθηκα, τώρα να είναι καλά εκεί ψηλά με τον αδικοχαμένο άντρα της). Όταν κατέβαζε ένας ξηροπόταμος μας έπαιρνε στό λαιμό και μας πέρναγε απέναντι, αυτή η ανδρογυναίκα χήρα σαν την γριά Τζαβέλαινα φερόταν με τους τρόπους της και την παλλικαριά της.     

Ο χειμώνας πέρασε, μπήκε ο Απρίλης καιρός για το χωριό. Μια Κυριακή του Απρίλη πήρα το λεωφορείο από την Φιλιππιάδα για Γιάννενα.  Στις πρώτες θέσεις καθότανε ένας πάππους με το εγγόνι του, εκεί κοντά στα πλατανάκια μας πιάνει μια βρώμα σαν να ήταν απο χαλέ. Ακούω το μικρό που φώναζε "Πάππου πάππου" και του έδειχνε τον πισινό του. 

-Τι είναι χέσκες ωρέ του λέει ο πάππους. 

-Ναι χέσκα πάππου του απαντάει το αγγόνι. 

Σταματάει το λεωφορεί στο ποτάμι, του πλένει ο πάππους τον κώλο του παιδιού σε μια γούρνα, το σκουπίζει το παιδί με ένα μαντίλι που σκούπιζε την μύτη του ο παππούς που είχε μια κόρα μύξα, ευκαιρία πλύθηκε και το μανήίλι του πάππου και ξεκινησαμε. Εκεί στην Κανέτα άρχιζα και ζαλιζόμουνα, άνοιξα το παράθυρο και έφτυνα έξω. Καμιά βολά ακούω έναν μπάρμπα που ήταν από πίσω να φωνάζει, [ωρέ κάποιος με φτύν απόξω ωρέ]. Με τα πολλά κατάλαβα τι γινότανε και του λέω: 

-Μπάρμπα δεν αλλάζουμε θέση που είμαι μικρός και δεν με πιάνουν οι σφαίρες, και έτσι έγινε.   Ο μπάρμπας είχε ξεχάσει ένα πακέτο τσιγάρα εκεί στο κάθισμα, (τα θυμάμαι καλά έθνος κόκκινο ήταν). Τα πήρα εγώ και τα έριξα στο τρουβαδάκι μου. Θα το δώκω στον μπάρμπα Βαγγέλη που όλη μέρα παιδεύεται με εκείνον το κολοκοτρωναίικο σουγιά πάνω σε μιά σανιδούλα να φτιάκει δυό τσιγάρες και τά χέρια του και τα μπουστάκια του γινήκαν σαν λεμόνι και το ντουμανιάζει σαν μπουχαρής. Γυρνάει ο μπάρμπας κα μου λέει, [α ρε παλιοντατκανάρ πολύ εξυπνο παιδί είσαι, αυτός σταμάτησε να φτύνει απόξω ωρέ ]. Εγώ είχα την αγγούσα μην πάρει χαμπάρι το πακέτο, ευτυχώς κατέβηκε εκεί στο Αυγό. 

Κατεβήκαμε στο πρακτορείο, τώρα τι κάνω Κυριακή δεν έχει λεωφορείο για Κλαζιάδες [μέχρι εκεί πήγαινε το λεωφορείο] .Λέω δεν βαριέσαι τι Κλαζιάδες τι Λογγάδες, παίρνω το καραβάκι σχεδόν μονόξυλο, αφού δεν μας έκανε να βρούμε την κυρα Φροσύνη πάλι καλά και βγαίνω απέναντι.  

Εκεί στην ανηφόρα στο Δρίσκο βλέπω τον Μένη τον κερατζή, είχε τρία μουλάρια κανταρέλα τράβαγε για το χωριό. Αφού τα είπαμε και τι γυρίζει και μου λέει ο αθεόφοβος: 

-Γιωργάκ αν είχα ένα τσιγάρο τώρα θα σε πήγαινα γκότσια μέχρι το χωριό 

-Θα σου δώκω δυό αλλά θα μπω στα πανοκάπουλα στο άλογο μέχρι το χωριό. 

Σιγά μην του τα έδινα όλα μην ξεχάσω και τον μπάρπα μου το Βαγγέλη, που μόλις τα είδε και του έδωσα το πακέτο μου λέει, [ μπράβο Γάκο να σε φλήσω εκεί που δεν σε φίλσε η μάνα σ ωρέ ].

Γιώργος Γιαννάκης

Απόδημος Κραψίτης

Οδοιπορικό στο Σπήλαιο του Αγίου Ανδρέα του Ερημίτη

Στην αγκαλιά της σιωπής, όπου η φύση ψιθυρίζει μυστικά στον άνεμο, έζησε πριν από 742 χρόνια ένας Άγιος Άνθρωπος. Μακριά από την κοσμική ματαιότητα είχε βρει καταφύγιο στην ερημιά, αγκαλιά με την προσευχή και την απλότητα.

Σε μια σπηλιά στα Όρη του Βάλτου στην Καλάνα στέγασε μια ζωή, αφιερωμένη στην πνευματική αναζήτηση. Εκεί αγιογραφούσε, μελετούσε τις Γραφές ψάλλοντας ύμνους δοξολογίας στον Θεό. Η νηστεία και η λιτότητα σημάδευαν τις μέρες του, ενώ η προσευχή γινόταν η αστείρευτη πηγή δύναμης και γαλήνης.

Φήμες για την αγιότητα του έφταναν στα αυτιά των ανθρώπων της γύρω περιοχής, τραβώντας τους προς την ερημιά. Ασθενείς, ταλαιπωρημένοι, ψυχές γεμάτες βάρος, έρχονταν να ζητήσουν παρηγοριά και καθοδήγηση. Ο Άγιος τους άκουγε με υπομονή, προσφέροντας λόγια σοφίας και παρηγοριάς.

Μέσα από την απλότητα και την ταπεινοσύνη του, ο Άγιος άγγιζε τις ψυχές τους. Η ακτινοβολία της αγάπης του γινόταν φως που έδιωχνε το σκοτάδι, ενώ η σοφία του έδιωχνε την αμφιβολία και την απελπισία.

Τα χρόνια πέρασαν, και ο Άγιος άφησε την τελευταία του πνοή στην σπηλιά του. Η φήμη του όμως, ζει ακόμα, ψιθυρίζοντας ιστορίες για έναν Άγιο που βρήκε την αληθινή ευτυχία στην αγκαλιά της ερημιάς.

Κάθε μέρα, η ζωή του γινόταν μαρτυρία πίστης και αφοσίωσης. Σαν φάρος στην ερημιά, φώτιζε τον δρόμο προς την σωτηρία, υπενθυμίζοντας σε όλους την αξία της απλότητας, της προσευχής και της αγάπης.

Η κληρονομιά του Αγίου Ανδρέα, παραμένει ζωντανή υπενθυμίζοντάς μας πως η αληθινή ευτυχία δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά, αλλά στην πνευματική αναζήτηση και στην αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

Παραγωγή: Greek Village Life