Μπορεί ο Ολάντ να μας (ξανα) σώσει;

Οι Γάλλοι ήταν πάντα φίλοι μας. Τουλάχιστον έτσι έχει περάσει στην ελληνική κοινή γνώμη. Διαφέρουν από τις άλλες Μεγάλες Δυνάμεις. Εξ ου και το κάπως ξεχασμένο «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία», το οποίο Γάλλος δημοσιογράφος θύμισε στον Ολάντ μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη.

Διαφέρουν  οι Γάλλοι . Οι Αμερικανοί, για παράδειγμα, είναι οι επικυρίαρχοι, θεωρούνται υπεύθυνοι για τα δεινά που μας βρήκαν  στις μεταπολεμικές δεκαετίες. Μόνο τώρα τελευταία, στα χρόνια της κρίσης, με τον Ομπάμα να λέει ωραία λόγια κατά της λιτότητας, υπέρ της «ανάπτυξης» και της ρύθμισης του χρέους, άρχισαν να καταχωρούνται και πάλι στους συμμάχους μας. Ετσι τους βλέπει πρωτίστως μια κυβέρνηση με αριστερή προέλευση. Ειρωνεία της Ιστορίας.

Γάλλοι και Αμερικανοί είναι φίλοι μας πλέον, επειδή δεν είναι οι Γερμανοί. Δεν ήταν πάντα έτσι. Παρά τα  τις βαθιές πληγές από τον πόλεμο, οι Γερμανοί ηγέτες έχουν καταγραφεί στους υποστηρικτές της Ελλάδας. Η ένταξη στην Ευρώπη (ΕΟΚ) και μετέπειτα στο κοινό νόμισμα δεν θα γινόταν χωρίς την γερμανική υποστήριξη(Χέλμουτ Σμίτ, Χέλμουτ Κόλ, Γκέρχαρντ Σρέντερ). Αλλά μετά ήρθε η κρίση και μαζί τους η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.

Με τους Γάλλους ηγέτες τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ο Ντε Γκολ προδικτατορικά και ο Ντ' Εστέν αμέσως μετά τη δικτατορία ως και ελληνικά μίλησαν στη Βουλή (εδώ) . Ο Μιτεράν θεμελίωσε την ελληνογαλλική «συμμαχία» σε μια εποχή κυριαρχίας των ευρωσοσιαλιστών.  Αλλά και οι μετέπειτα(Σιράκ, Σαρκοζί) δεν πέρασαν ποτέ στο ελληνικό υποσυνείδητο ως «ανθέλληνες», παρά την κακή εμπειρία που είχε ο Γιώργος Παπανδρέου με τον οξύθυμο Σαρκοζί στις Κάννες.

Παραμερίζοντας την παλιότερη προσβολή του «ανώριμου» Αλέξη Τσίπρα στο πρόσωπό του(«Ολαντρεού»), ο  Φρανσουά Ολάντ (θεωρείται ο πρόεδρος που) «έσωσε» την Ελλάδα τον περασμένο Ιούλιο, όταν η γερμανική απειλή του GREXIT έπεσε στο τραπέζι των Βρυξελλών. Όπως λένε όλες οι περιγραφές (εδώ η πιο πρόσφατη απο την "Γκάρντιαν") άνοιξε τα μάτια του Τσίπρα γι' αυτό που ερχόταν και το μοιραίο αποφεύχθηκε.

Σήμερα είναι ο πρώτος ευρωπαίος ηγέτης που γίνεται δεκτός δόξη και τιμή στην Αθήνα. Δικαίως. Τα ενθαρρυντικά του λόγια για το ελληνικό χρέος(«η συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει γρήγορα») και για γαλλικές επενδύσεις στην Ελλάδα (που «πρέπει να τις κάνουν όσοι αγαπάνε την Ελλάδα») προσφέρουν μια ανάσα στην πολλαπλώς πιεζόμενη κυβέρνηση Τσίπρα.

Αλλά αυταπάτες δεν πρέπει να υπάρχουν. Η ανάσα αυτή είναι πρόσκαιρη. Οι γαλλικές επενδύσεις, αν έρθουν, χρειάζονται χρόνο. Προηγούνται οι ελληνικές μεταρρυθμίσεις και ο Ολάντ το είπε ξεκάθαρα. Το ίδιο και με το χρέος. Ο Γάλλος το λέει πιο κομψά και πιο φιλικά από τους κοφτούς Γερμανούς. Ο τρόπος παίζει ρόλο ασφαλώς, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Και αυτό θα μας το υπενθυμίζει διαρκώς η Τρόικα. Ο Γολγοθάς είναι μπροστά μας.

Εν κατακλείδι: ο Ολάντ (μπορεί να) μας έσωσε τον Ιούλιο, αλλά δεν θα μπορέσει να το ξανακάνει, αν εμείς δεν είμαστε σε θέση να σωθούμε. Ούτε  θα συγκρουστεί με τους Γερμανούς για χάρη μας.

Η γαλλική βοήθεια μας δόθηκε, θα δοθεί πιθανώς  κι άλλη, αλλά έχει και όρια. Και αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις δικές μας ικανότητες και αντοχές. Au revoir, monsieur le president.

Γιώργος Καρελιάς 

www.protagon.com