Κάθομαι στην ίδια θέση στο γραφείο μου, όπως και εκείνο το
μεσημέρι τον Αύγουστο του 2012, όταν μας έπεσε κατακέφαλα η είδηση από την
΄Υδρα. Αντιγράφω από το κείμενο που έγραψα τότε, εδώ:
''Το "δίκιο" του Υδραίου
φοροφυγά.
Ύδρα, Αύγουστος 2012.
Κλιμάκιο της
Οικονομικής Αστυνομίας φτάνει στο υπερήφανο, ελεύθερο (όπως το αντιλαμβάνονται
ορισμένοι - όχι όλοι, ασφαλώς - εκ των επιχειρηματιών της Ύδρας) από τον έλεγχο
της εφορίας, νησί. Οι κατάσκοποι του ελληνικού κράτους έχουν αναλάβει αποστολή
δολιοφθοράς: να πάνε σε ταβέρνες και μπαράκια για να διαπιστώσουν εάν κόβονται
αποδείξεις. Ενα μεσημέρι (Παρασκευή 17 Αυγούστου) οι κατάσκοποι κάθονται σε μία
από τις πλέον τουριστικές ταβέρνες του νησιού και κοιτάζουν γύρω. Στα τραπέζια,
οι πελάτες τρώνε, πίνουν κι έπειτα πληρώνουν το λογαριασμό. Οι σερβιτόροι τους
εύχονται καλή χώνεψη και τους ξεπροβοδίζουν, αλλά αποδείξεις δεν δίνουν. Κατά
μία ανεπιβεβαίωτη πληροφορία, μάλιστα, οι ιδιοκτήτες ρώτησαν ευθέως τους
ελεγκτές, εάν πρέπει (;) να κόβουν αποδείξεις σε όσους κάθονται. Στο τέλος, οι
ελεγκτές έχουν το θράσος να ζητήσουν από τον υπεύθυνο του καταστήματος, να τους
ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα, γιατί το ποσό των εισπράξεων χωρίς αποδείξεις
είναι αυξημένο και προβλέπεται αυτόφωρη διαδικασία. Και τότε μερικές δεκάδες
αδούλωτοι Υδραίοι (όσοι αισθάνονται ότι αδικούνται, επειδή τιμωρείται η
φοροδιαφυγή) συνειδητοποιούν ότι καταλύεται το κράτος (τους) και ξεσπούν.
Παίρνουν στο κατόπι την οικονομική αστυνομία και, προ του κινδύνου να
λιντσαριστούν, το κλιμάκιο και ο ντόπιοι αστυνομικοί "ταμπουρώνονται" στο
αστυνομικό τμήμα. Οι επαναστάτες τότε κόβουν το ρεύμα και το νερό, πολιορκώντας
το αστυνομικό τμήμα, κατά τα πρότυπα του Μωάμεθ Β' - του πορθητή της Πόλης! Στο
λιμάνι, οι "αντικαθεστωτικοί" φοροφυγάδες κερδίζουν και τη ναυμαχία: κόβουν τους
κάβους του ιπτάμενου δελφινιού, όταν επιχειρούν οι αστυνομικοί να...διαφύγουν
μαζί με τον κρατούμενο επιχειρηματία, δέρνουν και μερικούς από το πλήρωμα! Το
πρωί, τα ΜΑΤ έσπευσαν στην Ύδρα για να...λυθεί η πολιορκία του αστυνομικού
τμήματος και να εφαρμοστεί (ας πούμε...) ο νόμος.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία
χώρα ρημαγμένη και σχεδόν χρεοκοπημένη, όπου όμως οι παλιές, καλές συνήθειες δεν
αλλάζουν με τίποτα. Μερικές δεκάδες "τσαμπουκάδες" κάνουν ό,τι γουστάρουν, χωρίς
να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Αυτοδιορίζονται "κυβερνήτες" ενός νησιού και
καταλύουν το κράτος, παραβιάζουν τους νόμους, χειροδικούν και εκτοξεύουν
απειλές, επί δικαίων και αδίκων. Δεν αποτελεί, ούτε κατά διάνοια, έκπληξη το
γεγονός ότι βρέθηκαν και ορισμένοι τοπικοί παράγοντες να τους δικαιολογήσουν.
Εις εξ αυτών, μου δήλωσε ότι "ξέφυγαν" τα παιδιά και, εν πάση περιπτώσει, ναι -
πρέπει να εφαρμόζεται ο νόμος, αλλά όχι και να συλλάβουν το γιο, που λιποθύμησε
και η μητέρα του από την σύγχυση...
Η παρακμή σε μία χώρα δεν έρχεται - ούτε
φεύγει μόνη της. Στην Ελλάδα μας, που μοιάζει τα τελευταία χρόνια περισσότερο με
τριτοκοσμικό χαλιφάτο, η παρακμή θυμίζει κάτι από Βυζάντιο: τοπικοί ηγετίσκοι,
γκρουπούσκουλα στα όρια της παρανομίας, διεφθαρμένοι τοπικοί άρχοντες και
βουλευτές έτοιμοι να υποθάλψουν κάθε απίθανο στοιχείο για μερικά ψηφαλάκια,
δημόσιες υπηρεσίες - κάστρα του ρουσφετιού και του λαδώματος, σταδιακά
υποκατέστησαν κάθε κεντρική εξουσία και κατέστησαν πολύ σχετική την έννοια της
εφαρμογής των νόμων. Εδώ είμαστε, λοιπόν. Και, για να μην ονειρευόμαστε ότι κάτι
άλλαξε επειδή χθες έτυχε στην Ύδρα να βρουν απέναντί τους μερικούς ελεγκτές και
αστυνομικούς με φιλότιμο οι "επαναστάτες", σας παραπέμπω σε ένα προφητικό άρθρο
που έγραψε η αγαπητή συνάδελφος (και προσωπική μου φίλη - γειά σου, Δώρα), η
Δώρα Αντωνίου στην "Καθημερινή". Δημοσιεύθηκε υπό τον εξαιρετικό τίτλο "τα νησιά της φοροδιαφυγής", κατά διαβολική σύμπτωση, την ίδια
ακριβώς ημέρα που συνέβαιναν τα πάντα στην Ύδρα. Παρασκευή, 17
Αυγούστου..''
Τρία χρόνια και δύο μνημόνια αργότερα, αλλά ένα ολόιδιο
ζεστό μεσημέρι Αυγούστου, αποδεικνύεται ότι... ο χρόνος μπορεί να γυρίσει πίσω!
Τετάρτη βράδυ, στη Ρόδο, στο πανηγύρι των Μαριτσών (που μέχρι προχθές ήταν
άγνωστο στο πανελλήνιο, αλλά απέδειξε πανηγυρικά πως είμαστε γενικώς για τα
πανηγύρια...) τρεις ελεγκτές του υπουργείου Οικονομικών βρέθηκαν αντιμέτωποι με
την "οργή" μικροπωλητών, οι οποίοι έκαναν εμπόριο δίχως άδεια. Πού πας ρε
κακομοίρη ελεγκτή;
Χρειάστηκε, λέει, να φυγαδεύσει ένα περιπολικό τους
τρεις αδίστακτους ελεγκτές, που νόμισαν ότι θα περάσει το δικό τους! Σας θυμίζει
τίποτα; To ίδιο ακριβώς συνέβη και πριν από τρία καλοκαίρια στην Ύδρα, με τους
ταβερνιάρηδες - εκδικητές, που τα έβαλαν τότε με το ΣΔΟΕ και πολιόρκησαν το
αστυνομικό τμήμα, μέχρι να εξασφαλίσουν ότι θα...διωχθούν από το νησί τους οι
ελεγτές...
Και κοίταξε σύμπτωση: ακριβώς την επόμενη ημέρα, στην Αίγινα,
το ελληνικό δαιμόνιο έκανε ένα ακόμη "θαύμα": στο μισό νησί, έπεσε "σύρμα" λίγο
πριν εμφανιστεί επί τόπου κλιμάκιο του ΣΔΟΕ για έλεγχο σε ταβέρνες και
καφετέριες. Τραπεζοκαθίσματα, προφανώς απλωμένα όπου γούσταρε του καθενός,
μαζεύτηκαν άρον-άρον, ενώ οι ταμειακές μηχανές ξεσκονίστηκαν και άρχισαν να
κόβουν αποδείξεις - σε μία έκτακτη...παράσταση - αφού όλες τις προηγούμενες ώρες
συνέβαινε αυτό που φαντάζεστε.
Πρώτον, δεν γράφω (για μία ακόμη φορά) για
να καταγγείλω τους καταστηματάρχες της Ύδρας, ή της Ρόδου, ή της Αίγινας, ότι
είναι γενικώς φορο-κλέφτες και απατεώνες. Γιατί σίγουρα δεν είναι όλοι. Αυτοί
γνωρίζουν ποιός είναι τί. Μικρές, κλειστές κοινωνίες. Αν θέλουν, προστατεύουν
και τα χειρότερα "κουμάσια".
Δεύτερον, δεν ανακαλύπτω την πυρίτιδα. Σε
μία οικονομία που έχει σχεδόν καταστραφεί ολοσχερώς, τί περιμένεις; Ο σώσων
εαυτόν σωθείτο. Το μόνο που παρατηρώ, είναι ότι η σωτηρία αυτού του τόπου, αυτής
της οικονομίας, αυτών των επιχειρήσεων, αυτών των ανθρώπων, γίνεται πολύ - πολύ
δυσκολότερη, όσο παρατείνεται η απραξία των κυβερνήσεών μας και η σκόπιμη
προστασία συμφερόντων κάθε...καρυδιάς, προς όφελος της εκάστοτε
εξουσίας.
Αυτοί που τότε φώναζαν υπέρ (!) των φοροφυγάδων της Ύδρας,
είναι που σήμερα κάνουν καμπάνια κατά της φοροδιαφυγής. Αποτέλεσμα μηδέν. Αλλά
συνυπεύθυνοι όλοι - για να μην παρεξηγούμαστε. Φοβάμαι πολύ πλέον, ότι
πλησιάζουμε στο σημείο, όπου εξουσιάζοντες και εξουσιαζόμενοι δεν θα έχουμε άλλη
σωτηρία, παρά μόνο αν διδαχθούμε το σκληρότερο μάθημα, μέσα από την απόλυτη
καταστροφή όλων μας. Απέχουμε μισό σκαλοπάτι από αυτό το σημείο. Πρέπει να το
πάρουμε αλλιώς και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε ξανά τα σκαλοπάτια. Είναι πολλά
και πολύ ανηφορικά...
ΥΓ: Σκέψεις που μπαίνουν στο χαρτί μία ζεστή ημέρα
του Αυγούστου του 2012 και ξανα-γράφονται τον Αύγουστο του 2015. Ή μήπως...και
'16, '17, '18...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου