Δεν κοκκινίζουν αυτοί.... Εχουν επιδερμίδα από καλώδιο!!!

Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας  

“Εγώ τουλάχιστον πιστεύω, ότι η πόλις, η οποία ακμάζει ως σύνολον, ωφελεί περισσότερον τους ιδιώτας, παρά εάν, ενώ καθείς από τους πολίτας ευτυχή, εκείνη ως σύνολον αποτυγχάνη”. Θουκυδίδης

***

Αυτά τα λόγια του Θουκυδίδη τα οποία ειπώθηκαν από τον Περικλή έπρεπε να ήταν το εθνικό αξίωμα του Έλληνα. Όχι μόνο γιατί τα έγραψε “το εθνικό μας κεφάλαιο”,  που λέγεται Θουκυδίδης, αλλά και διότι προς αυτή την κατεύθυνση συντονίζουν τις προσπάθειές τους οι κυβερνώντες προκειμένου να  υπερπηδήσουμε τον βράχο της πτώχευσης και της οπισθδρόμησης. Ιδιαίτερα τώρα τελευταία που περισσεύει και το διανεμητέο πρωτογενές πλεόνασμα και άρχισε ήδη η μοιρασιά του. “Λάβετε φάγετε”. Από τις σάρκες του Έλληνα είναι. Εκλεισαν σπίτια, αυτοκτόνησαν άνθρωποι, φούντωσε η απόγνωση και υποθηκεύτηκε η χώρα. (Κάποιοι το ονόμασαν “πρωτογενές πλεόνασμα υποκρισίας”, αλλά κάτι τέτοιο διαψεύστηκε πάραυτα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο κ. Σίμο Κεδίκογλου).  

Αναγκαστικά η “πρόοδος” της χώρας μας, που οφείλεται στις άοκνες, συνεχείς και φυσικά συγκινητικές προσπάθειες των κυβερνώντων, μας οδηγεί να ανακράξουμε απαξάπαντες:

Το σπαραγμό σου Ελλάδα μου, ποια νύχτα θα μου κρύψει;

Ποιος πόνος θα μου πει;

Ξεπέρασα τον πόνο πια και τη βαθιά μου θλίψη,

κι έφτασα στη σιωπή.

Και στέκω εμπρός σ’ ένα σωρό ρημάδια και συντρίμμια,

κι ούτε μια δέηση να πω μπορώ, και ούτε μια βλαστήμια.

Φώτης Αγγουλές

Και ενώ έτσι έπρεπε να λειτουργεί κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα νάσου και φαινόμενα “παρεκτροπής”.

Πρόκειται για τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών που απολύθηκαν προκειμένου την καθαριότητα να αναλάβουν οι εργολάβοι και να πετύχουμε την πολυπόθητη οικονομία του τόπου. Το Μονομελές, όμως,  Πρωτοδικείο της Αθήνας ακύρωσε τις απολύσεις 397 καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών. Το δικαστήριο έκρινε παράνομες τις απολύσεις, χωρίς φυσικά να λάβει υπόψη του τις ανάγκες της οικονομίας και εν γένει του τόπου. Κι αυτές “μπαστακώθηκαν” έξω από το Υπουργείο και να απαιτούν, μέρες πολλές τώρα,  την επαναπρόσληψή τους. Και επενέβησαν τα ΜΑΤ  προκειμένου να υπενθυμίσουν στις καθαρίστριες ότι οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις εφαρμόζονται όταν, οπόταν, επεί, επειδή, επάν, επειδάν.... συμφέρει την εξουσία.

Είμαστε, λοιπόν, τυχεροί που “οι άρχοντές μας” εφαρμόζουν το νόμο και επιβάλλουν την τάξη.  Τυχερός κάθε Έλληνας.  

Τυχερός

Ἀνεμοδέρνουν μέρα νύχτα ἀπάνου
σὲ στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,
νὰ γελιέσαι πὼς εἶν᾿ Ἑλλάδα ὁ τόπος.
Μὰ δίπλα τ᾿ ἀγκαλιάζει νὰ τὰ σπάσει
τοῦ ξένου ἡ ἀστερομάτισσα κατάρα.
Ἂν φαρμάκωνε μόνη τὸν ἀέρα,
ἴσως, ραγιᾶ νὰ ξύπναες κάποιαν ὥρα:
«Στὴ χώρ᾿ αὐτὴ ποὺ τήνε λέω δικιά μου
ξένος εἶμαι καὶ τυχερὸς ποὺ ζῶ!»

Κ. Βάρναλης

Και ασφαλώς πρέπει να επιβάλλεται και να εφαρμόζεται ο νόμος.  Προς όλας τας κετευθύνσεις. Χωρίς εξαιρέσεις με πάθος και ορμή. Διαφορετικά, κινδυνεύει η δημοκρατία. (Την οποία δημοκραστία την ερμηνεύουμε εμείς, όπως θέλουμε ή μάλλον όπως νομίζουμε ότι συμφέρει το Κόμμα μας).

Και  να πώς επιβλήθηκε ο νόμος σήμερα !!!

Στο νοσοκομείο μεταφέρθηκαν  δύο καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών...

(Αποκηρύσσεις τη βία απ' όπου κι αν πρόέρχεται;)

“Η βία είναι το τελευταίο επιχείρημα των αποτυχημένων”

“Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή. [...]
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός”.

Κ. Καβάφης

Κι ας γνωρίζουν όλοι πως βία ασκούν οι παρήλικες ζητώντας αυξήσεις τώρα που άρχισε να διανέμεται το πρωτογενές πλεόνασμα.

Βία ακόμη είναι οι συγκεντρώσεις, αφού εμποδίζουν τους κατοίκους να προσέλθουν και να αγοράσουν, έτσι ώστε να αυξηθεί ο τζίρος των καταστημάτων και να κινηθεί η οικονομία.

Βία είναι να χρησιμοποιεί κανείς το ζωντανό για ιδιοτελείς σκοπούς.

  

 Ακόμα και οι αλυσίδες δεν κλείνουν την πόρτα, αλλά προωθούν βία.

Όχι, αυτό δεν είναι βία.

Αυτό είναι εξομολόγηση του διαδηλωτή. Της είπε:

Θα μπορούσα να στόλιζα

μ’ άστρα τα μαλλιά σου.

Τώρα με τη φλόγα που καίει εντός μου

στολίζω το στρώμα

που απλώνεις

τα κρίνα του κορμιού σου.

Μ. Φωτόπουλος

Αυτό είναι βία ...

Δεν ξέρω τίποτα, δεν έχω τίποτα, δεν είμαι τίποτα αν είμαι εδώ, μέσα στον κόσμο, μ΄ ένα μεγάλο φτερό καρφωμένο στο στήθος, αυτό ΄ναι που ‘μαθα μια λέξη, και τη λέω και κλαίω: ελευθερία-αυτήν γνωρίζω, αυτήν υπάρχω, αυτήν ανεμίζω, αυτήν που μου ‘μαθαν οι σκοτωμένοι σε μουγγά νυχτέρια κάτω απ΄ τις πέτρες τόσων λιθοβολισμών-μια λέξη μόνο:

      Ελευθερία. Ελευθερία. Ελευθερία

Κι όσοι δεν βάσταξαν να δέρνονται, να περιπαίζονται και να λοιδωρούνται  οι μανάδες τους είτε είναι απολυμένες καθαρίστριες είτε αγωγιάτισσες της καθημερινής βιοπάλης... αυτοί ορίζουν τη λέξη Άνθρωπος

1. Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι
   σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη,
   αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν,
   αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων,
   κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις,
   κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις,
   κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε
   κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.
   
   Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις
   κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο,
   το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις
   το νικητή, μα και τους δυό ξετσίπωτα προδίνεις,
   αν ο τι γράφεις κι ο τι λες, το ξαναλέν κ' οι άλλοι
   γι' αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη,
   αν λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας
   τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον.
   
   Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα
   και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις,
   κι αν να πλερώνεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι
   και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ' χεις,
   αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις
   γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν,
   αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος
   κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!
   
   Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου
   κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς τη μέση
   κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις
   και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν,
   αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις
   και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,
   δικιά σου θά ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει
   κ' έξοχος θά σαι Κύριος, αλλ' Ανθρωπος δε θά σαι.

(παρωδία του Αν του Κίπνινγκ που έγραψε ο Κώστας Βάρναλης)

Ζητείται ανθρώπινη επιδερμίδα. Όχι από καλώδιο.

Κίτσος ο Αθαμάνας

pasias1952@gmail.com