Διατηρώ την ισχυρότατη
υποψία ότι στον κουρνιαχτό της διαπραγμάτευσης έχει πνιγεί μια πολύ σημαντική
«λεπτομέρεια», που αφορά το παρόν και το μέλλον μας, ίσως περισσότερο και από
την έκβασή της. Μιλάμε σαν να μας διαφεύγει το γεγονός ότι είμαστε μια
χρεοκοπημένη χώρα, στην οποία δεν έχουν απομείνει παρά ελάχιστα ψήγματα
παραγωγικής δραστηριότητας. Κοντολογίς, ποιες και πόσες πραγματικές δουλειές
κάνουμε πια στην πατρίδα μας και, το κυριότερο, ποιες θα κάνουμε για να ζήσουμε
στο μέλλον;
Η συζήτηση γύρω από το πρωταρχικό ερώτημα του εθνικού μας
βιοπορισμού μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτη. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να
γίνει διαφορετικά, όταν διεξάγεται κατεξοχήν μεταξύ ανεπάγγελτων, άεργων και
κληρονόμων; Επειδή όμως κανείς δεν μπορεί να μοιράσει πλούτο που δεν υπάρχει, ο
ορυμαγδός των προβλημάτων έρχεται καταπάνω μας για να διαλύσει ό,τι έχει
απομείνει. Η Παιδεία, η Υγεία και η Ασφάλεια βρίσκονται σε κίνδυνο, επειδή λεφτά
δεν υπάρχουν. Οι μισθοί δεν σώζονται, επειδή οι άνεργοι υποψήφιοι εργαζόμενοι
είναι περισσότεροι από τους εργαζομένους. Οι συντάξεις δεν σώζονται, επειδή τα
ταμεία είναι χρεοκοπημένα, λόγω και της υπογεννητικότητας που καθορίζει τη σχέση
εργαζομένων προς συνταξιούχους και της ανεργίας που μειώνει τα έσοδά
τους.
Την ίδια στιγμή τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Ελληνική Συνομοσπονδία
Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) είναι άκρως απογοητευτικά. Σε απόλυτη
ακινησία βρίσκεται η αγορά, καθώς κάθε μέρα που περνάει χωρίς να υπάρχει
συμφωνία ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους δανειστές χάνονται ευρώ από το ΑΕΠ της
χώρας, κάθε 24 ώρες κλείνουν 59 επιχειρήσεις και μειώνεται η πλήρης απασχόληση
κατά 613 θέσεις εργασίας. Αναφορικά με τη ρευστότητα στην αγορά, το 95% των
αιτημάτων χορήγησης δανείων απορρίπτεται καθημερινά από τις εμπορικές τράπεζες,
κατόπιν εντολών και κανόνων της ΕΚΤ στην ΤτΕ και πλέον μόνο μία στις 10
μικρομεσαίες επιχειρήσεις ζητά δανειοδότηση από τις τράπεζες.
Πιο καθαρά
δεν λέγεται. Πρέπει να συζητήσουμε, επιτέλους, και να αποφασίσουμε τι δουλειές
θέλουμε και μπορούμε να κάνουμε για να βιοποριστούμε. Αυτό που μεγαλόπρεπα
βαφτίσαμε «Εθνικό Σχέδιο για την έξοδο από την Κρίση» αλλά ουδέποτε
καταπιαστήκαμε στα σοβαρά μαζί του, λες και μαζοχιστικά θέλουμε να παραμείνουμε
εντός της για πάντα. Η συζήτηση αυτή θα 'πρεπε, αν όχι να προηγείται,
τουλάχιστον να διεξάγεται ταυτοχρόνως και με την ίδια ένταση με αυτήν για την
παραμονή μας ή όχι στην ευρωζώνη. Διαφορετικά τι νόημα έχουν οι κόκκινες γραμμές
και με ποια έσοδα θα αντέξουν; Πώς θα αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση; Με
ποιον τρόπο θα επιστρέψει η πολυθρύλητη ανάπτυξη, για την οποία όλοι μιλούν
απαγγέλλοντας «εκθέσεις ιδεών» και μάλιστα εκτός θέματος;
Οπως και όπου κι αν
ξημερώσουμε στο τέλος αυτής της ψυχοφθόρας όσο και χρηματοβόρας
διαπραγματευτικής περιόδου, το εθνικό μεροκάματο πρέπει να απασχολήσει την
ατζέντα μας. Οσα νέα δάνεια κι αν συμφωνηθούν, με τους ίδιους ή άλλους
δανειστές, αν βρεθούν, είναι αδύνατο να ζήσουμε στο διηνεκές με δανεικά. Εν
κατακλείδι, ποια υπόσταση μπορεί να έχει μια χώρα χωρίς παραγωγικό ιστό και
χωρίς μια θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας;
Αυτή είναι η πολύ
δύσκολη συζήτηση. Και προς τα μέσα και προς τα έξω. Προς τα μέσα, γιατί συνιστά
συνολική ανατροπή για περιουσίες «χαλασμένων» και για χαλασμένες νοοτροπίες που
κυριάρχησαν επί δεκαετίες. Προς τα έξω, γιατί θα πρέπει να συζητήσουμε ξανά με
τους εταίρους μας μερικά θέματα που συνέτειναν αρχικώς στο ξεπάτωμα της
παραγωγικής μας βάσης, πολύ πριν μας οδηγήσουν τελικώς στα Μνημόνια. Αυτήν την
πραγματικά εθνική συζήτηση όμως δεν μπορούμε να την ανοίξουμε όσο θα ζούμε χωρίς
δουλειά και με δανεικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου