Αλήθεια που γράφεται αυτή τη στιγμή η προκήρυξη της εκτέλεσης των χρυσαυγιτών στο Νέο Ηράκλειο; Σε κάποιον σκονισμένο υπολογιστή που βρίσκεται σε υπόγειο των Εξαρχείων ή της Κυψέλης ή σε κάποια βίλα των βορείων προαστείων;


Έχουμε να κάνουμε με χτύπημα «ατόφιας» τρομοκρατίας ή μήπως για προβοκάτσια που δίνει άλλοθι στην θεωρία των δύο άκρων και ενισχύει επιχειρηματικά το σύστημα που επενδύει στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής;

Θα έχουμε τελικά προκήρυξη ή μήπως οι εγκέφαλοι της εκτέλεσης των χρυσαυγιτών φοβούνται μην αυτοκαρφωθούν;
Είναι ο εκτελεστής εκλεκτό μέλος του ποινικού κόσμου που βρίσκεται διαρκώς κάτω από την επήρεια κοκαίνης ή μήπως ένας νεαρός της γενιάς του Γρηγορόπουλου που ορκίστηκε εκδίκηση για λογαριασμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου αλλά και του Παύλου Φύσσα;

Τα ερωτηματικά πυκνώνουν καθώς η Αστυνομία για μια ακόμη φορά μοιάζει να βρίσκεται στο σκοτάδι ενώ την ίδια στιγμή η Χρυσή Αυγή διατηρεί μια υποδειγματική ψυχραιμία λες και τα μέλη της όπως ο Κασιδιάρης είχαν εκπαιδευθεί ψυχολογικά και επικοινωνιακά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Πάντως αντίστοιχη ψυχραιμία με εκείνη της Χρυσής Αυγής επιδεικνύει και ο συνήθως παρορμητικός ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ρητά και κατηγορηματικά καταδίκασε το γεγονός.

ΣΥΡΙΖΑ και  Χρυσή Αυγή επιχειρούν δια της σιωπής και του σεβασμού αυτή την φορά να κερδίσουν ψηφαλάκια την ίδια στιγμή που η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου που κινδύνευε με καταψήφιση νόμου της (ενιαίος φόρος ακινήτων) βλέπει για μια ακόμη φορά (όπως και με την δολοφονία Φύσσα) να την βγάζει καθαρή έστω και για την ώρα. Κάτι που της επιτρέπει να πάρει μια ανάσα και να σχεδιάσει με περισσότερη ψυχραιμία τις επόμενες "κινήσεις" της.

Αυτό που μας προκαλεί εντύπωση (όπως και στην περίπτωση του Παύλου Φύσσα) είναι οι αντιδράσεις των γονιών των νεκρών. Τόσο οι γονείς του Φύσσα όσο και οι γονείς των δολοφονηθέντων μελών της Χρυσής Αυγής, αντί να θρηνήσουν σιωπηλά τα παιδιά τους βγαίνουν με ακατανόητη ευκολία στα κανάλια και μιλάνε στις τελευταίες λινάτσες της δημοσιογραφίας για τα παιδιά τους. Είναι κι αυτό ένα φαινόμενο των παράξενων καιρών που ζούμε...



Από τον Βασίλη Μπόνιο