Ο οδηγός του καλού ψηφοφόρου

           

Λατρεύω την προεκλογική φανφάρα. Εξώφυλλα με πηχυαίους τίτλους: «Οι πιο σημαντικές εκλογές της μεταπολίτευσης». «Ο Ελληνικός λαός κρατάει την τύχη στα χέρια του». Και άλλα τέτοια χαριτωμένα που συνθέτουν για μια ακόμη φορά τον θίασο που λέγεται «εκλογικό σκηνικό». Εμείς, οι απλοί, βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των media. Η χαρά τους για τις εκλογές και το ατελείωτο πανηγύρι γύρω από αυτές πιθανόν να μετριάζεται μόνο από το άγχος των ιδιοκτητών τους για αποτέλεσμα του παζαριού και το, αναπόφευκτα, νέο status quo.

Η ιστορία θα γράψει: το διακύβευμα ήταν η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Εγώ θα έγραφα: το διακύβευμα είναι μια πρόβλεψη: θα υπάρχει Ευρώπη;

Το ευρώ, με την παρούσα μορφή, είναι ένα πείραμα καταδικασμένο να αποτύχει. Οι λόγοι είναι απλοί:

1. Η συναλλαγή ανάμεσα σε ανόμοιες οικονομίες, χωρίς το αντίβαρο του νομίσματος (είμαι δυνατότερος στη συναλλαγή => το νόμισμά μου ανεβαίνει => περιορίζονται οι εξαγωγές μου στον πιο αδύναμο => αυτός περιορίζει τις εισαγωγές του και κοιτάζει να γίνει πιο ανταγωνιστικός => έρχεται ισορροπία) οδηγεί την πιο αδύναμη οικονομία σε μια διαρκή πτώση της ανταγωνιστικότητας αφού συνεχίζει να καταναλώνει, χωρίς πραγματικά να το αντέχει. Το ευρώ ήδη οδήγησε σε ευημερία τη Γερμανία (πτώση της ανεργίας στο μισό από την αρχή της κρίσης) και σε κατάρρευση τις πιο αδύναμες οικονομίες (Ελλάδα, Κύπρος) ενώ οι λιγότερο ανταγωνιστικές οικονομίες (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία) πιέζονται αφόρητα. Μακροπρόθεσμα μια δυνατή οικονομία θα «καταπιεί» όλες τις υπόλοιπες στο κοινό νόμισμα.
2. Με την απόρριψη του «Στάνταρ του Χρυσού», τη δυνατότητα δηλαδή μιας κεντρικής τράπεζας να τυπώνει όσα χρήματα είχε σε απόθεμα χρυσού, και την εισαγωγή ενός συστήματος ελεύθερων ισοτιμιών, τη δεκαετία του '70, καμία κυβέρνηση δεν θα χρεοκοπούσε, εφόσον μπορούσε να τυπώσει χρήματα και να πληρώσει τους δανειστές της. Αυτό ήταν το πλεονέκτημα του λεγόμενου μονεταρισμού. Με την εισαγωγή μιας κεντρικής ευρωπαϊκής τράπεζας, χωρίς το δικαίωμα να τυπώνει χρήμα, η Ευρώπη αφαίρεσε απο τον εαυτό της το πλεονέκτημα να μη χρεοκοπεί.

Για να τυπωθεί χρήμα και να πληρωθούν τα ευρωπαϊκά χρέη, θα έπρεπε να υπάρχει κοινή δημοσιονομική πολιτική, κάτι που βρίσκεται στα σχέδια. Για να είναι μια κοινή δημοσιονομική πολιτική δημοκρατική και μακροπρόθεσμα βιώσιμη, θα έπρεπε να υπάρχει πολιτική ένωση, μια κυβέρνηση που θα αποφάσιζε για τα δημοσιονομικά, εκλεγμένη από όλη την Ευρώπη.

Και εδώ αναρωτηθείτε: θα δέχονταν ποτέ οι Γάλλοι Γερμανό Πρόεδρο και σύνταξη στα 70; Θα δέχονταν οι Γερμανοί Γάλλο ή Ισπανό πρόεδρο να κανονίζει την πολύτιμη οικονομία τους και να την αρμέγει για το συμφέρον της Ευρώπης; Θα δέχονταν οι Έλληνες Γερμανούς φαντάρους στα νησιά τους; Θα δεχόταν οι Γερμανοί Έλληνες φαντάρους έξω από το Βερολίνο;

Αν η απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση είναι «ναι», τότε οι εκλογές στην Ελλάδα έχουν νόημα, εφόσον διακυβεύεται η ύπαρξή μας σε μια μελλοντικά ενωμένη Ευρώπη. Ψηφίζετε μνημόνιο (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Ποτάμι) και περιμένετε περίπου μια γενιά. Αν είναι «όχι», τότε αναζητάτε λύσεις που μας πάνε στη δραχμή πιο γρήγορα (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ, Αλαβάνος), αφού έτσι και αλλιώς εκεί θα καταλήξουμε μακροπρόθεσμα. Θα ήθελα κάπου να τοποθετήσω και το καινούριο κόμμα του Παπανδρέου αλλά οι φαντασία του θα με ξεπεράσει και πάλι.

Και μετά, σε δεύτερη εκλογή, βλέπουμε πώς θα θέλαμε να διαμορφώσουμε το σύστημα ζωής μας, σε μια χώρα στον δικό μας έλεγχο, με ελάχιστα περισσότερους φορολογούμενους από συνταξιούχους. Σε τι θα ανταγωνιστούμε; Πώς και πότε; Μέσα σε μια πιο διευρυμένη ΕΕ; Με φιλελεύθερο σύστημα (Ποτάμι, ΝΔ), με κομμουνισμό (ΚΚΕ), με σοσιαλισμό (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα ΓΑΠ); Θέλουμε να θεωρήσουμε τους πάντες εχθρούς και να κλείσουμε τα σύνορα (ΧΑ, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ); Θέλουμε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους και λίγους ολιγάρχες (όλα τα κόμματα της βουλής); Θέλουμε λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους και περισσότερους ολιγάρχες (εδώ την πατήσαμε).

www.protagon.gr