Για την ημέρα της ποίησης. Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Αναζητώντας την έννοια της ποίησης ακροβατούμε μεταξύ σκότους και φωτός. Από σκότος την έπλασαν οι ποιητές της και στο φως βρέθηκαν οι στίχοι τους που ταξιδεύουν αιώνια μέσα στο χρόνο. «Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα.» Θα γράψει ο Καρυωτάκης στο ποίημα «Αγάπη» πριν κλείσει την αυλαία της ζωής του και μιλήσει η ψυχή του μέσα από τα ποιήματά του.

Και ο Τάσος Λειβαδίτης στο ποίημά του «Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας» θα γράψει ύμνους προς τον άνθρωπο και τη δύναμη των συναισθημάτων, της αντίστασης, του έρωτα της αγάπης: «Ναὶ ἀγαπημένη μου,

ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε

γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ

ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ

ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.

Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν

ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε».

Ο Σολωμός όσο κι αν παιδεύτηκε με τη γλώσσα δημιούργησε θαύματα: «Το χάσμα π' άνοιξε ο σεισμός κι ευθύς εγιόμισ' άνθη.» «Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει, όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.» Τι είναι να ζεις ως ελεύθερος πολιορκημένος και πώς ανασαίνει κανείς την ελευθερία του;

Ποιος μπόρεσε να περιγράψει καλύτερα τον ήλιο και το ελληνικό πέλαγος από τον Οδυσσέα Ελύτη; «Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας

ο πετροπαιχνιδιάτορας

λίγο το στόμα του άνοιξε

κι ευθύς εμύρισε άνοιξη.» Και το γαλάζιο του Ελύτη είναι αποφασιστικής σημασίας στην ποίηση και την κυριαρχία του ελληνικού ουρανού, καθώς και η θάλασσα η ελληνική ψυχή. «Η Παναγιά το πέλαγο κρατούσε στην ποδιά της, την Αμοργό, τη Σίκινο και όλα τα παιδιά της.» Τα Ρώ του Έρωτα.

Ο Γ. Σεφέρης δε μίλησε μόνο σε μια γλώσσα αιώνια, μίλησε και για την ποίηση: «Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε;» Μίλησε για τα πάθη μιας Ελλάδας που γνώριζε καλά: «Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους∙ ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο∙

χείλια και δάκτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος

μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας

και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,

στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους». Τελευταίος Σταθμός.

Ο Γ. Ρίτσος γνώριζε πως «Κι οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα τρέχει…», όπως και «Να είμαστε έτοιμοι. Κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα», «Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα»!

Η ποίηση βρίσκεται μέσα στην ελληνική γλώσσα, είναι η ίδια ποίηση και έρχεται από πολύ μακριά, από την εποχή του Ομήρου: « ὤλετο μέν μοι νόστος, ἀτὰρ κλέος ἄφθιτον ἔσται· εἰ δέ κεν οἴκαδ᾽ ἵκωμι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν..» Ιλιάδα.

Ποίηση, ημέρα ποίησης με λίγους στίχους για να τιμήσουμε την ποίηση, το πνεύμα, την αδάμαστη ελευθερία της δημιουργίας, της τέχνης.

Κατερίνα Σχισμένου