παγίδα που έστηναν τα σόγια στους δυσεύρετους γαμπρούς...
Ένα
από τα γνωστότερα παραδοσιακά μας
τραγούδια το «Έλα βρε Χαραλάμπη να σε
παντρέψουμε» γεννήθηκε μέσα από μια
συνήθεια των παλιότερων χρόνων, όταν
οι άντρες για παντρειά ήταν δυσεύρετοι
λόγω της θνησιμότητας στους πολέμους.
Σε
αρκετά χωριά κυρίως της Αττικής και
αλλού, οι οικογένειες που είχαν ανύπαντρες
κόρες κατέφευγαν σε «αθέμιτα» μέσα για
να τις παντρέψουν.
Τα
παλικάρια της οικογένειας- αδέρφια,
ξαδέρφια και ανίψια- έβαζαν στο μάτι
κάποιον άντρα που τον ήθελαν για γαμπρό
και του έστηναν παγίδα.
Τον
φώναζαν λοιπόν να τον κεράσουν ένα
ποτήρι κρασί σε μια ταβέρνα του χωριού
και άρχιζαν το φαγοπότι.
Κατά
τη διάρκεια φρόντιζαν να γεμίσουν
συνεχώς το ποτήρι του μέλλοντος γαμπρού,
μέχρι που τον μεθούσαν.
Έπειτα
τον πήγαιναν με κάποια δικαιολογία στο
σπίτι της κοπέλας που ήθελαν να
αρραβωνιάσουν.
Με
το που έμπαινε στην αυλή ο υποψήφιος,
αμπάρωναν την εξώπορτα, έπαιρναν τα
καρυοφύλλια ή ό,τι άλλο όπλο υπήρχε και
έριχναν στον αέρα ώστε να ξεσηκώσουν
με τους πυροβολισμούς ολόκληρο το χωριό,
φωνάζοντας ταυτόχρονα: «να μας ζήσουν,
να μας ζήσουν»!
Οι
γείτονες ακούγοντας τη φασαρία και
φτάνοντας κοντά ρωτούσαν τι
συνέβαινε.
«Αρραβωνιάσαμε
τη Χάιδω μας, με τον Χαραλάμπη».
«Να
σας ζήσουν», απαντούσαν οι γείτονες.
Στο
μεταξύ ο υποψήφιος γαμπρός, σουρωμένος
όπως ήταν, άκουγε εμβρόντητος τα λεγόμενα,
αλλά ήταν ανήμπορος να αντιδράσει…
Όταν
ξεμεθούσε ήταν πλέον αργά.
Βρισκόταν
ήδη στο σπίτι της αρραβωνιαστικιάς του.
Ολόκληρο το χωριό ήξερε πλέον ότι ο
Χαραλάμπης αρραβωνιάστηκε με την Χάιδω
(όπου Χάιδω και Χαραλάμπης, μπορούσε να
είναι οποιοδήποτε όνομα νέου και νέας
της εποχής)
Ο
γαμπρός δεν μπορούσε πλέον να κάνει
πίσω. Άλλωστε τι θα μπορούσε να πει; Ότι
ήταν μεθυσμένος και δεν ήξερε τι του
γινότανε;
Δύσκολα
θα τον πίστευαν.
Επίσης
την εποχή εκείνη το να πάρει κανείς πίσω
έναν αρραβώνα ήταν μεγάλη προσβολή και
μπορεί αντί για γάμος, να γινόταν
«κηδεία».
Έτσι
ο γαμπρός, υπέκυπτε αμαχητί στην αγκαλιά
της νύφης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου