Φεύγει ένας ντελιβεράς για την παραγγελία,
με GPS το μαγαζί ελέγχει την πορεία.
Ξέρει εν κινήσει αν βρίσκεται, αν έχει σταματήσει
αν πήγε στον προορισμό ή αν έχει αργήσει.
Σε μια οθόνη φωτεινή αναβοσβήνει στίγμα
η εφαρμογή τη διαδρομή δείχνει με νι και σίγμα.
Φεύγει το τρένο απ’ το σταθμό, πάει για Σαλονίκη
και ο σταθμάρχης στη φωτιά βάζει καφέ στο μπρίκι,
για να διαβάσει στον ντελβέ αν ο συρμός θα φτάσει
ή κάπου ενδιάμεσα το τρένο θα χαλάσει.
Μια καφετζού στη Λάρισα είπε ¨φωτιά θα πάρει,
ίσως αφού πρωτύτερα μετωπικά τρακάρει¨.
Μα ήταν ήδη μακριά η αμαξοστοιχία
στον Μαμωνά και στον Μολώχ τόσες ψυχές θυσία.
Από καιρό φαινότανε πως πάει εκεί το πράγμα
ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στο δράμα.
Τάχα μου εξυγιάνανε του ΟΣΕ τις αμαρτίες
κι ανάλαβαν ιδιωτικές ¨αγνές¨ πρωτοβουλίες.
Και κάθε τόσο χάλαγαν τα ¨σύγχρονα¨ τα τρένα
πότε από φώτα έμεναν και πότε από τα φρένα.
Οι υποδομές ανασφαλείς, επισκευές φτιασίδια
και μ’ ελλιπές προσωπικό ανασφαλή ταξίδια.
Αθήνα-Συμπρωτεύουσα τάχα τρεισήμισι ώρες
καθυστερήσεις θύμιζαν του τρίτου κόσμου χώρες.
Λέω, σαν δεν ντρεπόμαστε μες στον αιώνα ετούτο
φεύγουν ζωές αυξάνοντας των ¨άριστων¨ τον πλούτο.
Αυτή είναι η ανάπτυξη που τάζουν οι ταγοί μας
φτηνοδουλειές, κέρδη πολλά∙ ντροπή, λοιπόν, ντροπή μας.
Υ.Γ
Μέσα σ’ αυτό το μακελειό της ματωμένης Τρίτης
κι ένας δικός μας άνθρωπος, εκεί ήταν ο Δημήτρης.
Απ’ τη Μπαμπίνη και αυτός αλλά και ανιψιός μου,
σαν σκέφτομαι τα νιάτα του φουντώνει ο θυμός μου.
Ήταν ο μηχανοδηγός στην μια αμαξοστοιχία
κι έφυγε πάνω στον ανθό, στην τρίτη δεκαετία.
Το αίμα του, τού Πηνειού κοκκίνησε την κοίτη.
Να σε σκεπάσει πούπουλο, χώμα ελαφρύ, Δημήτρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου