Μια
εικόνα μου ήρθε στο μυαλό και πέρασαν
από την σκέψη μου και άλλες τόσες…
“Πρόσεχε!”
φώναζε η μάνα,
“Μην
σκορπάς γιέ μου τα ψίχουλα χάμω…
Είναι
αμαρτία”,
αυτή
είναι «η δύναμή σου»…
Έπεφτε
λίγο ψωμί κάτω και το φιλούσαμε πριν το
βάλουμε στο στόμα, ευλαβικά, σαν ν’
ασπαζόμασταν σώμα Θεού.
Και
ήταν.
Αυτό
ακριβώς.
Είχαμε
μάθει από μικρά όλα τα παιδιά να σεβόμαστε
αυτό το ψίχουλο
το
οποίο δεν έπρεπε να σκορπιστεί στο
έδαφος, άσκεφτα κι ανέμελα.
Κι
έτσι μεγάλωσαν γενιές και γενιές, άλλοτε
με λιγοστό και άλλοτε με περίσσιο ψωμί
στο τραπέζι…
Με
ψωμί όμως, που έθρεψε πρώτα
την
ψυχή μας.
Κυρίως
αυτή!
XΡΗΣΤΟΣ
ΓΟΥΡΝΟΠΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου