Η ερήμωση πολλών θεσπρωτικών χωριών, ορεινών κυρίως, τα έχει αποδεκατίσει. Συγκλονιστικά, πραγματικά, είναι τα όσα μας έγραψε αναγνώστης της "Κάτοψης": "Επισκέφθηκα πρόσφατα, μετά από τέσσερα χρόνια, το χωριό μου, ένα από τα Μουργκανοχώρια. Ζω στην Αθήνα και λόγω υποχρεώσεων, δεν μπορώ να πηγαίνω συχνά, αν και το θέλει, το ζητάει η καρδιά μου. Θέλησα να πάω στο αμπέλι των παιδικών μου χρόνων. Ω, τι χρόνια αλησμόνητα, παρά τη φτώχεια,παρά τη στέρηση.
Στάθηκε αδύνατο να το πλησιάσω, λόγω της οργιώδους βλάστησης. Γύρισα και στάθηκα μπροστά στο κλειστό καφενείο, εκεί όπου οι παλαιοί συγχωριανοί μου έβρισκαν κάποια διέξοδο και θαλπωρή. Σχολίαζαν με με σάτιρα τους πάντες και τα πάντα. Είχαν για τον καθένα και ένα "παρατσούκλι", που ταίριαζε στο χαρακτήρα, στην εμφάνιση και στη συμπεριφορά του. Υπήρχαν και αφηγήσεις με μεγάλο συναίσθημα. Τώρα; Τώρα, βρήκα τους γερόντους να περιμένουν μέσα στη μοναξιά τους το θάνατο! Τα χαρούμενα συμβάντα (γεννήσεις, βαπτίσεις, γάμοι) δεν υπάρχουν πια,, ώστε να αντισταθμίζουν τη θλίψη των νεκρώσιμων τελετών".
Μόνη εντύπωση στο κείμενο μου έκανε το ότι μένει Αθήνα και λόγω υποχρεώσεων είχε να πάει 4 χρόνια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κάθε γέρος και πριν τον ιό ξεχασμένος ήταν... μην τα ρίχνουμε όλα στην σημερινή κατάσταση