Ο χαλβάς και η μουσταλευριά...!!!

Τι χαλβάς τί μουσταλευριά... Ο τρόπος διαφέρει...

►Εικόνα πρώτη: Ο χαλβάς

Σε μία αίθουσα τουρκικού σχολείου γύρω στα 1880.Το δημοσίευμα (η γλαφυρότητα της περιγραφής του συντάκτη εντυπωσιακή!!!) είναι απο την εφημερίδα "ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ"-24 Σεπτεμβρίου 1899. Απολαύστε το:

►Εικόνα δεύτερη: 
Η μουσταλευριά... Σε ένα Ελληνικό  σχολείο (στα Τσαραπλανά -νυν Βασιλικό-Πωγωνίου) λίγο μετά την απελευθέρωση:

Ο Καστανιανίτης δάσκαλος Κώστας Οικονόμου, υπηρετούσε πριν την απελευθέρωση άπ’ τον Τούρκικο ζυγό και υστέρα άπ’ αυτή, στο μεγάλο χωριό του Πωγωνίου τα Τσαραπλανά σαν  διευθυντής στο πολυθέσιο Σχολειό τους. ’Άριστος παιδαγωγός, άψογα ντυμένος για την εποχή, πάρα πολύ πνευματώδης, ακούραστος, πρόθυμος, ευγενικός και με πολύ λεπτούς τρόπους.

Όπως όλοι οι δάσκαλοι της εποχής εκείνης και ο Οικονόμου — Κονομίδη τον λέγανε — έμενε στα Τσαραπλανά χωρίς οικογένεια και κατοικούσε στο δωμάτιο του Σχολείου. Ήταν ανάγκη τη μικρή αμοιβή πού παίρναν οί δάσκαλοι να συμπληρώνουν οι γυναίκες τους, εργαζόμενες στον κήπο, στο αμπέλι, στο χωράφι και στη συντήρηση και διατροφή της οικόσιτης κτηνοτροφίας.

Τον Οκτώβρη, ένα μήνα ύστερα άπ’ τον τρύγο, ήταν εποχή πού στα Τσαραπλανά έβραζε ό μούστος στα «βαένια» αλλά και πού φτιάχναν οί νοικοκυρές σ’ όλα τα σπίτια μουσταλευριές. Το δάσκαλο Οικονόμου τον γαργαλούσε ή ευωδιαστή μυρωδιά της μουσταλευριάς και του άνοιγε την όρεξη αλλά του ήταν αδύνατο να γευτεί το νόστιμο έδεσμα γιατί δεν ήταν εμπορεύσιμο να βρει στα μαγαζιά. Καταφερτζής όμως και χωρίς να χάνει άπ’ την αξιοπρέπειά του αναγκάστηκε να προβεί στο παρακάτω τέχνασμα, «κόλπο» θα λέγαμε:

Το βράδυ στην απόλυση του Σχολείου, και μετά την προσευχή των μαθητών, εμφανίζεται ο Οικονόμου στην πόρτα του δωματίου, πού ήταν συνέχεια με την αίθουσα, μ’ ένα πιάτο προσεχτικά δεμένο με καθαρή πετσέτα του φαγητού και ενώ σηκώνει το πιάτο ψηλά λέει:

«Όποιο παιδί μου έφερε τη μουσταλευριά και ξέχασε να πάρει το πιάτο του, να περάσει να το πάρει!» 

Βέβαια κανένα παιδί δεν πήγε να πάρει το πιάτο του δάσκαλου αφού κανένα δεν τολμούσε να διανοηθεί να πάει μουσταλευριά μήπως... δεν τρώει ο δάσκαλος μουσταλευριά!

Όταν ξεχύθηκαν τα παιδιά απ’ το Σχολειό στο δρόμο σχολίαζαν το γεγονός οτι τελικά... την τρώει ό δάσκαλος την μουσταλευριά !

Ο δάσκαλος ήξερε να μαγνητίζει όχι μονάχα την ψυχή των παιδιών, αλλά και των γονιών τους, και την άλλη μέρα γέμισε το δωμάτιο του δάσκαλου με.. . πενήντα πιάτα μουσταλευριά, πού μοσχοβόλαε όλο το Σχολειό!

Ολόκληρο το δεκαπενθήμερο το δωμάτιο του δάσκαλου γέμιζε πιάτα με μουσταλευριά, ανάλογα πότε έφτιαχνε ή κάθε οικογένεια, και άρχισε — αναγκάστηκε— ο δάσκαλος ν’ απλώνει τις μουσταλευριές να ξεραθούν στον ήλιο για να τις φρεσκάρει αργότερα και να έχει όλη τη χρονιά το υπέροχο ευωδιαστό χωριάτικο έδεσμα.

Κι ο Κώστας Οικονόμου πέρασε το χειμώνα του... ζωή χαρισάμενη ! ! !

Στην  Καστάνιανη, σε πολύ βαθιά γηρατειά αλλά θαλερή, βρίσκεται ακόμα στη ζωή η σύντροφος του δάσκαλου, η αρχόντισσα Κώστα Κονόμενα και με νοτισμένα γέρικα μάτια μολογάει παλιούς μεσελέδες...

Απόσπασμα απο το βιβλίο "Σκόρπια φύλα απ το Πωγώνι" του Σταύρου Π. Καραδήμα (1974).

www. adelfotitavissanis.blogspot.gr