Ήταν κάπου ανάμεσα στο 1991 -1992(δεν ενθυμούμαι ακριβώς),όταν σε μια συζήτηση με τον σκηνοθέτη -ηθοποιό Γεώργιο Νάκο (σκηνοθετούσε τότε την νεοσύστατη επί δημαρχίας Νίκου Γιαννούλη θεατρική Σκηνή Πρέβεζας ),ο Νάκος μου εκμυστηρεύτηκε ένα όνειρο του καλλιτεχνικό. Ήθελε , έλεγε κάποτε να σκηνοθετήσει μια τραγωδία, στην οποίο το μουσικό μέλος -χορικό να είναι στην μουσική τεχνοτροπία των ηπειρώτικων πολυφωνικών. Εκεί δηλαδή που οι ηθοποιοί τραγουδούν, να τραγουδούν σαν τα ηπειρώτικα πολυφωνικά της περιοχής του Πωγωνίου .Αυτό τότε μου φάνηκε σαν μια αποκάλυψη, σαν μια απίστευτα μαγική ιδέα ενός ηπειρώτη σκηνοθέτη που φαίνεται γνώριζε (και γνωρίζει) βαθιά την ‘’ηπειρωτική ψυχή’’.
Περνώντας οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια, το μυαλό μου άρχισε να ανακατεύει ιδέες(από τις σπάνιες φορές που γίνετε αυτό πιά).
Πολυφωνικά Ηπείρου, ηπειρωτική μουσική, μοιρολόι, πενταντονική κλίμακα, αρχαίες πεντατονικές κλίμακες, το ηπειρώτικο τραγούδι -μοιρολόι σαν συνέχεια της αρχαίας πεντατονικής κλίμακας-μουσικής.
Πωγώνι, Δωδώνη, πηγές Αχέροντα, Αχέροντας, Αχερουσία, βαρκάρης, είσοδος στον κάτω κόσμο, νεκρομαντείο.
Νεκρομαντείο ,κάθοδος στον Άδη ,αναζήτηση των ψυχών ,μοιρολόγι πωγωνήσιο, νεκρομαντείο και μοιρολόι, με χάσμα γενεών στον ίδιο τόπο μια συνομιλία με τον θάνατο, μοναδικό στην Ελλάδα και ίσως και στην υφήλιο με αυτόν το τρόπο.
Όλα αυτά μαζί, σε ένα χωνευτήρι χρόνου και τόπου, μέσα σε μια συνεχή σκέψη -αναζήτηση και ανάγκη για το ποιος είμαι, μέσα από την υπόγεια και υποσυνείδητη επιβολή του τόπου μου στην ψυχοσύνθεση μου, δημιούργησαν μια ιδέα .Ιδέα? Όπως θες πες το και αυτό.
Στο Νεκρομαντείο λοιπόν, να δημιουργηθεί ένα Διεθνές Ανοιχτό Πανεπιστήμιο –Φεστιβάλ, που να διαπραγματεύεται την αγωνία του Ανθρώπου για την μεταθάνατο ζωή. Πως ο φόβος του θανάτου επηρέασε την τέχνη, την φιλοσοφία, την πορεία την εξελικτική του ανθρωπίνου πνεύματος. Πως ο θάνατος, διαμόρφωσε θρησκείες και αναζητήσεις στο θέμα: και μετά τον θάνατο Τι?
Ο πέριξ χώρος του Νεκρομαντείου, να γίνει ένα σύγχρονο χωνευτήρι πολιτισμού, ιδεών, τεχνών και ότι άλλο χωρά γύρω από την διαπραγμάτευση του ‘’θανάτου’’. Που εν τέλει αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την ιδια την ΖΩΗ.
Αυτή ήταν μια σκέψη, που κατά καιρούς την διατύπωσα σε αρκετά σημαντικούς ανθρώπους(ναι σε αρκετά σημαντικούς ανθρώπους στην κυριολεξία), αλλά και σε καθημερινούς ανθρώπους συντοπίτες μου, Ηπειρώτες και Έλληνες. Φαίνεται ότι δεν έχω ίσως το ταλέντο, να τρυπώνω στα κέντρα αποφάσεων, οπότε το μόνον που μου μένει ,είναι η κοινοποίηση αυτής της ιδέας σε όλους σας.
Σας ευχαριστώ
Βασίλης Σπ. Ευαγγέλου
Υ.Γ. αρκετοί φίλοι και συνομιλητές( με τον έναν η τον άλλον τρόπο, στην διάρκεια τόσων χρόνων), με βοήθησαν σε αυτή την καταληκτική διατύπωση για το Διεθνές Ανοιχτό Πανεπιστήμιο –festival για τον ‘’Θάνατο’’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου