Για την Ελένη...

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Για την Ελένη, για την κάθε Ελένη του παρελθόντος και του μέλλοντος, αλλά και του παρόντος που η μόνη δικαίωση που θα βρεί ο θάνατός της θα είναι στην αγόρευση μιας εισαγγελέως  που κι αυτή λόγω φύλου και ήθους κατηγορήθηκε. Μπορεί να είναι γυναίκα μια εισαγγελέας και να υπερασπίζεται τον βάρβαρο θάνατο μιας κοπέλας που βασανίστηκε και σκοτώθηκε όχι από δύο νεαρούς άντρες και μόνο αλλά από μια κοινωνία ολόκληρη που κλείνει τα μάτια της σε κάθε περίπτωση σαν της Ελένης πριν γίνει είδηση για τα αδηφάγα αισθήματα και μάτια κάθε κοινού;  Υπήρξαν προειδοποιήσεις και σήματα πριν συμβεί αυτό σε μια μικρή τοπική κοινωνία; Και φυσικά υπήρχαν. Πήγε η κοπέλα να καταγγείλει το τι της συνέβαινε και την έδιωξαν άγνωστο ακόμη γιατί; Ποιός θα προστατεύσει την οποιαδήποτε γυναίκα όχι μόνο σε μια μικρή αλλά και μεγαλύτερη κοινωνία από την κάθε βία που θα ξεσπά επάνω στο φύλο και την ιδιότητα, φοιτήτρια από μακριά, μόνη γυναίκα, συναισθηματικά ευάλωτος άνθρωπος , παιδί, έφηβος, διαφορετικός, μόνος,  οποιοσδήποτε άνθρωπος δεν έχει τόσο δυνατές ρίζες ή «προστάτες» σε μια κοινωνία που ξέρει να βάζει αυτές τις περιπτώσεις κι ακόμη περισσότερες καλά κάτω απ΄το χαλί της. 

Κια δεν αφορά μόνο την δική μας κοινωνία, αν και καλό θα ήταν να μην είχαμε τόσο σύντομη και μικρή έως μικρόψυχη μνήμη. Εγκλήματα φύλου, γυναικοκτονίες γίνονται παντού και από τον ίδιο λόγο. Την ανυπακοή της γυναίκας να δεχτεί αυτό που ο θύτης ποθεί, και επιβάλλει το δικό του νόμο ακόμη και με το μαχαίρι με το φόνο, τη βία και το έγκλημα. Και ο νόμος έχει την βάση του στην πατριαρχία που η γυναίκα για να είναι ασφαλής πρέπει να βρίσκεται στην «κτήση» ενός άντρα, είτε είναι πατέρας, σύζυγος, γιός να βρίσκεται κάτω από την προστασία μιας εξουσίας και ισχύος που πρέπει να ακολουθεί εάν θέλει να ζεί, να εργάζεται, να έχει ένα σπίτι, μια δουλειά, αλλά όχι φωνή, δικές της επιθυμίες που να ξεπερνούν τα ρούχα και το φαγητό, δικούς της δρόμους και επιλογές. Και αν διαφωνήσει σε οτιδήποτε, τότε ακολουθούν προσβολές, απειλές, κακοποίηση, βία και μίσος, και συχνά το έγκλημα.

Έχει η γυναίκα φωνή και δικαιώματα; Και φυσικά έχει αλλά μόνο στη νομοθεσία που όμως δεν μπορεί τελικά να προστατεύσει την μόνη γυναίκα που σπουδάζει, την μόνη γυναίκα που ως δήθεν φορέας κορωνιού στην  Ιταλία ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από το σύντροφό της έως θανάτου, στην Κύπρο πρόσφατα τις ξέθαβαν μαζί με τις κόρες τους από μια λίμνη, στην Κρήτη όπου μια άτυχη βιολόγος βρίσκει απίστευτο θάνατο επειδή έκανε μόνη της τζόκινγκ, στο κάθε σπίτι που όταν η πόρτα κλείνει ο νόμος παίρνει άλλη μορφή και ισχύ. Και η ιστορία θα συνεχίζεται, καμία σελίδα δεν θα κλείσει και καμία Ελένη δεν θα είναι η τελευταία. Ό,τι και να γράψουμε δεν αρκεί…

Κατερίνα Σχισμένου