Στη δεκαετία του '60 τα σχολεία στη Θεσπρωτία είχαν μάγειρα ή μαγείρισσα και πρόσφεραν γάλα το πρωί και φαγητό το μεσημέρι στα παιδάκια.
Η εκπαιδευτικός Μαρία Λαμπρίδου, κόρη του τ. σχολικού συμβούλου Θεόφιλου Λαμπρίδη, που διακρίθηκε και με τις γνώσεις του και με τη σοβαρότητά του στο χώρο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης συγκρίνει το τότε με το σήμερα, φέρνοντας στο προσκήνιο γεγονότα και καταστάσεις:
Αναφέρει σχετικά: "Δημοτικό Σχολείο Πολυδρόσου Θεσπρωτίας. Πάνω στα βουνά και λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα. Δεκαετία του '60. Θυμάμαι κάθε πρωί να πίνουμε το γάλα μας και το μεσημέρι να τρώμε το γεύμα μας στην τραπεζαρία του σχολείου. Παιδάκια λίγα. Με ποδαράκια σαν τσάκνα. Που είχαν ανάγκη αυτό το πιάτο φαΐ αλλά και ο τόπος είχε ανάγκη να κρατήσει ανθρώπους στα μικρά χωριά, να μη ρημάξουν.
Εκείνα τα χρόνια τα συσσίτια οργανώνονταν όπου πραγματικά υπήρχε ανάγκη.
Σήμερα ο θεσμός των σχολικών γευμάτων υπηρετεί στα λόγια τις κοινωνικές ανάγκες και στην πράξη για να καλύψει τις ευθύνες των κυβερνώντων στη φτωχοποίηση του λαού μας και να τους αποδώσει ψήφους!
Έτσι μοιράζονται γεύματα χωρίς κανένα κριτήριο και κάποια παιδιά, που δεν το έχουν ανάγκη βρίσκονται με το ταπεράκι παραμάσχαλα και άλλα που λιμοκτονούν μένουν νηστικά.
Ενδεικτικός ο πίνακας των σχολείων που ανήκουν στο πρόγραμμα. Πια στο ορεινά της Θεσπρωτίας δεν φτάνει το δωρεάν φαΐ. Στο ένα μοναδικό σχολείο που έμεινε ανοιχτό, στη Λεπτοκαρυά. Τα ίδια και στο νομό Ιωαννίνων. Τα γεύματα μοιράζονται εντός πόλης και σε κοντινά μεγαλοχώρια. Τα άλλα, τα μικρά και απομακρυσμένα, αφήνονται στην τύχη τους και στη δυστυχία τους...".
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή