Διακόσια ευρώ ή διακόσια φάσκελα;

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Η διάγνωση έγινε. Διακόσια γιούρο καλά είναι. Το είπαν ειδικοί που μελέτησαν και διέγνωσαν πως με διακόσια ευρώ μπορεί να τη βγάλει για ένα μήνα ο Έλληνας. Κουβέντες σταράτες και αληθινές. Μαγκιόρικες θα λέγαμε στην πιάτσα. Βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Απλή αριθμητική. Έξι και κάτι ευρώ την ημέρα. Τι σάντουιτς, τι σουβλάκι, άντε χωράει και για μια μπύρα. Όχι διαβαθμισμένη, αλλά ένα κουτάκι απλό. Μην φτάσουμε και στην υπερβολή. Η υπερβολή φέρνει την κατάχρηση και η κατάχρηση την ακολασία. Τάξη και οπωσδήποτε ηθική. Βιώνετε λιτά. Και η λιτότης αυτή δεν πρέπει να ενέχει σπέρματα καχυποψίας. Ως γνωστόν η πολιτική ταυτίζεται οπωσδήποτε με την αλήθεια… και δεν χρειάζονται αντιρρήσεις επί τούτου καθόσον «Την αλήθεια την φτιάχνει κανείς, ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα». (Ο. Ελύτης, Εκ του πλησίον).

Διακόσια γιούρο καλά είναι. Δεν το είπε φυσικά η γιαγιά μου που μπέρδευε τα παλιόχαρτα με τα κέρματα, το ΟΓΑ με την Όλγα, τον ταχυδρόμο που τον ξεχώριζε γιατί νόμιζε πως αυτός της δίνει τη σύνταξη, εκείνο το πεντακοσάρικο. Μπέρδευε και τι δεν μπέρδευε. Ένα μόνο είχε ξεκαθαρισμένο. Την αξιοπρέπεια. «Εγώ το έχω καθαρό το κούτελο δεν θα μου βάλετε μ’τζούρες στα μούτρα». Ίσιες κουβέντες, σταράτες κι ανθρώπινες. Ανθρώπινες… Για ποια ανθρωπιά να μιλήσουμε; Η πρόκληση είναι απανθρωπιά. Και οπωσδήποτε οποιοσδήποτε προκαλεί τον φτωχό, τον ανέστιο, τον ταλαίπωρο, τον άνεργο… όταν δημοσίως του λες πως μπορείς να ζήσεις με διακόσια ευρώ τον μήνα. Ίσως να μην είναι πρόκληση. Να είναι κάτι παραπάνω. Να είναι σαδισμός. Όποιος και να το είπε, όπως και να το είπε…

«Κάλλιο το σιγάν του ομιλείν». Κάποτε ίσχυε αυτό. Τώρα, άμα βγούμε στο γυαλί αρπάζουμε το χατζάρ’ και γκάπα γκούπα κατακρεουργούμε γλώσσα, σκέψη και λογική. Τώρα για κοκκίνισμα ας το αφήσουμε. Επιδερμίδα από καλώδιο. Δεν ερυθριά κανείς. «Του κόρακα τ’ αυγό δεν κάνει περιστέρι». Από πού να αρχίσει κάποιος και πού να κατασταλάξει. Είναι αδύνατο, αν όχι αδιανόητο να συνταχθεί έτσι ορθή σκέψη και κρίση, αντίληψη και εκτίμηση περί του ανδρός. Ακαπίστρωτος ων, ασταμάτητες οι «κουμπουριές» του. Κοινωνικός κουμπούρας με στόμα ανάλγητο και γλώσσα ασταμάτητη. Κατ’ ανέμ’. Ούτε καν πολιτικός φραμπαλάς. Ο φραμπαλισμός δε γίνεται σε ανθρώπους που νυχθημερόν παλεύουν να τη βγάλουν, δε γίνεται στα συσσίτια κι ούτε ακόμη κι στις αίθουσες που άνοιξαν οι Δήμοι τώρα με το κρύο για να φωλιάσουν –έτσι απλά- κάποιοι άνθρωποι.

Πιστεύεις ό,τι κι όπου θέλεις. Είσαι μικρός ή μεγάλος πολιτικός κωλοτούμπας δεν έχει και τόση σημασία. Άλλα το πρωί, παραλλαγμένα το μεσημέρι και παντελώς ανασκευασμένα το βράδυ. Κι αυτό δεν έχει σημασία. «Καταπώς βαράς, και κατά πού διαβαίν’ς εξαρτάται από τη μέση». Όσο πιο ευλύγιστη… Και η ευλυγισία παράγει πολιτική. Δεν παράγει πολιτικό ήθος. Παράγει φούμαρα. Και να τα αλλάξεις την άλλη μέρα, να τα ανασκευάσεις ήρεμα ή γαυγιστί, αυτό δε λέει τίποτε. Δε λέει γιατί ο πολιτισμός είναι καθημερινό ήθος. Και το ήθος δεν αγοράζεται…

Χρήστος Α. Τούμπουρος