Στην
αρχαία Θεσπρωτία υπήρχε µια δοξασία,
συνδυασμένη και με το νεκρομαντείο της
Εφύρας, σύμφωνα με την οποία ο κόσµος
πίστευε, ότι οι ψυχές των πεθαµένων
ξαναγύριζαν για ένα διάστηµα στη γη
και έµεναν κοντά στους ζωντανούς, όπου
προσπαθώντας να ξεφαντώσουν γίνονταν
ενοχλητικοί µε τα πειραγµατά τους.
Η τουρκοκρατία βοήθησε να ενισχυθεί
και να συνεχιστεί η πίστη σ΄αυτά τα
όντα. Η τυφλή υποταγή των ανθρώπων
στη δεισιδαιμονία, βοήθησε να φτάσει
ο µύθος των καλικάντζαρων ως τις µέρες
µας.
Με βάση τη λαϊκή φαντασία , ο
καλικάντζαρος κατά τόπους εµφανίζεται
µε ανθρώπινη µορφή, τριχωτό δέρµα,
άλλοτε τυφλός, άλλοτε µονόφθαλµος,
κουτσοπόδαρος, τραγοπόδαρος, ψηλός,
λιγνός µε σιδερένια παπούτσια,
ξεπλατισµένος, κωµικός πάντα στην
εµφάνιση και στην περπατησιά. Πότε
δεν κόβει τα νύχια του και είναι πάντα
άσχηµος.
Σύµφωνα µε µια παλιά δοξασία
στη Θεσπρωτία, αλλά και στην υπόλοιπη
Ήπειρο, όποιος γεννηθεί µεταξύ
Χριστουγέννων και Αγίου Βασιλείου,
µετά το θάνατό του γίνονταν καλικάντζαρος.
Αυτό ίσως εξηγεί και γιατί στην
Θεσπρωτία νόμιζαν ότι υπήρχαν σχεδόν
σε όλα τα χωριά "καλικάντζαροι". Οι
καλικάντζαροι εµφανίζονται στις
γιορτές του δωδεκαηµέρου και έρχονται
κάτω από τη γη, όπου κατοικούν τον
υπόλοιπο καιρό. Σύµφωνα µε την παράδοση,
οι καλικάντζαροι που µισούν τους
ανθρώπους, προσπαθούν να κόψουν το
δέντρο που στηρίζεται η γη αλλά δεν
προλαβαίνουν, γιατί έρχεται ο αγιασµός
των Θεοφανείων και έτσι εξαφανίζονται
πάλι στα τάρταρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου