Γράφει
η Κατερίνα Σχισμένου.
Είναι
πολλές φορές που η τέχνη όπως μας είπε
και ο μεγάλος καλλιτέχνης Ν. Εγγονόπουλος,
δεν μας βοηθά μόνο να ζήσουμε αλλά και
να πεθάνουμε. Πόσο μάλιστα όταν πρόκειται
για μια οικία, ένα μοναδικό σε ομορφιά
και αισθητική οίκημα, η πρώην αλλά και
νυν οικία Ζαφείρη στην Κυψέλη, μοναδικής
αρχιτεκτονικής όπου 20 εικαστικοί
παρενέβησαν για να μας πούν κάτι.Τι;
Αυτό που μπορεί μόνο η τέχνη να εκφράσει.
Μια διαπραγμάτευση ιδεών που σχετίζονται
με την έννοια της επανασύνδεσης, ή οποία
ανήκει και στην ορολογία της ολιστικής
ιατρικής, της ενεργειακής θεραπείας
και αποσκοπεί στην εσωτερική και
εξωτερική ισορροπία του ανθρώπου
σε κάθε όμως επίπεδο και οδηγούν σε
μηχανισμούς αυτοΐασης.
Έτσι
ζώντας σήμερα σε μία μεταβατική εποχή
όπου ακόμη περισσότερο τα πάντα πουλούνται
και χάνεται μια ιδιαίτερη όψη αυτής της
αρχαίας και ιδιαίτερης ευρωπαϊκής πόλης
όπως εξάλλου συμβαίνει και σε άλλες
τέτοιες μεγαλουπόλεις που έχουν μια
βαθιά ιστορία όχι μόνο αρχαία που πρόλαβε
και μουσειοποιήθηκε αλλά και τα
ενδιάμεσα στρώματα ιστορίας που έχουν
χαθεί με τις επιδρομές της μαζικής και
πλαστικής κουλτούρας, τις επιρροές των
μετά- και μετά- μοντέρνων τάσεων που
κατέστρεψαν ό,τι απέμεινε από τις
επιδρομές των βαρβάρων και της ακόμη
περισσότερης βαρβαρότητας που δεν ήταν
και ανάγκη να προέρχεται μόνο από έξω
δυνάμεις. αλλά και από έσω…
Επανασύνδεση
μέσω των έργων τέχνης που δεν είναι μόνο
με το παρελθόν, αλλά και των αντιθετικών
ζευγών που ξεκινούν από τους Πυθαγόρειους
και φτάνουν έως τις μέρες μας, ο πόλεμος
αποτυπωμένος σε μια ειρηνική δική μας
περιοχή με ενδιάμεσο σταθμό την Ινδία
της Δέσποινας Μεϊμάρογλου,η αιώνια
στάση της γυναίκας Αντιγόνης, μάνας που
θάβει το δικό της νεκρό. Ο τόπος απουσίας
της Σταυρούλας Καζιάλε στο μικροπεριβάλλον
της ταράτσας του σπιτιού στον βραχόκηπο
με την πλεκτή κληματαριά και τις φωλιές
καταφύγια και τα κρυμμένα άνθη. Ο Μάριος
Βουτσινάς με το Fortune cookie όπου μέσα από
τις δικές του παλιές κορνίζες και
συρτάρια παλιών ραπτομηχανών δημιουργεί
μια άδεια κυψέλη εσωτερικής κενότητας
και συναισθηματικής ανυπαρξίας έως
απόγνωσης αποδομώντας την ίδια την
Κυψέλη που αλλάζει δραματικά πλέον με
αβάσταχτους ρυθμούς και τάσεις. Από την
αιωρούμενη βαλίτσα ενός μετανάστη
πέφτουν προς τα κάτω φωτογραφίες παλιών
προσώπων και ανθρωπίνων στιγμών με μια
όμως προσωπική λογοκρισία απόκρυψης
των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που τα
κάνουν απρόσιτα και μη- αναγνωρίσιμα.
Η
Άρτεμις Αλκακλάη μιλάει μέσω της κίνησης
,των ιαπωνικών και μετέπειτα κινέζικων
γατών maneki-neko για καλή τύχη κρατώντας
στα χέρια τους παλιά χαρτονομίσματα
της υποτίμησης της εποχής του 1920 ενώ
πίσω απ΄τα ευτελή αυτά καταναλωτικά
προϊόντα τύχης ένα βαρύ ασημόγκριζο
ύφασμα όπου παλιά έντυναν τους τοίχους
τους οι άνθρωποι να φιλοξενούν το ευτελές
με το βάρος μιας άλλης εποχής. Κίνηση
και στατικότητα, βάρος κι ελαφρύτητα,
βάθος κι επιφάνεια η δική της προσέγγιση
στην σημερινή εξέλιξη της νέας τάξης
πραγμάτων και δυνάμεων που πολλές φορές
για κάποιους σκεπτόμενους νόες είναι
παράλογο και καταστροφικό όμως με τους
νόμους του χρήματος και του πλουτισμού
ισοπεδωτικό και επιβαλόμενο στις ζωές
και τις επιλογές από αυτές των κρατών
έως των λαών.
Νομίζω
πως η έκθεση στην οικία Ζαφίρη όπως
και σε άλλα σημεία της Κυψέλης , στην
Τροίας 13 όπου η ομάδα
Horror Vacui παρουσιάζει έργα 7 καλλιτεχνών
σε ενα πρώην παντοπωλείο, στο πρώην
επιπλοποιείο και νυν We Need Books στην Ευβοίας
7,τρία νέα videos του Μενέλαου Καραμαγγιώλη
και λίγο πιο πάνω στη Φαιδριάδων 14 ο
James M. Lane μια οπτικοακουστική του
εγκατάσταση με την εξαιρετική επιμέλεια
του Κώστα Πράπογλου, μας δείχνουν έναν
τρόπο ουσιατικά αντίστασης όπως
αντιστάθηκαν κι αυτά τα υπέροχα κτήρια
με τους χώρους που σφύζουν από μνήμες
και παρελθούσες ζωές αλλά και από υψηλό
επίπεδο αισθητικής.
Η
Φωκίωνος Νέγρη, η Επτανήσου,η οδός
Ίμβρου, Ευβοίας και Φαιδριάδων που
μπορούν και δείχνουν μια άλλη πλευρά
της πόλης, της Κυψέλης που όμως υπάρχει
ακόμη και σήμερα. Αρκεί ν΄ακολουθήσουμε
τις διαδρομές, ν΄ανεβούμε να κατεβούμε
να δούμε και να σκεφτούμε πως μπορούμε
ακόμη και σήμερα να να διακρίνουμε τους
Αόρατους και Ορατούς κάθε γειτονιάς
και συνύπαρξης.Η τέχνη μιλά και
διαμαρτύρεται, βγαίνει στα μπαλκόνια
με πλοκάμια μνήμης και σύνδεσης, εκπέμπει
από υπόγεια και ταράτσες, μας μιλά στις
σκάλες και τους κλειστούς και ανοιχτούς
της χώρους, γιατί η τέχνη έχει ένα
τεράστιο αναφαίρετο προσόν, το διάλογο
και την ελευθερία.
Συμμετέχοντες εικαστικοί στην πρώην
οικία Ζαφίρη:
Ιάνθη Αγγελίογλου, Εοζέν
Αγκοπιάν, Άρτεμις Αλκαλάη, Λυδία Ανδριώτη,
Παναγιώτα Αποστολοπούλου, Μάριος
Βουτσινάς, Πέννυ Γκέκα, Ειρήνη Γκόνου,
Μπέττυ Ζέρβα, Γιάννης Θεοδωρόπουλος,
Σταυρούλα Καζιάλε, Renee Magnanti, Δέσποινα
Μεϊμάρογλου, Noemi Niederhauser, Βάνα Ντατσούλη,
Κρίτων Παπαδόπουλος, Βιβή Περυσινάκη,
Ράνια Σχορετσανίτη, Ευάγγελος Χατζής,
Θάλεια Χιώτη
Horror Vacui
Αννίτα
Αργυροηλιοπούλου, Αντρέας Βούσουρας,
Αντιγόνη Καββαθά, Ανδρέας Λυμπεράτος,
Ευσεβία Μιχαηλίδου, Βαρβάρα Σπυρούλη,
Μάρθα Τσιάρα
Επιμέλεια + concept design: δρ
Κώστας Πράπογλου
Κατερίνα Σχισμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου