Sol omnibus lucet. Ο ήλιος λάμπει για όλους....και για πάντα.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Οι σύγχρονες πόλεις εάν θέλουν να έχουν αυτό τον χαρακτηρισμό και ιδιότητα σύμφωνα με τα νέα πολιτισμικά και πληθυσμιακά δεδομένα είναι πολυ-πολιτισμικές και όπως φαίνεται όχι μόνο θα συνεχίσουν να είναι αλλά θα γίνουν ακόμη περισσότερο.

Γινόμαστε πολίτες ενός κόσμου που μακάρι να έχουμε την επιλογή και την πολυτέλεια να ταξιδεύουμε, να εργαζόμαστε για την όποια επιβίωσή μας και να μπορούμε  να ζούμε και να συνυπάρχουμε ειρηνικά μαζί με όλους όσους έρχονται σε μία πόλη, που αύριο ίσως χρειαστεί εμείς να πάμε σε μια άλλη, είτε ως οικονομικοί μετανάστες- μακάρι ποτέ σαν πρόσφυγες- και ακόμη καλύτερα σαν επισκέπτες και τουρίστες και μπορεί να ονομάζονται εδώ Πακιστανοί, Αφγανοί, αλλά αλλού Έλληνες, Ισπανοί, Μαξικανοί.

Οι ίδιοι δημιουργούμε τα γκέτο και τους διαχωρισμούς, προκαλούμε τις προκαταλήψεις με το να βαφτίζουμε άλλες φορές τον  κάθε άνθρωπο μιας άλλης κατηγορίας, εξαιτίας της καταγωγής και προέλευσής του, του χρώματός του ή ακόμη της θρησκείας του και της γλώσσας του και βεβαίως και του φύλου του.Δε ζούμε σε μεσαίωνα που όποιος πίστευε κάτι διαφορετικό ή ήταν κατι διαφορετικό καίγονταν στην πυρά -αν και όταν καίμε ομοιώματα ανθρώπων σε θρησκευτικές γιορτές μάλλον δεν επεξεργαζόμαστε και τόσο σωστά τον πολιτισμό μας και την παράδοσή μας.

Κάποτε έχτιζαν γυναίκες στα θεμέλια. Για να είναι στερεά τα γεφύρια. Κάποτε χτίζονταν αυτοκρατορίες  και αποικίες με τα χέρια και τις γενοκτονίες αθώων λαών, όπου το κόστος ήταν πόλεμοι μέχρι τον μεγαλύτερο και τραγικότερο τελευταίο δικό μας εδώ στην Ευρώπη που τη μετέτρεψε σε μια τεράστια νεκρόπολη από διασκορπισμένες στάχτες ανθρώπων.

Πώς δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως η συνύπαρξη είναι η λύση και όχι το πρόβλημα;  Το αδίκημα και η παρανομία είναι χρέος κάθε ευνομούμενης πολιτείας να το αντιμετωπίζει και το κάνει καλά. Ζούμε με νόμους και σε νόμους. Δεν είμαστε ούτε θηρία αλλά ούτε και θεοί. Είμαστε όμως άνθρωποι.

Είναι τελείως παράλογο και συχνά μετατρέπεται σε ανεύθυνο να  αναζητούμε τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες για να καλύψουμε προβλήματα  συμβίωσης και συνύπαρξης όταν μάλιστα δεν προκύπτουν ή να οδηγούμαστε σε γενικεύσεις μέσω δημαγωγικών θέσεων, γιατί το έγκλημα και διαφθορά  δεν έχει χρώμα και πατρίδα, ή μήπως έχει ώστε τελικά να την κυνηγήσουμε, να την στείλουμε στα κρεματόρια και να επιβιώσει η δική μας μοναδική φυλή. Αλήθεια ποιά φυλή;

Υπάρχει αρκετή δυστυχία και απίστευτη αδικία για να μπορέσει κάποιος να τα βάλει μαζί της και να επικρατήσει γιατί τα πάντα ξεκινούν μέσα από το σπίτι μας και την καρδιά μας. Εκεί βρίσκονται οι γέφυρες της συνύπαρξης αλλά και της παιδείας, και η γνώση είναι φως. Ο ήλιος θα λάμπει πάντοτε για όλους τους ανθρώπους και για πάντα ή μήπως όχι;

Κατερίνα Σχισμένου