"Κάθε φορά, που επιστρέφω στο χωριό μου στη Θεσπρωτία, για διακοπές, κυρίως το καλοκαίρι, δεν αποκομίζω μόνο το κάλλος της φύσης... Αποκομίζω και πλήθος συνομιλίες, γεμάτες αγωνία και αναζήτηση, μια θημωνιά ερωτηματικά για το μέλλον των χωριών, που προσμένουν απόκριση". Έτσι εκφράστηκε ένας φίλος, αγωνιώντας για την τύχη των Θεσπρωτικών χωριών. Τα ίδια, όμως, συναισθήματα είναι και η εμεπιρία του καθενός, που βρίσκεται ανά διαστήματα στο χωριό του.
Και δεν πρέπει να σβήσουν τα χωριά της Θεσπρωτίας. Χρειάζονται τη στοργή όλων. Σαν βρεθεί κανείς ανάμεσα στον λιγοστό πλέον κόσμο των χωριών, τον απλοϊκό, που δεν είναι καθόλου ένας κόσμος σιδερωμένος, κολλαρισμένος, παρφουμαρισμένος, γεμάτος έκδηλη ανία και αηδία για τη ζωή, αλλά το αντίθετο, αισθάνεται όλη την ταπεινή αρχοντά και τον αληθνό πλούτο της καρδιάς του. Νιώθει ότι ο κόσμος αυτός, έχει ανάγκη τη στήριξη, που στην πράξη είναι κράτημα στη ζωή των χωριών, ώστε να μην καταντήσουν νεκροταφεία και μάλιστα κενά, άδεια, χωρίς ψυχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου