<<Βρήκαν τη πόρτα ανοιχτή και μπήκαν οι εχθροί μας...". Συχνά ξυπνούν και στη Θεσπρωτία οι τραγικές μνήμες των γεγονότων της Τουρκικής εισβολής στη Κύπρο, μιας αναπάντεχης και ριζικής καταστροφής του Ελληνισμού. Η σκέψη αυθόρμητα αγκαλιάζει με ανείπωτη συγκίνηση κι ευλάβεια, με άκρατο σεβασμό και εθνική υπερηφάνεια τους οπλίτες και αξιωματικούς, οι οποίοι, παρά τις συντριπτικά αντίξοες συνθήκες, αντιστάθηκαν και πολέμησαν μονάχοι μέχρις εσχάτων.
Ένας από αυτούς ήταν και ο Βασίλειος Μονάχος του Μιχαήλ από το Καστρί Θεσπρωτίας, που συγκαταλέγεται στους αγνοούμενους της ΕΛΔΥΚ το 1974. Η οικογένειά του δεν τον ξέχασε. Και τον θυμίζει και σε μας. Την Κυριακή 5 Μαΐου θα κάνει στο χωριό τα αποκαλυπτήρια της προτομής του. Μέσα και από την ιστορία του Βασίλη Μονάχου θαρρείς, πως από το μνήμα του χρόνου, από τη στάχτη τη βαθιά εκείνων των ημερών, από τη μαύρη καταχνιά και τη πικρή σκλαβιά στα κατεχόμενα, μια σπίθα κι ένα γαλάζιο φως είναι έτοιμα να αναδυθούν και να πετάξουν, για να μας φέρουν το ψυχικό χαλασμό, αλλά και την κάθαρση και την επιταγή του χρέους απέναντι σε όσους αγνοούνται. Και να συνειδητοποιήσουμε την υποχρέωση να αποδώσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής που αξίζει, σ` αυτούς οι οποίοι προέταξαν τα στήθη τους κι έδωσαν το αίμα τους σε αυτή την κακή συγκυρία, για να φυλάξουν νέες Θερμοπύλες. Αυτούς, που μέσα από το <<χαλασμό και το σεισμό>>, έστησαν <<κάστρο>> τη γνώμη και τη ψυχή τους, για να δώσουν ότι πολυτιμότερο έχει ο άνθρωπος, την ίδια του την ύπαρξη. Ελαφρά οπλισμένοι οι Έλληνες στρατιώτες, χωρίς καμία υποστήριξη, χωρίς ούτε καν σταγόνα νερού , στέκονταν μπροστά από εκατοντάδες άρματα, καθώς η εχθρική αεροπορία ανενόχλητη τους σφυροκοπούσε παραλύοντας κάθε αντίσταση στο νησί. Παράλληλα το τούρκικο ναυτικό αποβίβαζε ανεμπόδιστα νέες δυνάμεις και τούρκοι αλεξιπτωτιστές σχημάτιζαν πίσω τους αεροπρογεφυρώματα. Στιγμές ηρωϊσμού , αυτοθυσίας, μάχης μέχρις εσχάτων. Πέρασε στην αθανασία με σταθερό ψυχικό βηματισμό ως μέλος μιας πορείας πολύ παλιάς, των μαχόμενων Ελλήνων προς τον ένδοξο θάνατο, η οποία αν απαιτηθεί θα πρέπει να συνεχιστεί. Ο Βασίλης Μονάχος αγωνίστηκε στο μετερίζι της ψυχής και της τιμής. Εκεί που δεν έχει <<φτωχούς>> και << πλούσιους>>. Εκεί που ότι κι αν συμβαίνει, όλα του κόσμου τα δεινά κι αν σε περιβάλουν, ακόμη κι αν σε πρόδωσαν, ο φόβος πρέπει να λείπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου