Σταύρος Καψάλης. (Το δικό μου μνημόσυνο)

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Παλιοί οργανοπαίκτες, με τριμμένα παντελόνια και το ίδιο χρονικής σακάκι, πεινασμένοι από φαΐ, όμως μπουχτισμένοι από μεράκι, γύριζαν με το όργανο παραμάσχαλα σε γάμους, βαφτίσια, ονομαστικές γιορτές και πανηγύρια υπηρετώντας τα θελήματα των εορταζόντων και εξυπηρετώντας τις χορευτικές ανάγκες των συμπανηγυριζόντων.

Στο πουθενά και χωρίς αγκομαχητό, πάντα με χαμόγελο και ευγένεια έστηναν αληθινό γιορτάσι. Με σεβασμό στην παράδοση υπηρέτησαν και θεμελίωσαν από την πλευρά τους, τον λαϊκό πολιτισμό.

Τραγούδησαν και «πόνεσαν» τους πόνους και τους καημούς του Ηπειρώτη, ύμνησαν την λεβεντιά και ζωγράφισαν μουσικά την ομορφιά της περδικομάτας, της φεγγαροστόλιστης και φεγγαροπλούμιστης κοπελιάς.

Γνήσιοι, αληθινοί και, φυσικά, αφκιασίδωτοι ζούσαν πραγματικά κάθε μουσική σκηνή, ταυτίζονταν με τον χορευτή, ακολουθώντας μουσικά τα χορευτικά βήματά του, οδηγώντας τον στην κάθαρση που παρείχε η δημοτική μελωδία.

Κι ούτε τους πέρασε ποτέ από το μυαλό πως έτσι γινόντουσαν σκαπανείς-δημιουργοί του λαϊκού μας πολιτισμού, προστάτες-θεματοφύλακες της μουσικής μας παράδοσης. Θερμοπύλες φύλαξαν!!!

Αυτή την παρακαταθήκη, φρονώ ότι όχι μόνο πρέπει να τη διατηρήσουμε, αλλά και να τη μεταλαμπαδεύσουμε στους νέους μας. Γιατί; Γιατί απλούστατα έτσι δίνουμε απάντηση στον άκρατο, παγκοσμιοποιημένο-«κλωνοποιημένο» θα έλεγε κάποιος-, τρόπο ψυχαγωγίας και στην αχαλίνωτη, χωρίς ταυτότητα και ιδιοπροσωπία παραδοσιακή ισοπέδωση. Απίστευτη η συνεισφορά τους στο λαϊκό πολιτισμό. 

Σταύρο Καψάλη, σού χρωστάμε πολλά.

Χρήστος Α. Τούμπουρος