«Ξενιτιά και Ήπειρος» ( Εξαιρετική η επιτυχία είχε η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χτες στο Άλσος Περιστερίου)

 Ο Χρήστος Τούμπουρος μας δίνει  ραντεβού στις 20 Οκτωβρίου στο θέατρο Μίκης Θεοδωράκης στην Αργυρούπολη.

Ό,τι και να μού λένε, εμένα δεν φεύγει από το μυαλό μου αυτό που έζησα παιδάκι. Ήταν η εποχή που μας επισκέφτηκαν εκπρόσωποι διαφόρων εταιρειών, οι οποίοι «πρακτόρευαν» τη μετανάστευση. Συγκέντρωσαν στην πλατεία του χωριού μου πάνω από πενήντα χωριανούς και χωριανές, τους έβαλαν στη γραμμή κανταρέλα και προέβησαν σε υγειονομική τους εξέταση. Θυμάμαι και ανατριχιάζω… Πρώτα πρώτα μέτρησαν τα δόντια τους. Δεξιά οι/αι μη χρήζοντες/χρήζουσαι οδοντιατρικής περίθαλψης. Αριστερά οι/αι οδοντιατρικώς προβληματικοί/ές. Κάποιος είπε: «ξεχωρίζουν τα ζωντανά». Ίσα που δεν τον έφαγαν οι άλλοι. «Θα έχουμε δουλειά, θα έρθει χρήμα, θα αναπτυχθεί τουριστικώς το χωριό μας».

Οι γραμματιζούμενοι το έλεγαν: «εισροή συναλλάγματος».
Και που λες ο κόσμος έφυγε και το συνάλλαγμα ποτέ δεν ήρθε…

Και εμείς, μεγαλώσαμε με το όνειρο, να φύγουμε απ’ το χωριό, να αποδράσουμε από τη φτώχεια και την ανέχεια, να σταματήσουμε να μαναρίζουμε τα ζωντανά, «να γίνουμε μεγάλ’ και τρανοί».

Το πώς φύγαμε είναι μεγάλη, μα πολύ μεγάλη ιστορία. Μας τη λέει  ένας Ηπειρώτης –μετανάστης.

«Το 1970  φύγαμε οικογενειακώς για την Αυστραλία. Δέκα χρονών παιδάκι. Μεγάλωσα εκεί, παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια… Σχεδόν πενήντα χρόνια. Μισός αιώνας. Δεν πέρασε μια μέρα που να μην σκεφτώ την πατρίδα, την Ήπειρο, την Ελλάδα.

Γύρισα πρόπερσι  με όνειρα και με σκοπό να ζήσω, να μεγαλώσω τα εγγόνια μου πλέον και να δημιουργήσουμε  στη γη που με γέννησε…, εκεί στην Ήπειρο.

 Σήμερα, μετά από τρία (3)  χρόνια στην πατρίδα, με βλέπω να ξαναφεύγω για δεύτερη φορά...

ξανά - διωγμένος...

ξανά - μέτοικος...

ξανά με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο  εκεί..... ,

γιατί εγώ θα φύγω από την Ελλάδα, αλλά αυτή δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μου....

Αυτό που με ποναει είναι ότι το 1970  πήρα μαζί μου την ομορφιά των δέκα  χρόνων μου...

Αυτήν που έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια...

Έτσι, όπως έβλεπα την Ήπειρο, την  πατρίδα.

Τώρα θα πάρω μόνο πίκρα, καημό και δάκρυα».  

Το πώς όμως κατάντησε η Ήπειρος από την ξενιτιά, θα το δείτε στο θεατρικό μονολόγημα της Κατερίνας Κώστας.

«Ξενιτιά και Ήπειρος». Το πρόβλημα της ξενιτιάς στην Ήπειρο που προσεγγίσαμε χτες στο Άλσος Περιστερίου έχει πολλές παραμέτρους. Θα συνεχίσουμε στις 20 Οκτωβρίου στο θέατρο Μίκης Θεοδωράκης στην Αργυρούπολη

Φωτο- βίντεο: Χριστόφορος Ευθυμίου