«Τα τείχια» και ο ύπνος!!!

Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι έχουν μπερδέψει την ύπαρξη με την παρουσία, το δικαίωμα με το καθήκον, την αξία με το ξεπούλημα, την προσωπικότητα με τη μάσκα, «τα τείχια» με τα ιδανικά, τον ύπνο με τη ζωή. Τη ζωή που νοηματοδοτούν ανάλογα με τα τετραγωνικά του σπιτιού, τα πλακάκια στα «τείχια» και τα κομοδίνα καρυδιάς ή τριανταφυλλιάς.  Και βρίσκονται σε πέλαγος πνευματικής αγκύλωσης και ανημπόριας να χρησιμοποιήσουν «τις μεταξένιες χρυσόνειρες χορδές ιδανικών ερώτων, για να ακούσουν παραδείσιους κελαϊδισμούς», όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Κοιμούνται! Ύπνος βαθύς και ατέλειωτος.

Το χειρότερο είναι πως «τα τείχια» μπήκαν για τα καλά στη σκέψη  τους και το μπάζωσαν για τα καλά, αφού έτσι έκλεισε οριστικά το μυαλό τους, περιορίστηκε αισθητά ο πνευματικός τους ορίζοντας -ορατότης μηδέν- και βασιλεύει πάνω τους μια άκρατη πνευματική αφασία. Τα πάντα στο φαΐ. Λογοτεχνία; Τι είναι αυτό, τρώγεται; Ιστορία; Δεν γεμίζει το στομάχι. Κοινωνικός προβληματισμός; Είναι για χαζούς. Σε ρώτησε κανείς, αν έχεις να φας; Ανθρώπινη-πολιτισμένη αναγνώριση του συντρόφου, ποτέ του εραστή ή της ερωμένης, γιατί  γι’ αυτούς/ές ο έρωτας είναι οικονομική αποκομιδή και όχι συνδαύλιση φλόγας και αγάπης. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Εμείς, είμαστε οι μοναδικοί. Οι άλλοι δευτεράτζες!   

Μαντρωμένοι μέσα στα κλειστά δωμάτια μονίμως υπνώττουν και τους εμποδίζουν οι φωνές των παιδιών και η δημιουργία του συντρόφου. Παραμένουν εσαεί «εν καταγείω οικήσει σπηλαιώδει» (μέσα σε μια υπόγεια κατοικία όμοια με σπηλιά) δεμένοι  απ’ όλες τις μεριές, δούλοι της αμάθειάς τους και κατά συνέπεια υπηρέτες της πνευματικής τους αγκύλωσης. Εχθροί και βιαστές της ελευθερίας των άλλων ξεσπούν σε ανθρώπους, σε συντρόφους και στα άνθη, «γιατί μόνο τα άνθη αγαπούν την ελευθερία, γι’ αυτή μιλούν κρυφά στο αυτί του ανέμου μα εκείνος δεν κρατά το μυστικό κι ευωδιάζει.» Βαγγέλης Κάσσος, Η πείρα του θανάτου, Ίνδικτος 2002

Κι αυτή η ελευθερία γι’ αυτούς δεν είναι ευωδία, δεν αναδίδει ευοσμία, αλλά μια αποπνικτική δυσωδία… Κι έτσι αφού τα λουλούδια εμποδίζουν και «λερώνουν τα τείχια» ή «μαυρίζουν τα μάρμαρα», τα κόβουμε και τα εναποθέτουμε, χωρίς αιδώ και σεβασμό, στον κάλαθο περισυλλογής απορριμμάτων. Για ποια αισθητική αγωγή να μιλήσουμε. Την έχει καταπιεί η κατεβασιά της απαιδευσίας και της πνευματικής γκαβωμάρας. Πνευματική τυφλότης. Η ομορφιά δεν σού επιβάλλεται. Την κατακτάς. Με την παιδεία που σε μαθαίνει να αγαπάς την ομορφιά και όχι το προσωπείο της, που «κατασκευάζεται» με «πλαστικές παρεμβάσεις», με σοβατίσματα μούρης και  με την κίβδηλη ευγένεια  του δήθεν, που εκπέμπουν οι νεόπλουτοι του χρήματος. «Για  να  δεις  την  ομορφιά  πρέπει  να  την  έχεις  κάπου μέσα σου  εγγεγραμμένη  ως  παιδεία,  ως  μαθητεία  ως  ανάσα  ή έστω  ως  αξία  και      στόχο.»  

«Και ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια» Γ. Σεφέρης, αποκλεισμένοι, χωρίς παράθυρα για να μην ταξιδεύει η ματιά και αγγίζει ορίζοντες και λούζεται με φως. Όμως «Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο να γεμίζει την κοιλιά του αλλά πιο πολύ να γεμίζει  το μυαλό του και την ψυχή του, το πνεύμα του να ανθίζουν τα συναισθήματά του, τα όνειρά του....αλλιώς οι μαργαρίτες δεν ανήκουν στους αγρούς αλλά στα γουρούνια...» Άνθρωποι σκλάβοι του χρήματος, δούλοι της ύλης, χωρίς περιεχόμενο και χωρίς στόχο, καημό και ποιότητα σκέψης. Αποπατούν πάνω στα δικαιώματα των συνανθρώπων τους και προσπαθούν να επιβάλουν ετσιθελικά «προς βρώσιν» την πνευματική τους μπαζίνα που στάζει φαρμάκι και στοχεύουν στην αξιοσύνη και την ελευθερία των άλλων. Νομοτελειακό το τέλος τους. «Όλα στον κόσμο μού είναι πλέον βάρη κι αν έλθει ο χάροντας θα δώσει και δεν θα πάρει.» Κατευθείαν στο μουρλάδικο.