Ρέκβιεμ σ΄έναν τόπο...

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Πόσα να πεί και τι να θρηνήσει ένας λαός  που έχει το δράμα καλά μέσα του περασμένο; Είναι γενετικά προγραμματισμένο ο Έλληνας να ζει με το δράμα, την τραγωδία  γιατί το δράμα το προκαλεί ο ίδιος και μόνον. Άλλες φορές συνειδητά, άλλες πάλι ασυνείδητα και σιωπηλά. Άλλες φορές είναι ο Οιδίποδας, ο Ορέστης  και άλλες φορές με την απίστευτη αδιαφορία του και Ύβρη του προκαλεί την Άτη, Τίση Νέμεση...Παιδιά του Σοφοκλή και του Αισχύλου θα κουβαλάμε δυστυχώς μια τραγική μοίρα που εύκολα θα ξεχνάμε μέχρι την επόμενη στροφή μας, για να περιπέσουμε στις ίδιες αμαρτίες αλλά και να επιβραβευθούμε με τις ίδιες τιμωρίες.

Ούτε η δύναμη της φωτιάς αλλάζει, ούτε θ΄αλλάξει ποτέ κατακαίγοντας  τα πάντα στο διάβα της, ούτε το νερό και η φορά του ανέμου, το κύμα της θάλασσας αλλά και η  δυνατότητα και το όριο του ανθρώπου. Και στη διαφυγή αλλά και στην προσπάθεια. Ίσως ποτέ δεν καταλάβαμε πόσο περιορισμένοι και εγκλωβισμένοι είμαστε. Ίσως ποτέ δεν κατανοήσαμε τη λειτουργικότητα και την ανάγκη ενός νόμου που θα ΄πρεπε να μας περιορίζει αντί να μας αφήνει να επιπλέουμε σε πελάγη  ελαφρότητας και αγαθότητας ενώ γνωρίζουμε πως το πέλαγος και τρικυμία έχει και νηνεμία...

Κι όμως επιλέγουμε μόνο τη νηνεμία της ψυχής και του νου μας ,να πλέουμε σε αβαθή λασπόνερα που μας προσκολλούν ακόμη περισσότερο στην άγνοια και την επιλογή της καταστροφής μας και του πανικού. Πάντοτε αυτοκαταστροφικός λαός είμασταν. Γι΄αυτό έγραφε και ο Ηρόδοτος, ο Ξενοφώντας ο Θουκυδίδης με τέτοια σοφία και ακόμη περισσότερη εγκυρότητα και αυτογνωσία. «Η πιο συνηθισμένη συνέπεια της απροσδόκητης κι αιφνιδιαστικής ευημερίας ενός λαού είναι να γίνουν οι πολίτες ματαιόδοξοι και αλαζόνες. Αντίθετα, τα καλά που αποκτήθηκαν με τη φρόνηση είναι πιο σίγουρα και διατηρούνται περισσότερο από εκείνα που φέρνει η τύχη. Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι είναι πιο ικανοί να αποκρούσουν την κακοδαιμονία, παρά να φυλάξουν την ευημερία τους.» Θα πεί ο Θουκυδίδης αιώνες πριν για το λαό μας και τον τόπο του.

Δε μπορείς παρά να σκύψεις το κεφάλι στη γη, το χώμα σε τάφους που δεν θα πρεπε να είχαν σκαφτεί  όχι από μια φυσική καταστροφή ή έναν πόλεμο αλλά αντίθετα από την ανεπάρκεια και ερασιτεχνισμό αυτών και άλλων τόσων που προκαλούν εθνικές τραγωδίες. Αλλά η τραγωδία μας θα συνεχίζεται όπως πλέον συμβαίνει για αιώνες... Ίσως είναι ζήτημα φωτός και σκότους ή πάλι τύχης και μόνο....

Κατερίνα Σχισμένου.