Ο εβδομαδιαίος προβληματισμός. Η σωτηρία!!

Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

«Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες• αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;» N. Καζαντζάκης

Η σωτηρία, πολυπόθητη έννοια που σημαίνει να απαλλαγούμε από πολύ μεγάλο κίνδυνο, πάσης φύσεως. Πλείστα τα παραδείγματα. Επεβλήθη ο ΕΝΦΙΑ για να σώσουμε τα δάση μας, τα μαντριά και τα βοσκοτόπια, τα λαζνίδια και τα περκέτια, τις καλύβες και τον τσάρκο. Πολλές φορές δηλαδή η σωτηρία ταυτίζεται με την επιβολή ενός καινούριου φόρου. «Επεβλήθη ο συγκεκριμένος φόρος για να σώσουμε το περιβάλλον». Γι’ αυτό δικαιολογούνται τα Σπατόσημα, τα κηδειόσημα, τα σεισμόσημα και τα γαμόσημα… Τα τελευταία για τη σωτηρία της οικογένειας. 

Πολλοί οι Σωτήρες. Ετούτοι, οι προηγούμενοι, οι άλλοι και οι επερχόμενοι. «σώσαμε την οικονομία από την καταστροφή!». Πόσες φορές ακούσαμε αυτή την «είδηση». Πολλές. Κι όμως οι άλλοι ωρύονται/. «Δεν σώζεται με τίποτε η οικονομία της χώρας». Άντε να πιστέψεις και να ασπαστείς τυχόν Σωτήρες. Σωθήκαμε! Πες ο ένας, πες ο άλλος στο «Σωτήριο πηγάδι» πέσαμε και «μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο ποταμός». Κι ο ποταμός είναι κατεβασμένος και φέρνει Δoυ Νου Του, αμούρες από συντάξεις, ξεπούλημα δασικού και ορυκτού πλούτου, και Σωτήρες ένα σωρό… καθόσον αυτοί θα μας φέρουν τη σωτήρια βοήθεια, που δεν πρόλαβαν όταν βρίσκονταν στην εξουσία να προωθήσουν και θα τα καταφέρουν τώρα, θα επιτύχουν δηλαδή το σώσιμο και θα ξεφύγουμε το αποσώσιμο τη οικονομικής ζωής του τόπου. 

Δώστε και σώστε. Κύριοι, ευγενείς, δούλοι και δουλοκτήτες, απαξάπαντες ανακράζουν το «Σώσον Κύριε τον λαόν σου», με τη διαφορά ότι Κύριος είναι αυτός που είναι, αυτός που έχει και κατέχει. Αυτουνού τα περκέτια, λοιπόν, να σωθούν. Οι άλλοι, «εβυθίσθησαν, καταβυθίσθησαν, καταπλακώθησαν», τους αποτελειώσαμε. Η μπάλα είναι μία και ανεβοκατεβαίνει (κατ’ απάν, κάτ’ απάν’) ανάλογα με τις κλωτσιές που θα φάει. Μπορεί οι κλωτσιές να είναι φάπες ή διαφορετικά (ανεργία, ξενιτιά, υπανάπτυξη, κατασχέσεις, ρήμαγμα συντάξεων κ.οκ.), δεν έχει σημασία. Ποδόσφαιρο είναι αυτό. Τώρα αν μερικοί το ταυτίζουν με την πολιτική, εννοώ την πολιτική πρακτική, δεν έχει σημασία. Τζέρτζελο να γίνεται. Σήμερα εγώ, αύριο ο άλλος, και πάντα εμείς… και για να μιλήσουμε με πολιτικούς όρους να δεχτούμε πως «αυτό απαιτεί το πολιτικό σύστημα. Και αυτό ασφαλώς γίνεται χρόνια τώρα!». Ου, ήμουν νιος και γέρασα, φούσκωσα από Σωτήρες, σωτήριες πολιτικές… Κάτι παρόμοια με τα σώσματα στα τσίπουρα. 

«Ο υπομείνας μέχρι τέλους σωθήσεται!». Δεν έχει τελειωμό, δεν έχει γιατρειά, δεν έχει σωσμό, δεν έχει ουσία… Και έδωσε ο λαός και πόνεσε ο λαός και πεθύμησε ο λαός και πίστεψε και γελάστηκε ο λαός και «δεν έχει ο δρόμος τελειωμό». 

«Η Κυριακή 3 του Γενάρη του 1910 ήταν η μέρα που κατοχυρώθηκε και εφαρμόστηκε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η κυριακάτικη αργία. Ήταν μια μεγάλη κατάκτηση της εργατικής τάξης κι όλων των μεροκαματιάρηδων και μισθοσυντήρητων ανθρώπων της χώρας μας.

Το εργασιακό καθεστώς που επικρατούσε ως τις 31 του Δεκέμβρη του 1909 για όλους τους εργάτες της Ελλάδας είχε πολλά χαρακτηριστικά των σκλάβων, όπου περνούσανε ολόκληρη τη ζωή τους μέσα στα εργοστάσια και τις φάμπρικες, δουλεύοντας 12ωρο, 14ωρο και 16ωρο χωρίς σταματημό, χωρίς διάλειμμα, χωρίς ξεκούραση, χωρίς μιας μέρας άδεια για ανάπαυση».

Το οκτάωρο εις τας Βρυξέλλας επισήμως έγινε δωδεκάωρο με την υπογραφή και ελλήνων βουλευτών συγκεκριμένων κομμάτων. Κι όλα αυτά για να σωθούμε. Ποιος ο λαός; Όχι βέβαια… Ξίκ’ τέτοιο σώσιμο. Να μας έλειπε…