Πιο θεατής πεθαίνεις

«Και απορώ που μια ζωή

κυκλοφορώ και σε λατρεύω,

αλλά δεν είμαι και Θεός

να σε παιδεύω».

Ποιός πιτσιρίκος δεν έχει παίξει μπάλα και ονειρευτεί να γίνει μεγάλος και τρανός ποδοσφαιριστής;

Πόσοι πιτσιρίκοι υλοποιήσανε το όνειρό τους;

Το κάθε όνειρό τους.

Πόσοι πιτσιρίκοι απέτυχαν;

Πόσοι κατέληξαν θεατές στο παραμύθι της ζωής;

Γιατί για παραμύθι πρόκειται και μάλιστα καλογραμμένο.

Σ’ ένα παραμύθι που ο συγγραφέας του παίζει με τον πόθο σου καθημερινά.

«Και απορώ που μια ζωή

από παιδί παρακαλάω.

Μα ούτε σ’ ένα παραμύθι δε χωράω»

Είναι ο πόθος του κάθε ενήλικα «πιτσιρίκου», που θυμάται ότι τον έκανε να τρέχει στις αλάνες μετά το σχολείο για να νιώσει ζωντανός, αλλά κατέληξε θιασώτης των νταβατζήδων του.

Ο παθιασμένος αδιαφορεί για όλους αυτούς τους μαφιόζους-ιδιοκτήτες που παρελαύνουν, γιατί ο πόθος του βρίσκει απάντηση στην κερκίδα, όταν φωνάζει ρυθμικά το όνομα της ομάδας που αγάπησε ως πιτσιρικάς.

Μαζί του μερικές δεκάδες χιλιάδες «σύντροφοι».

Αρκετοί από αυτούς, μπορεί να έχουν μοιραστεί το ίδιο σχολείο, την ίδια αλάνα της γειτονιάς τους, την ίδια μονάδα νεοσυλλέκτων, ακόμη και τον ίδιο έρωτα.

Σύντροφοι πόθου λοιπόν, και συγχρόνως θιασώτες στο ίδιο παραμύθι.

Kι είναι κακό να θες να ζήσεις το παραμύθι με τους συντρόφους ζωής;

Όχι δεν είναι, ΑΝ το παραμύθι αυτό δεν καταστρέφει την ζωή σου και όσων αγαπάς.

Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για όλους αυτούς που ζούν ως επαγγελματικά «κοράκια» από το ποδόσφαιρο.

«Το τερπνόν μετά του ωφελίμου».

Και αν το αγαπάνε αληθινά, οι πιο έξυπνοι από αυτούς θα μείνουν προσγειωμένοι.

Οι υπόλοιποι ερασιτέχνες του πόθου, απλά θεατές.

Συνήθισαν μια ζωή ως θεατές άλλωστε.

Θεατές που βλέπουν πολιτικούς-μαφιόζους να τους εκπροσωπούν σε κάθε ατομικό τους συμφέρον.

Θεατές που βλέπουν τους εργοδότες-μαφιόζους να τους εκπροσωπούν σε κάθε απωθημένο.

Θεατές που αγόρασαν εισιτήριο διαρκείας στην κερκίδα της μαφίας.

Και ο πόθος για ζωή, κατάντησε «όπιο» που ναρκώνει τις απορίες.

«Και απορώ που μια ζωή

κυκλοφορώ κι οπλοφορώ

γιατί ποτέ να σ’ αποκτήσω

δεν μπορώ.

Δεν είχα φταίξει πουθενά

κι άσε με δω στα σκοτεινά

να προχωρώ»

Αυτό δεν είναι διασκέδαση!

Αυτό δεν είναι αθλητισμός!

Είναι εκμετάλλευση και σαδομαζοχισμός της αρένας!

Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι νταβατζήδες-ιδιοκτήτες που τους τα ακουμπάτε «για το καλό σας».

Και από πάνω σας ανταποδίδουν αυτήν την εθελοντική σας υποταγή, με καθημερινή κλοπή της ζωής σας σε κάθε τι έξω από το γήπεδο.

90 λεπτά, 40 λεπτά, ψευδαίσθησης, και μετά ξανά στην χούντα που χτίσατε με τα ίδια σας τα χεράκια.

Και το κακό είναι ότι εκτός από τους εαυτούς σας, καταδικάζετε και τους υπόλοιπους σ’ αυτήν την φυλακή αδράνειας.

Φιλικά,

Αντώνης

Υ.Γ. Καλέ μου άνθρωπε, πιτσιρίκο, μου θυμίζουν όλους αυτούς που πάνε με τα παιδιά τους στο ζωολογικό κήπο και δηλώνουν ότι περάσαν μία ευχάριστη μέρα, αλλά, κατά τ’ άλλα, λυπούνται για τα φυλακισμένα ζώα.

Να μην πήγαινες ρε!

Να μην πλήρωνες ρε!

Γιατί πιο θεατής στο έγκλημα πεθαίνεις ρε!

(Αγαπητέ φίλε, είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη να ανήκουν σε μια ομάδα και να έχουν κι έναν ισχυρό μαφιόζο για τσοπάνη. Γενικά, υπάρχει πολλή δυστυχία στον κόσμο. Και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Να είστε καλά.)

https://pitsirikos.net