ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ. (Του Χρήστου Τούμπουρου).

Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

Γιορτές, πολλές γιορτές. Γιορτές για τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τα Φώτα … Ευχές, πολλές ευχές θα ακουστούν στα πέρατα της Οικουμένης, άλλες με φωνές και τραγούδια παιδιών κι αλλού με ουρλιάσματα ανθρώπων και στριγκλίσματα βομβών. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σταματάει η γραφίδα μου, λες και αγκυλώθηκε το χέρι μου και η σκέψη μου αργοδιαβαίνει χωρίς να περιμαντρώνεται πουθενά. Σ’ όλα τα νησιά του Αιγαίου όπου σε καθημερινή σχεδόν βάση «αποβιβάζονται» οι πρόσφυγες -όσοι τέλος πάντων σώζονται από το ταξίδι του θανάτου- για να νιώσουν τη ζεστασιά της ελληνικής φιλοξενίας και να ξεφύγουν από τις βόμβες του θανάτου που απλόχερα τις αμολάν «οι προστάτες της ειρήνης και οι επιβολείς του δίκαιου και του σεβασμού της ανθρώπινης προσωπικότητας», όπως τέλος πάντων τα ερμηνεύουν αυτοί, ανάλογα με το συμφέρον τους, λες και η ανθρώπινη ζωή έχει σχέση με τα συμφέροντα των ημετέρων και των δυνατών. «Τη φλόγα άρπαξαν οι άνομοι» και την έσβησαν στα νερά του Αιγαίου! 

Όλα για την Ειρήνη! «Βουίζουνε τα φλόγιστρα του πετρελαίου» (Τ. Λειβαδίτης) και επανακαθορίζουν την αξία της ανθρώπινης ζωής. Μονάδα μέτρησης η χρηματιστηριακή τιμή του πετρελαίου. Από εκεί και πέρα δημιουργία, πολιτισμός κλπ. «στο έλεος των βομβών». Κι από πάνω η «Ανθρωπιστική Βοήθεια!» Τόσα για κάθε κεφάλι. Τα πάντα επιδοτούνται. Ζωντανά, πρόσφυγες, κοράκια και ενεργούμενα, υποπόδια και αυλοκόλακες… Ανάλογα με την επιδότηση!!! Και παίρνουν φόρα τα γκεσέμια της όποιας φασιστικής αντίληψης ή και ιδεολογίας και αποθέτουν «τη δύναμή τους» στους φτωχοδιάβολους που δήθεν «μολύνουν την ιερότητα της φυλής μας και αλλοιώνουν την καθαρότητα του ιθαγενούς πολιτισμού…» 

«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Γιώργος Σεφέρης. Η Ελλάδα, η κοιτίδα του πολιτισμού, η Ελλάδα της ξενιτιάς και του αγώνα, η Ελλάδα της ανθρωπιάς και της Αντίστασης, η Ελλάδα της προσφοράς και της διδαχής. Της διδαχής και της απαντοχής! Για έναν κόσμο αυθεντικό και ειρηνοφόρο. Για ένα φως χωρίς αίμα, για έναν ήλιο για όλους… Για να νιώσουν όλοι οι άνθρωποι στοργή και κατανόηση. Ένα οδοιπορικό για την παγκόσμια ειρήνη! 

Μα, όσο και να ευχηθούμε, να αιτήσουμε και να απαιτήσουμε, να εισφέρουμε και να συνεισφέρουμε για την ανακούφιση των πασχόντων και των ανέστιων, φτωχών, προσφύγων, ανέργων και κατατρεγμένων, το πρόβλημα δεν λύνεται. Οι δυνατοί δια των όπλων «θα επιβάλουν» την ειρήνη που πρωτίστως κατευθύνεται από το συμφέρον τους, και φυσικά εξαρτάται από αυτό και οι υπόλοιποι θα δέονται υπέρ της αναπαύσεως των νεκρών, των θυμάτων του πολέμου, της φτώχειας και της ανημπόριας. 

Και ο κύκλος του αίματος και της συμφοράς θα «κυκλώνει» και θα δουλώνει λαούς, αφού οι συνειδήσεις «ισοπεδώθηκαν» προ πολλού. Ποιος ξέρει ίσως και εδώ χωρέσουν οι ΜΚΟ. Ίσως. Κι όσο λειτουργεί το ίσως, τόσο « η ανθρωπότητα θα πονά.» 

Οι βόμβες στη Συρία για ειρηνικούς σκοπούς. Παλιότερα η ισοπέδωση της Σερβίας για την ειρήνη ρε γαμώτο! Στην Ουκρανία το αίμα των σκοτωμένων θρέφει ακόμη «τα ειρηνοφόρα πετρέλαια». Αφγανιστάν, Πακιστάν, παντού ειρήνη δια των βομβαρδισμών. 1922. Τα πετρέλαια της Μοσούλης κατηύθυναν «ειρηνικά» τον ξεριζωμό. Οι αγορές και οι πωλήσεις των πετρελαίων, οι δυνατοί και οι αδύναμοι, η εκμετάλλευση και η απαντοχή, όλα για την ειρήνη! 

Τα παιδιά τραγουδούν για την ειρήνη, οι ισχυροί όμως την επιβάλλουν. Ο άνθρωπος επιζητά την ειρήνη οι κυρίαρχοι «προσφέρουν» τη δική τους ειρήνη. Η ανθρωπότητα ονειρεύεται την ειρήνη. Είναι όμως θέμα των Συμμάχων! Οι άλλοι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ευχηθούν ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΟΦΟΡΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ. Άμποτες! Όσο κι αν ευχηθούμε, ας το καταλάβουμε πως μία είναι η λύση. «Ψεύτικοι θεοί πολλοί σαπίζουνε την πλάση,/ μ' αυτός ο θεός που 'ναι ο λαός θα μείνει πάντα/ στη σαπισμένη γη να φέρει την υγειά της...Καρδιά, παιδιά... και θ' απλωθεί ο Παράδεισος μια μέρα...» Άγγελος Σικελιανός