Η μνήμη του αδικοχαμένου Μιλτιάδη Παπαδοπούλου - Μόνο με άρτιες και βαθύτερες συνεργασίες γίνονται και μπορούν να λειτουργήσουν τόσο μεγάλα και μάλιστα πνευματικά έργα...
Ρεπορτάζ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΣΜΕΝΟΥ
Το πρωί της Κυριακής στο ιστορικό Μοναστήρι του Αϊ Γιώργη Μυροφύλλου, συλλειτούργησαν οι Μητροπολίτες Τρίκκης και Σταγών κ. Χρυσόστομος και πρ. Άρτης κ. Ιγνάτιος για να τελεστεί Αρχιερατικό συλλείτουργο και το μνημόσυνο για τη μνήμη του αδικοχαμένου Μιλτιάδη Παπαδοπούλου. Επαναλειτούργησαν οι δυο αρχαιότερες εκκλησίες του μοναστηριού, της Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού (1614) και των Ταξιαρχών (1738). Το βράδυ το Σαββάτου μέσα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα εψάλη ο εσπερινός. Συγκινητική η θεία λειτουργία και την επομένη ημέρα, που έκαναν τον κατάμεστο ναό να λάμπει από την παρουσία τόσων πιστών αλλά και από την επιμνημόσυνη δέηση και την τελετή που ακολούθησε. Ο Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών κ. Χρυσόστομος, καθιέρωσε ως ημέρα εορτασμού του μοναστηριού το πρώτο Σαββατοκύριακο του Απριλίου προς τιμήν του Αγιου Μιλτιάδους . «Ένας τρόπος να συγκεντρωνόμαστε σ΄αυτόν τον τόπο και να τιμούμε μνήμες κι αγίους» τόνισε ο κ.κ.Χρυσόστομος, ενώ ο γέροντας Εφραίμ μίλησε με μια άλλη φωνή που προέρχονταν από τα βάθη της καρδιάς. Η έννοια της Αναστάσεως στη ζωή όσων έχασαν αγαπημένα πρόσωπα και περιμένουν τη ζωή μετά θάνατον να ξανασυναντηθούν. Σταύρωση και Ανάσταση, δυο κοντινά και καθημερινά θαύματα στην μικρή ανθρώπινη ζωή που μας οδηγεί στην αιώνια μέσω της αγάπης προς τον Θεό. Μοναδικά λόγια σε μοναδικό τόπο και συγκυρίες. Τον συντονισμό και την οργάνωση την είχε ο αγαπητός σε μας Δημήτριος Ράπτης που του ευχόμαστε πολλές τέτοιες εκδηλώσεις για να μας θυμίσουν την δύναμη των ορεινών όγκων και των βουνών της Πίνδου, των μικρών αλλά δυναμικών χωριών και μεγάλων ανθρώπων.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι, Πρόεδροι τοπικών δημοτικών διαμερισμάτων, Διευθυντές και Διοικητές διαφόρων υπηρεσιών, Πρόεδροι Πολιτιστικών Συλλόγων, προσκυνητές από το χωριό, την ευρύτερη περιοχή, αλλά και από πιο μακριά, Τρίκαλα, Άρτα, Αθήνα, απ΄ όπου κατέφθασαν με λεωφορεία και ιδιωτικά αυτοκίνητα για τις εκδηλώσεις. Επίσης κατά το συλλείτουργο συμμετείχαν και αντιπροσωπεία Μοναχών της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους, καθώς ο Ηγούμενος αυτής, Αρχιμανδρίτης Ελισσαίος όπου τον έλκει η καταγωγή του από το Μυρόφυλλο. Σημαντική και η παρουσία του συμπολίτη μας και γνωστού ιατρού Ηλία Τασούλα που η συνδρομή του και η συνεργασία του με την οικογένεια Παπαδοπούλου και την κυρία Μαρία Χαραλάμπους, τους οδήγησαν στον Άγιο Γεώργιο του Μυρόφυλλου Τρικάλων για ένα τόσο θεάρεστο και συνάμα μεγάλο έργο, την αναστήλωση και επαναλειτουργία του μοναστηριού, που έφερε τους δύο νομούς και όσους παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις τόσο από το νομό Τρικάλων όσο και από το νομό της Άρτας τόσο κοντά. Μόνο με άρτιες και βαθύτερες συνεργασίες γίνονται και μπορούν να λειτουργήσουν τόσο μεγάλα και μάλιστα πνευματικά έργα. Μόνο έτσι μπορεί να πάρει ο τόπος ζωή και ανάσα. Μόνο έτσι αναπαύεται και χαίρεται η ψυχή μας, μόνο έτσι μπορούμε να περιμένουμε και να ελπίζουμε στο θαύμα.
Το Μοναστήρι το οποίο βρίσκεται ακριβώς στα όρια των δυο γειτονικών Νομών, Τρικάλων και Άρτης, χρονολογείται από τις αρχές του 14ου αιώνα. Η ιστορία του είναι μακρά και μεγάλη, καθώς φαίνεται να είχε χρηματοδοτηθεί ακόμη και με χρήματα από τη Φιλική Εταιρεία για την αναστήλωσή του, ενώ λειτούργησε ως κρυφό σχολειό και καταφύγιο των αρματωλών κατά του Αλή Πασά στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στα ΝΔ της κοινότητας Μυροφύλλου και στα όρια των νομών Τρικάλων και Άρτας. Είναι χτισμένο σε ένα φυσικό απρόσιτο σημείο ανάμεσα σε δύο παραποτάμους του Αχελώου. Η ακριβής χρονολογία ίδρυσης της μονής είναι άγνωστη. Κατά μια άποψη πρόκειται για τη μονή που ως « μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου εις Ασπροπόταμον» αναφέρεται σε χρυσόβουλο του έτους 1336, όπου και η αναφορά του Μυροφύλλου ως « Μυρόκοβο».
Η ιστορία του μοναστηριού αρχίζει επίσημα το 1618. Η πρώτη οικοδομική φάση με χρονική αφετηρία περίπου το 1.000 μ.Χ. εκτείνεται ως τις αρχές του 17ου αι., η δεύτερη από το 1614 ως το 1815 και η τρίτη από το 1815 έως σήμερα. Απομεινάρια έχουμε από το 1614 την εκκλησία της Παναγίας, τους Αγ. Ταξιάρχες 1738 , και του Αγ. Γεωργίου με όλα τα κελιά όσα από αυτά σώζονται. Τα πιο πολλά στοιχεία είναι από τη δεύτερη περίοδο με τους πολλούς λογίους, το χειρόγραφο των Βρυξελλών, άλλα χειρόγραφα που βρίσκονται στα Μετέωρα και στην Εθνική Βιβλιοθήκη και φανερώνουν και την πνευματική δραστηριότητα της Μονής. Δεν υστερεί, όμως και η τρίτη περίοδος με τα κατά παράδοση 365 κελιά, την αγροτοκτηνοτροφική περιουσία και προπάντων τη σχέση της με την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες το θέλουν κτίσμα της Φιλικής Εταιρείας και προς αυτή την κατεύθυνση οδηγεί και ο οχυρωματικός χαρακτήρας της κατασκευής του.
Το Μοναστήρι το οποίο βρίσκεται ακριβώς στα όρια των δυο γειτονικών Νομών, Τρικάλων και Άρτης, χρονολογείται από τις αρχές του 14ου αιώνα. Η ιστορία του είναι μακρά και μεγάλη, καθώς φαίνεται να είχε χρηματοδοτηθεί ακόμη και με χρήματα από τη Φιλική Εταιρεία για την αναστήλωσή του, ενώ λειτούργησε ως κρυφό σχολειό και καταφύγιο των αρματωλών κατά του Αλή Πασά στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στα ΝΔ της κοινότητας Μυροφύλλου και στα όρια των νομών Τρικάλων και Άρτας. Είναι χτισμένο σε ένα φυσικό απρόσιτο σημείο ανάμεσα σε δύο παραποτάμους του Αχελώου. Η ακριβής χρονολογία ίδρυσης της μονής είναι άγνωστη. Κατά μια άποψη πρόκειται για τη μονή που ως « μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου εις Ασπροπόταμον» αναφέρεται σε χρυσόβουλο του έτους 1336, όπου και η αναφορά του Μυροφύλλου ως « Μυρόκοβο».
Η ιστορία του μοναστηριού αρχίζει επίσημα το 1618. Η πρώτη οικοδομική φάση με χρονική αφετηρία περίπου το 1.000 μ.Χ. εκτείνεται ως τις αρχές του 17ου αι., η δεύτερη από το 1614 ως το 1815 και η τρίτη από το 1815 έως σήμερα. Απομεινάρια έχουμε από το 1614 την εκκλησία της Παναγίας, τους Αγ. Ταξιάρχες 1738 , και του Αγ. Γεωργίου με όλα τα κελιά όσα από αυτά σώζονται. Τα πιο πολλά στοιχεία είναι από τη δεύτερη περίοδο με τους πολλούς λογίους, το χειρόγραφο των Βρυξελλών, άλλα χειρόγραφα που βρίσκονται στα Μετέωρα και στην Εθνική Βιβλιοθήκη και φανερώνουν και την πνευματική δραστηριότητα της Μονής. Δεν υστερεί, όμως και η τρίτη περίοδος με τα κατά παράδοση 365 κελιά, την αγροτοκτηνοτροφική περιουσία και προπάντων τη σχέση της με την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες το θέλουν κτίσμα της Φιλικής Εταιρείας και προς αυτή την κατεύθυνση οδηγεί και ο οχυρωματικός χαρακτήρας της κατασκευής του.
Στην εξέταση της ιστορίας του μοναστηριού θα πρέπει να διακρίνουμε δύο χρονικές περιόδους. Η πρώτη περίοδος, που είναι η πιο μεγάλη χρονικά εκτείνεται ως τις αρχές του 17ου αι. και η δεύτερη ως σήμερα.. Η πρώτη είχε ως κέντρο λατρείας τον Ιερό Ναό της Παναγίας και η δεύτερη του Αγίου Γεωργίου. Δεν γνωρίζουμε τη χρονολογία δράσης του, αλλά οι τελευταίες σωστικές ανασκαφές στα Βαργίανια έδειξαν μία αξιόλογη δράση από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Πάντως στις αρχές του 17ου αι. χτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Η οχυρωματική διάταξη των κτιρίων γίνεται φανερή και από τον υψηλό πύργο της εισόδου, τις πολλές πολεμίστρες, τις εξόδους κινδύνου, τις κρύπτες-καταφύγια. Σήμερα το καθολικό της Μονής είναι η Εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και έτσι φαίνεται να ήταν , τουλάχιστον, από τις αρχές του 19ου αι. με όλα τα κτίσματα του μοναστηριακού συγκροτήματος.
Η παράδοση θέλει τον Αϊ-Γιώργη κτίσμα της Φιλικής Εταιρίας με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο των αγωνιστών στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα. Κτήτορας του μοναστηριού είναι ο ηγούμενος παπά-Κοσμάς, όπως παριστάνεται στην είσοδο της εκκλησίας και οι εργασίες τελείωσαν το 1836. Πρέπει στο σημείο αυτό να επισημάνουμε την αξιόλογη πνευματική δράση της Μονής στην πρώτη φάση της ιστορικής πορείας της, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από τη σωζόμενη αλληλογραφία του κώδικα των Βρυξελλών ΙΙ 2406 του παπά-Νικόλα Μυροκοβίτου. Διαφαίνεται πως με κέντρο τη Μονή Μυροκόβου, απ’ όπου έπαιρναν τα πρώτα γράμματα εξακτινώνονται έπειτα οι λόγιοι στα κέντρα του ελληνισμού. Εμείς ευχόμαστε το μοναστήρι να ολοκληρώσει τις σημαντικές του εργασίες, η ψυχή του αδικοχαμένου Μιλτιάδη Παπαδόπουλου να βρει τη γαλήνη της και η οικογένεια να μείνει πιστή στην μεγάλη αγάπη και δρόμο που επέλεξαν της μνήμης και του πόνου τους....
Φωτογραφίες:
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΚΑΝΙΑΤΣΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου