Εγὼ μὲν ὁ αὐτός εἰμι καὶ οὐκ ἐξίσταμαι

(Με αφορμή όσα συνέβησαν στην Άγναντα πρόσφατα, η Κατερίνα Σχισμένου, Φιλόλογος, έγραψε τα ακόλουθα) 

Της Κατερίνας Σχισμένου

«Εγὼ μὲν ὁ αὐτός ειμί καὶ οὐκ ἐξίσταμαι ...» είχε πει κάποτε, δια στόματος Θουκυδίδη, ο μεγάλος πολιτικός Περικλής, όταν οι Αθηναίοι τόσο εύκολα- αφού ταλαιπωρήθηκαν σ’ έναν παρανοϊκό εμφύλιο πόλεμο, ενώ οι ίδιοι τον επέλεξαν- τελικά τον κατηγόρησαν, λόγω  της ήττας, που έβλεπαν να έρχεται.

Λίγοι εμμένουν και υπερασπίζονται τη γνώμη τους, όταν αυτή πλησιάζει σε άκρα γκρεμών, έτοιμοι να πηδήξουν μέσα στο ηφαίστειο, σαν τον Εμπεδοκλή. Λίγοι πλέον με  εμφανή χαρακτηριστικά ήθους μπορούν να υπερασπιστούν τα λόγια που εκστομίζουν. Βέβαια τα λόγια είναι πουλιά και τα πουλιά πετάνε σ’ ελεύθερους ουρανούς και σύννεφα  αφού εγκαταλείψουν τη φωλιά τους, όμως, πάλι λίγες φορές αυτή η φωλιά έχει σταθερά ερείσματα και όχι σαθρό υπόβαθρο να καταρρεύσει, όταν ο άνεμος ρωτά, το ‘πες ή δεν το πες;

Και τότε έρχεται όπως και τονίζει ο μεγάλος Αλεξανδρινός..."Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα-που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι-να πούνε." Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει-έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντας το πέρα-πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του….

Τι λέω; Τι μουρμουρίζω; Τι μουγκρίζω; Και τι ξαμολάω; Αναλόγως φυσικά με την ιδιότητα. Αν είσαι βόδι, μουγκρίζεις, αν είσαι μύγα φτύνεις, αν είσαι κουνούπι τσιμπάς και αν είσαι Περικλής μεγαλουργείς….  Έχεις το πλαίσιο της δημοκρατίας, όπου μπορείς να υποστηρίξεις πως η γη είναι τετράγωνη- έως στρογγυλή, όχι πια με το φόβο να καείς σε μεσαιωνικά καζάνια και φωτιές ιεροεξεταστών- κατάκτηση του ελληνικού πνεύματος.

Έχεις τη δυνατότητα να εκφρασθείς το ίδιο- λόγω πάλι της ισονομίας, ισότητας και δικαιοσύνης, αφού αυτό το πολίτευμα υπηρετείς, αλλά άλλο η δημοκρατία στην Ελλάδα όπου πέθαινες για το ήθος σου και την λαμπρότητα του πνεύματός σου και άλλη η ρωμαϊκή διάσταση του αυτοκράτορα και αυλοκολάκων που πάλι ο Αλεξανδρινός με το μεγάλο του ποίημα Δαρείος ανατολικής χροιάς μας περιέγραψε... «Και νάταν μόνο αναβολή, πάλι καλά. Αλλά να δούμε αν έχουμε κι ασφάλεια στην Aμισό. Δεν είναι πολιτεία εκτάκτως οχυρή...»

Έχεις μια γνώμη ή πολλές σε κάθε συρταράκι; Μια αναλόγως την περίσταση και την πονηρή περίπτωση; Είσαι Ανατολή ή Δύση, παραμύθι ή λόγος, ανδρικού ήθους ή μειράκιον, καθαρού πνεύματος ή υπερμεγεθών βούρλων που αναπτύσσονται σε λάσπες και λιμνάζοντα νερά; Άλλο το ‘πα κι άλλο το ξείπα, άλλο ο όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος κι άλλο η διαφάνεια και ο πόνος του να υπερασπίζεσαι και να μάχεσαι γι όσα λες. Φαντάσου να έλεγε και να ξέλεγε ο Σωκράτης που έμεινε παρέα με το κώνειο, ο Καποδίστριας παρέα με τη δολοφονία, ο Τζορντάνο Μπρούνο με την πυρά...Να κάψεις δε σημαίνει πως διαψεύδεις.

Αγαπάς το φως ή το λυκόφως που όλα βρίσκονται αγκαλιά σε μια γλυκιά ροζ αχλή σαν αυτή που σκορπούν τα παραμύθια της Χαλιμάς και κοιμούνται τα παιδιά στις μητρικές αγκαλιές ευτυχισμένα... Υπηρετείς το λαό σου μικρό η μεγάλο πληθυσμιακά –δεν έχει σημασία ή τον όχλο της σκέψης σου και χάνεσαι στον λαβύρινθο του ψέματός σου μην  μπορώντας να σ’ αγαπήσει μια Αριάδνη και να σου χαρίσει ένα μίτο μπας και δεις μια χαραμάδα φως;

Αγαπάς  τον Περικλή ή τον Νέρωνα και καις την πόλη σου για να δοξάσεις με τη συνοδεία της λύρας  την ματαιοδοξία και άγνοιά σου;

 Είσαι εσύ ένα μεγάλο ναι ή ένα μεγάλο όχι ή ένα μεγάλο Τίποτα….