Πώς θέλω να θυμάμαι το χωριό μου Καστάνιανη Πωγωνίου Ηπείρου

Ένα μικρό ορεινό χωριό που υπερτερεί σε ομορφιά και ζεστή, αληθινή φιλοξενία. Γεμάτο αγριοκαστανιές, φλαμούρια και πλατάνια και πλούσια τρεχούμενα νερά. Στο Κατσίκι, στου Τρέλη, στη Λακκοκούστα, πόσες γενιές ξεδίψασαν, ξαπόστασαν, αγνάντεψαν, αναπόλησαν!

Μ’ έχει ευλογήσει η μοίρα να περάσω τα αγνότερα παιδικά χρόνια στον κόρφο του, στην αγνότερη και ομορφότερη περίοδό του.

Τότε, που υπήρχαν ακόμη ακμαία και ενεργά νοικοκυριά στην αγκαλιά του. Τότε, που σεργιανώντας συναντούσες χωρικούς και ζωντανά στο διάβα σου. Τότε, που ήχοι από κουδούνια και βελάσματα και σελαγίσματα αντηχούσαν από πέρα. Τότε, που σαν αντάμωναν οι άνθρωποι, έλεγαν ζεστή και από καρδιάς την καλημέρα τους. Και αν τύχαινε να μην σε καλογνωρίζουν ρωτούσαν με αγνότητα: «Ποιουνού ’σ’ εσύ, βλαστάρι μου;».

Τότε, που ήταν τα σπιτικά ολάνοιχτα για τον καθένα και ο καπνός απ’ τα τζάκια τους υψωνόταν στον καθάριο ουρανό δηλώνοντας περήφανα την παρουσία ζωής και θαλπωρής μέσα τους.

Και οι μυρωδιές ανάκατες από ψωμί κι από ψητά στην γάστρα, σε τραβούσαν επίμονα να διαβείς την λιάσα.

Και όταν στο έμπα του σπιτιού σε αντίκριζαν οι νοικοκυραίοι, σε κάθιζαν αμέσως στο σοφρά, όπου μαζί με τη ρακή του «Καλωσόρισες» σηκωνόσουν χορτασμένος. Τυριά, κηπευτικά και κρέατα δεν έλειπαν στα σπίτια. Τα έκανε η αγάπη πλούσια! Κι αν πεις για το κρασί μας, το τσίπουρο και τη ρακή… Ποιο νέκταρ του Ολύμπου;

Την εποχή εκείνη, άνθιζε ακόμη το χωριό και από φωνές παιδιών τριγύρω. Το σχολείο, έσφυζε από ζωή όντας και οικοτροφείο. Λέγεται ότι ιδρύθηκε από τον Κοσμά τον Αιτωλό. Γι’ αυτό είναι ευλογημένο και στέκει ακόμη πετρόχτιστο, περήφανο στα χρόνια, στην μέση του χωριού μου! Πόσα δεν μάθαμε εκεί! Μελέτη και πειράματα με οδηγό την φύση! Και δίπλα του η εκκλησιά! Κοντά με το σχολείο! Ο ένας τόπος για σπουδή και ο άλλος για Ευαγγέλιο! Η Αγία Τριάδα μας, η Παναγιά, η Παναγοπούλα, Αϊ Γιώργης, Αϊ Νικόλας… και πόσα άλλα ξωκλήσια! Δείγμα πίστης, σεβασμού και δέους προς το θείο!

Αγνό, πιστό χωριό και ηρωικό αντάμα! Στο έμπα του το φυλάκιο. Μια χούφτα φανταράκια τότε, που τους έλαχε να κάνουν την θητεία τους στο όμορφο χωριό μας. Η λεβεντιά των νέων μας, κάθε γενιάς, περίσσια! Φύτρες γενναίων χωριανών κοσμούν και το ηρώο! Αυτό που ακόμη βρίσκεται στην μέση της πλατείας. Να συντροφεύουμε μαζί όλοι στα πανηγύρια! Χαρές και Χάρο ισάξια τα τραγουδάει η φυλή μας!

Μάνα πολλών μεταναστών επίσης το χωριό μου. Πόσα τραγούδια γράφτηκαν γι’ αυτήν την ξενιτιά του! Πέρασαν διάφοροι καιροί κι ερήμωσες χωριό μου! Φτωχό χωριό! Δεν έγινε να μας βαστήξεις άλλο!

Σαν γύρισα, μεγάλη πια μετά από τόσα χρόνια, έσκυψα και σου φίλησα ευλαβικά το χώμα! Σηκώθηκα και φώναξα: «Χωριό μου! Ήρθα πάλι!».

Πήρε ο αέρας τη φωνή ψηλά ως τη Μουργκάνα! Τον πόνο και το δάκρυ μου τα πήρα φυλαχτό μου στον γυρισμό για το φευγιό! Σκέφτομαι… Πού είναι όλοι οι χωριανοί; Πού είναι τα ζωντανά μας; Γιατί στέκει θλιμμένο το σχολειό; Πού είναι αυτός ο δάσκαλος που τρέμαμε όλοι τότε; Πού είναι το μουσείο μας που έφτιαξε μονάχος; Πού είναι τα φανταράκια μας που φύλαγαν αλέστα; Πού είναι η καμπάνα μας που φώναζε τον κόσμο; Μήνα χαρά, μήνα γιορτή, μήνα κηδεία ανθρώπου; Πού είναι η «Καλημέρα» μας που έβγαινε απ’ την ψυχή μας; Κι αν πεις για την αγάπη… Σήμερα, άνθρωπος χάνεται ψυχή δεν τόνε ψάχνει.

Χωριό μου! Όμορφο χωριό!

Όμορφοι χωριανοί μου! Άνθρωποι είμαστε όλοι μας, μα η ανθρωπιά θα λάμψει όταν το ξαναστήσουμε σαν πρώτα το χωριό μας, με την αγάπη των παλιών, απλοϊκών ανθρώπων!

Πασχίζουμε όλοι μαζί!

Μπροστάρηδες οι νέοι! Για το καλό του πάντοτε στα έπειτα τα χέρια!

Ας μου συγχωρεθεί η συγκίνηση και η γραφικότητα.

Έτσι θυμάμαι το χωριό, έτσι το θέλω πάντα!

Δημοσίευση στην εφημερίδα ''Η φωνή της Καστάνιανης'' της Αδελφότητας Καστάνιανης Πωγωνίου Αθήνας

Ελένη Κυρλή