Παναγιά μου!

                                                                             

Δεν το κρύβω. Με αγγίζουν οι γιορτές της Χριστιανοσύνης.

Προς Θεού! Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ένας καλός χριστιανός. Άπαγε της βλασφημίας!

Κι ούτε ο ισχυρισμός μου ότι συμμετέχω στις γιορτές της Χριστιανοσύνης αποδεικνύει κάτι θετικό για το πρόσωπό μου.

Βρέθηκα σε πολλές εκκλησιές αυτές τις μέρες. Και σε αρκετά μοναστήρια.

Και σε γιορτές και πανηγύρια με αφορμή τα θρησκευτικά γεγονότα.

Τι με εντυπωσίασε; Η προσέλευση του λαού μας.

Όλες οι γενιές. Με πολλές μύχιες και βαθιές ανάγκες. Όχι πάντοτε αποκρυσταλλωμένες.

Να ανάψουν ένα κερί. Για τον ίδιο ή την ίδια. Για κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο που πιθανότατα δεν υπάρχει πια πάνω σε αυτή τη γη.

Τόσο απλά. Χωρίς, κατά κανόνα, πολλούς σταυρούς.

Οι ευχές άλλοτε είναι πολλές. Και μαζί με αυτές και οι προσευχές.

Συνήθως όμως μια λέξη. Μαζί με μια κτητική αντωνυμία.

Θεέ μου! Παναγιά μου!

Κάποιοι, πριν από πολλές δεκαετίες, ισχυρίστηκαν ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών.

Δεν αποκλείω, σε κάποιες ιστορικές φάσεις έτσι πρέπει να ήτανε τα πράγματα.

Ο κανόνας και ο νόμος κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Η θρησκεία ήταν και διεγερτικό των λαών. Κυρίως, όμως, η θρησκεία (οι σπουδαιότερες θρησκείες) προσέφερε στους λαούς αξίες, αρετές και κανόνες.

Και η χριστιανική θρησκεία προσέφερε ως υπέρτατη θυσία την αγάπη για το συνάνθρωπο. Και βασικούς κανόνες στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Για ξανασκεφτείτε το.

Ο πυρήνας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι βαθύτατα χριστιανικός.

Για στοχαστείτε: Οι βασικοί κανόνες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανευρίσκονται στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου.

Αυτός δεν κήρυξε το τέλος των διακρίσεων;

Κάποιοι έχουν έτοιμες τις ενστάσεις τους. Δεν έχουν και δεν επιβαρύνονται οι χριστιανικές εκκλησίες με ιστορικά αμαρτήματα;

Δεν έχει ιδίως η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ευθύνες για τα βαρίδια που μας μετέδωσε ο ευρωπαϊκός μεσαίωνας;

Δεν αντιλέγω.

Αλλά η πορεία του ανθρώπου προς τα πάνω, προς τα μπρος και στην πρόοδο έχει μία σφραγίδα.

Την ευρωπαϊκή Χριστιανοσύνη.

Θα επιμείνω όμως και σε κάτι που έχει μια διαρκή επικαιρότητα. 

Τις ώρες που κατέρρευσαν σχεδόν όλες οι πολιτικές ιδεολογίες, ήρθε πάλι η ώρα της Χριστιανοσύνης.

Απαραίτητη προϋπόθεση; 

Να αλλάξει τη γλώσσα της.

Αυτό το απαιτούν οι νεότερες γενιές

Aντώνης Βγόντζας

www.romiazirou.blogspot.gr