Πρέβεζα. Ο «τελευταίος σταθμός» του Κώστα Καρυωτάκη τιμά τον μεγάλο ποιητή. Πρόταση στον Δήμο Πρέβεζας, για διοργάνωση ετήσιων εκδηλώσεων μνήμης

Ο Κώστας Καρυωτάκης, στη μνήμη όλων μας, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την Πρέβεζα. Μια πόλη που έζησε μόνο 32 μέρες. Μια πόλη που δεν έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση του λογοτεχνικού του έργο αλλά μια πόλη στην οποία επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή του. Η αυτοκτονία είναι μια πράξη απόκοσμη, σχεδόν ακατανόητη που στη συλλογική μνήμη στιγματίζεται τις περισσότερες φορές σαν μια πράξη δειλίας, σαν μια πράξη ντροπής. Η επιλογή όμως ενός ανθρώπου να θέσει τέλος στη ζωή του, θα έπρεπε να επιφέρει τον σεβασμό που της αρμόζει και όχι να θεωρείται ντροπή.

Το 2018 συμπληρώνονται 90 χρόνια από το θάνατο του Κώστα Καρυωτάκη. Στην Πρέβεζα, την πόλη που ο Καρυωτάκης επέλεξε να συνδέσει με τον θάνατο του, ξεκίνησε μία πρωτοβουλία ώστε μέσα από μια σειρά εκδηλώσεων να τιμηθεί η μνήμη του μεγάλου ποιητή, να αναδειχθεί με σεβασμό το έργο του, αλλά και η σχέση του με την πόλη. Το σκεπτικό της πρωτοβουλίας είναι στις εκδηλώσεις να συμμετέχουν ο Δήμος, Σύλλογοι, Φορείς, Κινήσεις πολιτών κ.α. και οι εκδηλώσεις να επαναλαμβάνονται κάθε Ιούλιο, τον μήνα που ο ποιητής αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του.

Το κάλεσμα έχει ως εξής:

Ανοιχτό Κάλεσμα

«Εκδηλώσεις μνήμης Κώστα Καρυωτάκη – ΠΡΕΒΕΖΑ 2018»

Με αφορμή τα 90 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου ποιητή στην Πρέβεζα.

Οι εκδηλώσεις θα μπορούν να εμπλουτίζονται κάθε χρόνο, μέσα από τη συνεργασία Δήμου, Συλλόγων, Φορέων, κινήσεων πολιτών. Όσοι συμμερίζεστε, αυτή την προσπάθεια, μπορείτε να προωθήσετε την πρόταση στο προφίλ, την ομάδα, τη σελίδα σας, το περιοδικό, την εφημερίδα σας. Πρωτοβουλία καλών προθέσεων, με σεβασμό στον Κώστα Καρυωτάκη και το έργο του. Ώστε η Πρέβεζα, κάθε Ιούλιο, από το 2018 και μετά, να είναι τόπος συνάντησης ποιητών, λογοτεχνών γενικότερα, απ΄όλο τον κόσμο.

Γιάννης Βέλλης

jvellis@gmail.com

Υ.Γ. Θέλω να πιστεύω ότι ο Δήμος Πρέβεζας, οι πολιτιστικοί Σύλλογοι & Σωματεία της Πρέβεζας, όλοι οι φορείς και τα ΜΜΕ της πόλης, θα συμφωνήσουν στις κοινές εκδηλώσεις μνήμης για τον Καρυωτάκη, όπως και στο πλαίσιο καθιέρωσής τους σε ετήσια βάση.

---

Κατοικία του Καρυωτάκη κατά την παραμονή του στην Πρέβεζα. Όπως είναι σήμερα

 | Φώτο: Γιάννης Βέλλης

Μιλώντας με τον Γιάννη Βέλλη -μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και εμπνευστή της πρωτοβουλίας- για την αναγκαιότητα που θέτει η συγκεκριμένη κίνηση αλλά και για την αντιμετώπιση που είχε και έχει το όνομα του Κώστα Καρυωτάκη στην Πρέβεζα, μας είπε χαρακτηριστικά:

“Πιστεύω ότι κατά βάθος η Πρέβεζα, ο κόσμος της, δεν «έβλεπε» παλιά τον ποιητή Καρυωτάκη, αλλά ένα δημόσιο υπάλληλο που αυτοκτόνησε στην πόλη και την εξέθεσε προς τα έξω. Πολύ περισσότερο, όταν ακούστηκε ότι ήταν μεγάλος ποιητής και έρχονταν να δουν τα Μ.Μ.Ε. της εποχής τι έγινε και «πόσο έφταιγε» η Πρέβεζα στην τελική του απόφαση. Η αλήθεια είναι -κατά τη γνώμη μου πάντα- ότι η Πρέβεζα είχε απελευθερωθεί σχετικά πρόσφατα από τους Τούρκους, ήταν λιμάνι, δέχθηκε τους Μικρασιάτες πρόσφυγες και δεν είχε αποκτήσει ακόμα ούτε πραγματική πολιτική συνείδηση, ούτε φυσικά πολιτιστική. Μετά τον Καρυωτάκη απέκτησε -σταδιακά- και τα δύο.

Σήμερα έχουμε μια πόλη πρότυπο για την Ελλάδα, που τη θαυμάζουν Έλληνες και ξένοι. Παράγει πολιτικό λόγο, πολιτιστικό έργο και για αυτό πρέπει το έργο του Καρυωτάκη, το οποίο είχε ολοκληρωθεί όταν έφτασε στην Πρέβεζα να προβληθεί εδώ που έζησε τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Παράλληλα με το πολιτιστικό υπόβαθρο που έχει η πόλη, να γίνει κι ένα κέντρο λόγου, με τις εκδηλώσεις κάθε χρόνο, ώστε λογοτέχνες από την Ελλάδα αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο να έρχονται στην Πρέβεζα, να παρουσιάζουν τις σκέψεις τους, το έργο τους, τις τάσεις της σύγχρονης λογοτεχνίας, τις μελέτες πάνω στη λογοτεχνία, κ.ά.”

Η πινακίδα που υπάρχει σήμερα στο ισόγειο κάτω από το σπίτι που έμενε ο Καρυωτάκης

 | Φώτο: Γιάννης Βέλλης

Το ποίημα «Πρέβεζα», ο Κώστας Καρυωτάκης, το έγραψε την 1η Ιουλίου του 1928. Δώδεκα μέρες από την εγκατάσταση του στην πόλη και είκοσι μέρες πριν από την αυτοκτονία του. Η «αηδία» από τη ζωή ενός δημοσίου υπαλλήλου στην Ελλάδα του μεσοπολέμου είναι έκδηλη σε κάθε του στίχο. Αντί για την Πρέβεζα, θα μπορούσε να ήταν μια οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη της εποχής. Η Πρέβεζα όμως ήταν ο τελευταίος σταθμός της ζωής του μεγάλου ποιητή και ίσως να είναι η πόλη που της «πρέπει» να τον τιμήσει.

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται

στους μαύρους τοίχους και τα κεραμύδια,

θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται

καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι

με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,

ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη

ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει

για να ζυγίσει μια «ελλειπή» μερίδα,

θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,

κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.

Την Κυριακή θ’ ακούσουμε την μπάντα.

Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης

πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,

“Υπάρχω;” λες, κ’ ύστερα “δεν υπάρχεις!”

Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.

Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας πέθαινε από αηδία…

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Το σημείο της αυτοκτονίας του ποιητή | Φώτο: Γιάννης Βέλλης

www.tetartopress.gr