Πώς αλλιώς, αφού γεννήθηκαν να προσπαθούν οι άνθρωποι…

Μεγάλο πράγμα να έχεις να περιμένεις κάτι. Να μη βαλτώνεις ρε παιδάκι μου, πώς το λένε;

Ξέρω τι θα μου πεις εσύ ο γειωμένος ρεαλιστής. Άτιμη η ζωή, μπορεί να σου στήσει κομπίνα. Να περιμένεις και να μη σου φέρει τίποτα.

Κι εγώ θα σε διορθώσω.

Είπα πως είναι μεγάλο πράγμα το να περιμένεις, όχι το να έρχεται. Το να έρθει αυτό που προσδοκάς είναι δώρο, είναι ευλογία, είναι πολλά.

Αλλά για άλλο πράγμα σου μιλώ.

Εγώ μιλώ για εκείνη την ευχάριστη τρεμούλα της ανυπομονησίας. Τότε που μετράς μέρες, που παλεύεις για να δεις ένα όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά.

Τούτη η ανατριχίλα δε συγκρίνεται με τίποτα. Δεν ξέρεις τι θα σου σκάσει, αλλά ελπίζεις.

Κάνεις το σταυρό σου και καλείς να σε ευλογήσει με τύχη. Δεν ξέρεις αν θα την έχεις αλλά πιστεύεις σε αυτή. Και κάποιος λέει, ο Καζαντζάκης θαρρώ, ότι πιστεύοντας κάτι το δημιουργείς. Ακατόρθωτο λέμε μόνο ότι δεν επιθυμήσαμε αρκετά. Και ναι, ο Καζαντζάκης το λέει μέσα σε όλα τα υπόλοιπα σοφά του.

Η αναμονή για κάτι όμορφο δίνει αλάτι και πιπέρι στη ζωή σου. Ανεβάζει τους παλμούς, τσιτώνει δερματάκι, τονώνει τα πάντα σου.

Περιμένεις. Κι όσο ο χρόνος κυλά εσύ δουλεύεις γι’αυτό που θες. Το κυνηγάς, δεν το αφήνεις στη μοίρα του. Το δεκδικείς παθιασμένα.

Γιατί μια μέρα θες να το δεις να σου χτυπά την πόρτα. Σε φαντάζεσαι να ανοίγεις ανύποπτος και να το αντικρύζεις. Νιώθεις σχεδόν από τώρα το καρδιοχτύπι της στιγμής.

“Είμαι δικό σου” θα σου πει… “Με κυνήγησες. με διεκδίκησες, σου δόθηκα. Κοίτα να με χαρείς”…

Αλληλούια…

Είναι μαγική εκείνη η στιγμή. Είναι η επιβράβευση των κόπων σου, είναι το κλικ από το γύρισμα του τροχού. Το περίμενες, το πίστευες, το ήθελες… Το πάλεψες και ήρθε.

Και μαζί με αυτό πάλεψες κι όλες εκείνες τις κακές φωνούλες που έλεγαν ότι δε θα τα καταφέρεις. Εκείνες τις στιγμές της μεγάλης σου μαυρίλας, τις ποτισμένες απόγνωση κι αποτυχία, εσύ έλεγες πως θα τα καταφέρεις. Τις πάταγες κάτω τις κακές γλώσσες και συνέχιζες την προσπάθεια.

Κι αν πάλι κάτι δεν έγινε. Πειράζει! Δε λέει κανείς πως δεν πειράζει.

Αλλά τουλάχιστον το πάλεψες. Κι αν δεν κάθισε μία, θα καθίσει την επόμενη. Εδώ είσαι εσύ να το περιμένεις. Να το κυνηγάς και να ανυπομονείς να το πιάσεις.

Και θα το πιάσεις…

Γιατί πώς αλλιώς; Αφού κάποια στιγμή ανταμοίβονται οι άνθρωποι. Με λίγα ή με πολλά, με ψίχουλα ή με καρβέλια, η τύχη τους χαμογελά.

Κι εκείνες οι αχτίδες της ζεσταίνουν τόσο έντονα την καρδιά τους. Την καθησυχάζουν από το βαθύ της χτυποκάρδι…

Της λένε πως τα κατάφερε η πίστη της.

“Πάμε για τα επόμενα” της προτείνουν.

Και πάλι από την αρχή…

Πώς αλλιώς, αφού γεννήθηκαν να καρδιοχτυπούν, γεννήθηκαν να προσπαθούν οι άνθρωποι…

Της Στεύης Τσούτση

http://www.tampouloukia.gr/