Η ξενιτιά είναι σα να σου διαγράφουν τη ψυχή, τις αναμνήσεις, τα παιδικά σου χρόνια. Δεν υπάρχεις.
νύχτα μέρα με τη φωτιά, που πατήθηκα/κι έλιωσα κάτω όπως ένα/τριαντάφυλλο κόκκινο
Κάπου υπάρχει άσυλο…. Κάπου αχνοφέγγει η ελπίδα
Στο δρόμο της ελπίδας
«Kαι τώρα που ξεμπερδέψατε πια με τα μεγάλα λόγια, τους άθλους, τα όνειρα, καιρός να μας αφήσετε να ζήσουμε…»
« εξάλλου άνθρωπος είμαι κι εγώ, χρειάζομαι λίγη μέριμνα: ένα όνειρο ή μια μητέρα ή έστω μια ξαφνική περιφρόνηση...»
«Έκλαψα τους ανθρώπους που έπεσαν στον Αγώνα/καθώς σήκωναν τη βαριά πέτρα του δίκιου, κραυγάζοντας:/- Ετούτος ο ήλιος είναι για όλους…»
Έρχομαι από μέρες που πρέπει ν' αποσιωπηθούν, από νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω...
Ο ένοχος πολιτισμός ή ο πολιτισμός της ενοχής;
«Είν’ ένα δάσος γύρω μας συρματοπλέγματα ψηλά/κι έχουν απ’ έξω κλείσει/την ανοιξιάτικια χαρά που μας χαμογελά»
«Αν μπορούσες να ακουστείς/θα σου έδινα την ψυχή μου/να την πας ως την άκρη του κόσμου»
«…Κάνε, καλέ θεούλη νάχουν όλα τα παιδάκια/ ένα ποταμάκι γάλα»
Ξύλα, σκουπίδια, άνθρωποι και όνειρα… Καταγής πεταμένα…
Το φως έχει μέσα του/αίμα, το αίμα έχει φως
Τη φλόγα άρπαξαν οι άνομοι/τη σβήσανε στα βαλτονέρι
«Βουίζουνε τα φλόγιστρα του πετρελαίου/ σκέφτεσαι πως αύριο μπορεί να σε σκοτώσουν»
Κάπου εδώ μένουν άνθρωποι…
«Έρχομαι από μέρες που πρέπει ν' αποσιωπηθούν, από νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω...»
Οι άνθρωποι μας σπίλωσαν, μα θα μας διαφυλάξει ωραίους, χιονάτους η ανωνυμία της ιστορίας
«Γιατί φτάνει όπου νάναι/τὸ βράδι μου, Κύριε, καὶ πρέπει/να ‘χω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου εκκλησιά/για τοὺς τσοπάνηδες της αγάπης.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου