Επιχείρηση «κάθαρση ελληνικού ποδοσφαίρου»: Κάποιοι κυνηγούν ακόμη την ουρά τους

Για κάποιους ίσως η όλη κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο να έχει την πλάκα της. Ίσως το συνεχές δημόσιο ξεκατίνιασμα μεταξύ Κοντονή, Γκιρτζίκη, Μαρινάκη, Μελισσανίδη, Σαββίδη, Αλαφούζου και λοιπών «δημοκρατικών δυνάμεων» μέσα στο κατακαλόκαιρο να βγάζει πια γέλιο, κάνοντας αρκετούς να ξεχνούν τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά. Για εκείνους, όμως, που έχουν δει και τα προηγούμενα επεισόδια στο σήριαλ της κάθαρσης του ελληνικού ποδοσφαίρου, η εν λόγω υπόθεση μόνο ενδιαφέρον δεν προκαλεί.

Λίγο πολύ είναι εμφανές ότι το υπουργείο, με την απόφαση για αναβολή της έναρξης του πρωταθλήματος,  έκανε, για μια ακόμη φορά, «μια τρύπα στο νερό». Κι αυτό γιατί η πλειοψηφία εκείνων που αντέχουν ακόμη να παρακολουθούν τις εξελίξεις, εύκολα φαντάζεται την τελική έκβαση των πραγμάτων: το «κατ’ ευφημισμό επαγγελματικό πρωτάθλημα» (όπως εύστοχα το χαρακτήρισε ο Σταύρος Κοντονής) θα ξεκινήσει για μια ακόμη χρονιά μέσα στη μιζέρια και την αμφισβήτηση. Το φιλοθεάμον κοινό θα συνεχίσει να τρέφεται από τον οπαδικό τύπο με σχέδια  για μεγαλεπίβολες μεταγραφές (που ποτέ δεν υλοποιούνται) αλλά και με μίσος για οτιδήποτε θεωρεί ότι βρίσκεται «απέναντι», την ίδια στιγμή που η διαιτησία θα επιβεβαιώνει σχεδόν κάθε φορά ότι δικαίως υπάρχει καθολική καχυποψία απέναντί της.

Μακάρι να ήταν όμως το βασικό πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου η επιλογή εκείνων που θα διευθύνουν τους αγώνες, όπως διατείνονται πολλοί. Μακάρι η αλλαγή της ηγεσίας στην ΕΠΟ να έδινε διέξοδο από το βούρκο, τη βρώμα και τη σαπίλα που ενυπάρχει στο χώρο αυτό. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει, γιατί πολύ απλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν πλέον υγιείς δυνάμεις. ‘Η ακόμη και να υπάρχουν, είναι στην παρούσα φάση τόσο περιορισμένες, που δεν μπορούν να επηρεάσουν ουσιαστικά προς μια θετική κατεύθυνση.

Κι ας μην κρυβόμαστε, υπήρξαν αρκετές αφορμές στο παρελθόν, μάλλον πολύ πιο σημαντικές από τις εκάστοτε διαιτητικές αποφάσεις, για να βγουν αυτές μπροστά. Όπως για παράδειγμα το μακελειό της Λαυρίου με τη δολοφονία Φιλόπουλου. Είδατε να ιδρώνει πραγματικά κανενός το αυτί από το γεγονός ότι δεκάδες νεαροί δώσανε ραντεβού θανάτου εξαιτίας τυφλού οπαδικού μίσους; Σταμάτησε κανένα πρωτάθλημα; Ή μήπως δεν είναι κοινό μυστικό ότι οι ηθικοί αυτουργοί των εν λόγω γεγονότων όχι μόνο κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι, αλλά εξακολουθούν να έχουν ενεργό ρόλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο;  Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικής αλλά κι ευρύτερης κάλυψης  απέναντι  στη νοσηρότητα που διέπει το όλο οικοδόμημα;

Ελάχιστη σημασία έχουν λοιπόν οι βυζαντινισμοί γύρω από την εκλογή της νέας ηγεσίας της ΕΠΟ, από τη στιγμή που τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα εξακολουθούν να είναι φορείς της ίδιας άρρωστης λογικής. Σε τελική ανάλυση, το ποδοσφαιρικό Grexit μάλλον θα ήταν η πιο καλή ευκαιρία για να φτιαχτεί ένα καινούργιο πλαίσιο για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού βέβαια μπούνε στο μικροσκόπιο άπαντες, από τα οικονομικά των ΠΑΕ μέχρι τους πυρήνες των λεγόμενων «οργανωμένων». Κάτι τέτοιο όμως θα προϋπέθετε ανάληψη μεγάλου πολιτικού κόστους, οπότε...

Από την άλλη, δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι στον υπόλοιπο κόσμο ο χώρος του ποδοσφαίρου παραμένει άσπιλος κι αμόλυντος. Κάθε άλλο μάλιστα, όπως αποδεικνύουν και τα πρόσφατα σκάνδαλα διαφθοράς στην ηγεσία τόσο της FIFA όσο και της UEFA. Που και που όμως, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, φροντίζουν να καθαρίζουν την πληγή πριν να μολυνθεί, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα την υπόθεση Calciopolis στην Ιταλία. Σε κάθε περίπτωση πάντως, έχουν σταματήσει να κυνηγάνε την ουρά τους, νομίζοντας πως έτσι θα βρούνε λύση. 

Αλέξανδρος Ζέρβας

www.tvxs.gr