Η πιο συγκινητική ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν έφτασε ποτέ στα αυτιά μας. Ο ιδιοκτήτης και αρχισέφ του Νο1 εστιατορίου στον κόσμο Οsteria Francescana, στη Μοντένα της Ιταλίας, Massimo Bottura, γίνεται ο ήρωας μας.

Στο εστιατόριο Osteria Francescana

Στο εστιατόριο Osteria Francescana

Στη κουζίνα αλληλεγγύης του Ρίο

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες τελείωσαν, ζήτω οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ζήτω η πείνα και η βία της χώρας που φιλοξενήθηκαν. Η Ελλάδα μας στα ουράνια, στους κρίκους, στα κύματα και στα πιστόλια μας έκανε υπερήφανους σε νησιά και χωριά από όπου τους παρακολουθήσαμε ή... και όχι.

Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού και όχι τόσο μακριά από εμάς, ένας όχι οποιοσδήποτε Ιταλός αλλά o βραβευμένος με 3 αστέρια Michelin, Massimo Bottura, απέδειξε ότι οι σπουδαίοι άνθρωποι επιβεβαιώνουν το μεγαλείο τους κάθε μέρα, ξεφεύγοντας από την πολυτέλεια της εικονικής πραγματικότητας του καταναλωτισμού.

Ο Massimo λοιπόν άφησε την Οsteria Francescana του, το βραβευμένο ως No1 εστιατόριο στον ΚΟΣΜΟ για το 2016, πήρε τα κατσαρολάκια του και πήγε στο Ρίο. Να, δείτε τι ωραία που τα περνούσε...

Με υποστηρικτές λοιπόν, μια ομάδα κορυφαίων σεφ και πολλούς εθελοντές, ο τύπος αυτός ταξίδεψε μέχρι την πόλη του Θεού και στη σκιά των υπέρλαμπρων σταδίων, έστησε μια κουζίνα αλλιώτικη από τις άλλες, μια κουζίνα αλληλεγγύης. Μοναδικός στόχος και σκοπός του, να εντυπωθεί στον κόσμο η ιδέα πως η κολοσσιαία σπατάλη τροφίμων της Ολυμπιάδας θα μπορούσε να αποτελέσει κίνητρο και παράδειγμα στο να βοηθηθούν οι ευπαθείς ομάδες αυτού του πλανήτη και δη της Βραζιλίας.

Στη κουζίνα αλληλεγγύης του Ρίο

Με το άνοιγμα του, το Refettorio Gastromotiva, το αυτοσχέδιο εστιατόριό του, σέρβιρε κάθε βράδυ δείπνο παγκόσμιας κλάσης σε 70 αστέγους! Πρώτη ύλη; Μα φυσικά η περισσευόμενη τροφή των κορυφαίων αθλητών, μαγειρεμένη από τους καλύτερους σεφ.

Στη κουζίνα αλληλεγγύης του Ρίου

Υψηλή γαστρονομία για όλους

"Δεν πρόκειται για φιλανθρωπία, δεν αφορά μόνο τη διατροφή. Το εγχείρημα αυτό έχει να κάνει με την κοινωνική ένταξη, διδάσκοντας τους πολίτες πως τα περισσευούμενα τρόφιμα μπορούν να γίνουν ελπίδα για ανθρώπους που δεν ελπίζουν πια" δήλωσε ο Bottura, ο οποίος δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρεί κάτι ανάλογο. 

Όπως ανέφερε, το έργο του μόνο εύκολο δεν ήταν μιας και οι άνθρωποι έχουν προ πολλού πάψει να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι άνθρωποι εκπροσωπούν εταιρείες που σε περιόδους πόλωσης και πανικού, τρέμουν την ενδεχόμενη εμπλοκή τους σε ένα έργο που θα μπορούσε να αποδειχθεί "βρώμικο".

Στο κοινωνικό εστιατόριο-κουζίνα αλληλεγγύης του Ρίου

Παρά τις δυσκολίες και μέσα σε 55 μέρες το εστιατόριο στήθηκε. Ο Bottura όμως δεν σταματά εδώ. Στόχος του πλέον, να το καταστήσει βιώσιμο και μετά το τέλος των αγώνων. Με τα έσοδα από τους πελάτες που θα το επισκέπτονται για το μεσημεριανό γεύμα τους, η χρηματοδότηση 108 δωρεάν ημερίσιων δείπνων σε εκείνους που έχουν ανάγκη, είναι δεδομένη. 

Ωπ, τι έχουμε εδώ;

Αν η Βραζιλία όμως είναι το παράδειγμα, είναι και απλή αναφορά σε ένα πρόβλημα που έχει Παγκόσμιες διαστάσεις.

Σύμφωνα με  έκθεση του Διεθνή Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) 1,3 δις τόνοι τροφής ικανοί προς κατανάλωση καταλήγουν στα σκουπίδια σε παγκόσμιο επίπεδο, τη στιγμή που 868 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από ασιτία. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι τόνοι αυτοί θα ήταν ικανοί να καλύψουν τέσσερις φορές τον αριθμό των ανθρώπων που υποσιτίζονται. Στην ίδια έκθεση αναφέρεται ότι το 1/3 των καλλιεργήσιμων εκτάσεων παράγουν τρόφιμα που δεν καταναλώνονται, με επιπλέον αποθαρρυντικό στοιχείο το γεγονός ότι η σπατάλη αφορά όλα τα στάδια, από την παραγωγή μέχρι τη μεταφορά και τελικά την κατανάλωση.

Στην Ευρώπη τα νέα δεν είναι πιο ευχάριστα. Σχεδόν 179 κιλά τροφής ανά κάτοικο, καταλήγουν κάθε χρόνο στους κάδους απορριμμάτων. Αποτέλεσμα αυτής της σπατάλης πέρα από την προφανή κοινωνική ανισότητα που δημιουργείται μεταξύ των πολιτών είναι και μια σειρά από οικονομικά και περιβαλλοντικά ζητήματα. Για παράδειγμα και παρά τις έλλειψη επαρκών στοιχείων, η οργάνωση WRAP στο Ηνωμένο Βασίλειο εκτιμά πως οι οικονομικές απώλειες για κάθε νοικοκυριό ανέρχονται στα 595 ευρώ το χρόνο, εξαιτίας της σπατάλης τροφίμων.

Όσον αφορά το περιβάλλον, η ίδια έκθεση της FAO, σημειώνει πως για την παραγωγή τροφίμων που τελικά δεν καταναλώνονται απαιτείται ποσότητα νερού ίση με τον όγκο του νερού του ποταμού Βόλγα! 

Ως πολίτες και με τη δύναμη που έχει ο καθένας μας στο να επηρεάζει το κάθε τι που συμβαίνει στην κοινωνία, μπορούμε να καταπολεμήσουμε την αλόγιστη τροφική σπατάλη ψωνίζοντας αυτά που μας χρειάζονται και μόνο, μακριά από υπερβολές και κατοχικά σύνδρομα, προσπαθώντας να πετάμε ότι πραγματικά δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί άλλο. Κλισέ αλλά και ξεδιάντροπα λογικό. Είναι κρίμα να «ταΐζουμε» τα σκουπίδια μας, τη στιγμή που άνθρωποι δίπλα μας πεινάνε, νιώσε το λίγο.

www.provocatuer.gr