Brexit, Λαϊκισμός, Τζίφρας, Αντρέας, Σημίτης

Επικρατώντας το νικηφόρο σύνθημα του Ευρω-Εθνολαϊκισμού «Θέλουμε πίσω την πατρίδα μας» (τι θυμίζει…), φέρνει σύννεφα ξανασκοτεινιάζοντας την Ευρώπη; Ας αποπειραθούμε μια πρώτη εν θερμώ ανάλυση.

Μοχλεύεται/σκοτεινιάζει η Ευρώπη

Εκτός από τα ανοιγόμενα θέματα συνοχής του Ηνωμένου Βασιλείου, αμφισβητείται η ιδέα των ανοιχτών συνόρων, της φιλίας/συνεργασίας και της ειρήνης. Μοχλεύεται η μισαλλοδοξία και η «Ή εμείς, ή αυτοί» εκδίκηση της γυφτιάς. Μάτια γουρλωμένα, δυσανεκτικά, μίσος για τον Άλλον… Η αλυσιδωτή αντίδραση της ευρωσκεπτικιστικής/Εθνολαϊκιστικής βαρβατίλας ενεργοποιήθηκε.


Για νίκη αξιοπρέπειας και ημέρα ανεξαρτησίας (συν μπλα-μπλα-μπλα τιμιότητα, έξω διεφθαρμένοι/τοκογλύφοι τραπεζίτες, πολυεθνικές και λοιπές Ανεξυριζαυγιτισμένες νοστιμιές) μίλησε ο νικητής Φαράτζ. Χτες, που φερόταν να χάνει, λέγαμε πως ούτως ή άλλως θα ήταν νικητής, αφού ήδη είχε διαλύσει τον αιωνίως αήττητο παραδοσιακό δικομματισμό. Μετατρέποντας το σταθερό δίπολο Τόρυς-Λαίημπουρ σε Κάμερον-Φαράτζ, εκτοπίζοντας από το προσκήνιο τον παραδοσιακό πόλο των Εργατικών…


Είναι ήδη ένας Βρετανός «Τσίπρας 2012» (που μετέτρεψε το ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, σε Σαμαράς-Τσίπρας). Πιθανότατα (μετά και το διάγγελμα Κάμερον), σύντομα θα καταφέρει να γίνει και (κυβερνητικός) «Τσίπρας 2015»… Βέβαια, εάν οριστικοποιηθεί η κατάρρευση του Τόρυς-Λαίημπουρ-Στάτους-Κβο, αναρωτιόμαστε, μήπως παρασυρθεί και το Στέμμα-Στάτους-Κβο… Μήπως γι’ αυτό από τον Επικοινωνισμό του Μπάκιγχαμ αναζητήθηκε συμμαχία με τον Λαϊκισμό και διέρρευσε προχτές ότι η Ελισάβετ έλεγε «Πέστε τρεις λόγους για να μείνουμε Ευρώπη»;…


Από την άλλη, τελικά, θα οδηγήσει «overseas» το Brexit σε μικρότερη, πλην «περισσότερη» (πολιτικά ολοκληρωμένη) Ευρώπη; Ή τώρα οι σκελετοί που βγαίνουν από την ντουλάπα (Λεπέν, Ολλανδοί, όλοι ζητούν δημοψηφίσματα…) θα διαλύσουν το Ευρωσύστημα, που ούτως ή άλλως χρειαζόταν δημιουργική φυγή προς τα εμπρός;

Με την τζίφρα του Τζίφρα άρχισε η μόχλευση…

Αυτό το πρωταρχικό κίνητρο του Λαϊκισμού, η ξελιγωμάρα για την Καρέκλα του Λαϊκιστή, πάντα φέρνει αποτέλεσμα. Βέβαια, ως πρωτοπόροι στην Αξιοπρέπεια, εμείς ανοίξαμε το δρόμο, με καθοδήγηση λαμπρή του στρατηγού μας Αλεξάκη και το σεγόντο των Ναζί! Μην το ξεχνάμε ποτέ. Εδώ πρωτοφούντωσε ο (ακροδεξιός) Ριζοσπαστισμός!


Άρα, κατά ταύτα, ο ανίκανος Τζίφρας-με-τ’-όνομα μόνο με το θράσος του κατάφερε πράγματι να μοχλεύσει/αλλάξει την Ευρώπη, ενισχύοντας ολάκερο το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο. Το 2011 η λοιπή Ακροδεξιά δεν είχε ακόμα ξεσηκωθεί. Οι Ιντιγνάδος έφεραν κάποια φούντωση. Όμως, στην Πλατεία ο Αλεξάκης πρωτάνοιξε το Κουτί της Πανδώρας και έγινε Αρχηγός Αντιπολίτευσης εμβρυουλκώντας και Ψεκαζμένους και Ναζί. Αργότερα εμφανίσθηκαν οι υπόλοιποι: Λεπέν, Γκρίλλοι, Φαράτζ, Ιγγλέσιας (άραγε θα απομονωθεί την Κυριακή στις Ισπανικές Εκλογές;) και λοιπή Ακροδεξιά Διεθνής. 


Επαναλαμβάνουμε, βέβαια, επειδή κάποιοι δυσανασχετούν, πώς κολλάει ο «Αριστερός» Τζίφρας με την Ακροδεξιά (πέραν της κοινής ηθικής/αισθητικής στην τσιριδορητορική). Η «κανονική»/παραδοσιακή Ακροδεξιά είναι ξενοφοβική/αντιπροσφυγομεταναστευτική. Η «αριστερή» Ακροδεξιά είναι μεν φιλοπροσφυγική, αλλά εξίσου ξενοφοβική. Θεωρεί τους κακούς Γερμανούς τοκογλύφους ως εθνικό («ταξικό» τάχα…) εχθρό, που «μισούν» το ελληνικό «Αντιστασιακό»/«Αντι-νεοφιλελεύθερο» φρόνημα (τρομάρα μας)…


Πάντα θυμόμαστε, άλλωστε, «ένας είναι (μαύρος ή κόκκινος) ο Λαϊκισμός» και «πιο δεξιά από το Λαϊκισμό δεν έχει». Όπως και ένας είναι δομικά ο Ολοκληρωτισμός, ανεξαρτήτως των διαφορετικών προταγμάτων της κάθε εκδοχής του… Πάντα επαγγέλλονται «Δικαιοσύνη» και πάντα αποφέρουν Αδικία, ειδικότερα στον ταλαίπωρο ευκολοπαραμύθιαστο Νότο, όπου τα θρησκεύματα πουλάνε σαν φρεσκοψημένα κουλούρια… Ποτέ χώρα λαϊκισμένη ή ολοκληρωτική δεν βίωσε ευημερία. ΠΟΤΕ!

Πολλά-κόμματα-τρεις-πολιτικές

Η αρχή πολλά-κόμματα-τρεις-πολιτικές, που λέγαμε για το καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ, ισχύει παντού, απλώς παραλλάσσουν οι εκδοχές. Παντού υπάρχει ένας Ευρω-Συστημισμός (εθνικές κυβερνήσεις συν Ευρωπαϊκά Θεσμικά Όργανα, κινούμενα από τους μεγάλους παίκτες, Ευρω-Χριστιανοδημοκρατία και Ευρω-Σοσιαλδημοκρατία), φθαρμένος έως διεφθαρμένος (σώζεται κάπως από το ισχυρό δικαστικό σύστημα). Η αδυναμίες του διεγείρουν τα ανακλαστικά ενός (Ευρω-Εθνολαϊκιστικού) μούφα Ευρω-«Αντι-Συστημισμού».


Εξαγγέλλοντας ευημερία εκτός κακιάς Ευρώπης («Νεοφιλελεύθερης» ή «Προσφυγόπληκτης» ανάλογα με το χρώμα των («αριστερο»/ακροδεξιών) προσχηματικών ιδεολογικών προταγμάτων), ο τελευταίος καταλαμβάνει την εξουσία επιφέροντας ακόμα πιο διεφθαρμένο Ευρω-Συστημισμό… Εάν το πάει πιο μακριά (Φαράτζ) αναθεωρητικά επιζητεί επάνοδο στο Κλειστό «Ανεξάρτητο» Εθνικό Κράτος, το οποίο στο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο νομοτελειακά θα στριμωχτεί εις βάρος του λαού του.


Τρίτη τάση, ακόμα παντού αδύναμη, είναι ο Ευρω-Μεταρρυθμισμός, που έχει κάνει εισοδισμό στις Ευρω-Συστημικές δυνάμεις, ή αποπειράται μοναχική κάθοδο (Ποτάμι, Θιουδαδάνος κτλ.). Έχει ακόμα δρόμο να διανύσει, φαίνεται, ως την Ανοιχτή Ενωμένη Ευρώπη (βλ. «Της Σοσιαλδημοκρατίας τα εννιάμερα»). Αν δεν τα καταφέρει, θα γίνει σύντομα γεγονός η Ευρωδιάλυση, αφού Ευρω-Συστημισμός και Ευρω-«Αντι-Συστημισμός» μοιραία οδηγούν σε γραφειοκρατικό υπερκρατισμό και διαβρωτική διαφθορά…

Αντρέας και Σημίτης

Θυμώνουν πολλοί, ακούγοντας περί καθολικής/θεμελιώδους ευθύνης Αντρέα για την σύμπλοκη Χρεωκοπία: «καλά, για όλα τα κακά του κόσμου ο Αντρέας φταίει;». Και αντιτείνουν: «το παράδειγμα του Αντρέα είναι ο μόνος δρόμος για το μέλλον»… Δεν είναι έκπληξη σε μια χώρα που (προσώρας…) έβγαλε δις Αλεξάκη πρωθυπουργό… Ο Τεθνεώς δεδικαίωται σε προσωπικό επίπεδο. Αν στη δημόσια σφαίρα δεν κρίνεται εσαεί, όμως, τότε θα χρεωκοπούμε εσαεί. Να τα λέμε κι αυτά… 


Ο Αντρέας έφερε τον πολιτικό γάμο. Ψέματα! Η ΕΟΚ (και ΝΑΤΟ…) πίεζε για πολλαπλό εκσυγχρονισμό της μεσαιωνικής ακόμα Ελλάδας… «Τάισε κοζμάκη ο Αντρέας». Ναι! Αλλά τα εύκολα λεφτά τα ξεφούρνιζε με τη σέσουλα η Καραμανλική ΕΟΚ (που τόσο πολέμησε)... Μάλιστα, αντί να τα κάνει υποδομές, προσφέροντας εσαεί ψωμάκι, τα έκανε μπουζουκλερί, μερσεντέ και ρωσίδαι, οπότε τζάμπα εξαερώθηκαν. Επέφερε Εκδημοκρατισμό της Διαφθοράς και «Νοοτροπία της Ήσσονος Προσπάθειας», μεταξιώνοντας τον φιλότιμο Έλληνα σε κουραδόμαγκα φραπεδιάρη Τσιφτετέλληνα.


Το πολιτικό στίγμα του επί της Πατρίδας (που εσχάτως κυβερνιόταν από το Κωλόσπιτο δια Μιμής, αστρολόγων και Μαντάμ Τουρλουμούση…), συνοψίζεται στα εξής ρητά του: «Η Κανταφική Λιβύη πρότυπο Αθηναϊκής Δημοκρατίας». «Εγώ τα δέχομαι τα ούου!...». «Έξω (μέσα για μέσα…) οι Βάσεις του Θανάτου!»… «Δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο κυρίαρχος λαός (που προφανώς εγώ εκφράζω…)!». Και φυσικά, «Είπαμε, κύριε Μαυράκη, να κάνουμε ένα δωράκι στον εαυτό μας, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!»… Όταν, μετά από αυτά, ο Αντρέας λατρεύεται ακόμα ως Θεός των Τσιφτετελλήνων, υπάρχει σωζμός στον τόπο αυτό;…


Δείτε περισσότερα («Κουβεντιάζοντας με τον Ανδρέα») και («Και ο Παπανδρεϊσμός;» ΑΝΤΙ, Τεύχος-609, 05/07/1996, σελίδες-14,15). Προκαλέστε μας, παρακαλώ, να σας πούμε κι άλλα ανδρεϊκά ανδραγαθήματα…

                                                         

Ογδοντάρισε χτες και ο τελευταίος σοβαρός πρωθυπουργός που αξιωθήκαμε να έχουμε. Μακάρι να μη ζήσουμε αυτά που ακόμα φοβόμαστε, ώστε να μη χρειαστεί και να προσφύγουμε ξανά στην εφεδρειακή αιγίδα του. Τουλάχιστον το πάντοτε φρέσκο και καθαρό μυαλό του παραμένει εγρήγορο και παρόν. Χρόνια πολλά, Κώστα Σημίτη.
 Και μην αρχίζουμε πάλι τις πιπεριές για τις λαμογιές του Άκη, το έγκλημα του Χρηματιστηρίου, την Γκόλντμαν Ζαχς και λοιπές μπαξμπανοφαιδρότητες. Ακούραστα θα σας προκαλούμε να προσφύγετε στις δέουσες απαντήσεις («Σημιτικά και λοιπά χαρισματικά» και «Περισσότερα Σημιτικά». 

Έχει σημασία, πέρα από τα αισθηματικά ζητήματα περί την Πολιτική, κάποια λογικά συμπεράσματα να βγαίνουν και να παίζουν το ρόλο τους στη δημόσια σφαίρα. Αλλιώς συστηματικά θα βαράμε ζόρια και χρεωκόπα αδιέξοδα, ν-ε-σ-πα;

ΠαραλειπόμεναΕΣΗΕΑ, τελευταίες αναλαμπές ΤΟΥ Συστήματος
Πάλι απεργήσαμε, απαιτώντας λίγοι προνομιούχοι να ζουν εις βάρος των πολλών.
Σηματωρός/Οδηγός Ποιητής

Επίσης, σαν χτες έφυγε ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ, ναὶ, λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.

Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις,

Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

Σακελλάρης Σκουμπουρδής

www.athensvoice.gr