Μάχη για την φέτα: διολίσθηση σε ένα νέο Μακεδονικό

Δυστυχώς με την υπόθεση της φέτας και την δήθεν «οικειοποίησή» της από τους «ξένους» κατευθυνόμαστε ολοταχώς προς ένα νέο «Μακεδονικό» ζήτημα. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάποια πράγματα. Το καθεστώς προστασίας της ελληνικής φέτας, ως προϊόντος Προστασίας Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ), που σημαίνει ότι είναι κατασκευασμένο από συγκεκριμένα υλικά, με συγκεκριμένες διαδικασίες και μεθοδολογία παραμένει εγγυημένο και διασφαλισμένο, εντός της Ε.Ε.

Οι διμερείς συμφωνίες που έχουμε μπροστά μας, μεταξύ της Ε.Ε. με τον Καναδά αφενός και της Ε.Ε. με την Δημοκρατία της Ν. Αφρικής αφετέρου, ουσιαστικά, επεκτείνουν τη δυνατότητα προστασίας διαφόρων ευρωπαϊκών προϊόντων ΠΟΠ, μεταξύ των οποίων και η φέτα, σε αυτές τις τρίτες χώρες. Χώρες οι οποίες σε αντίθετη περίπτωση θα συνεχίσουν να παράγουν, ανεξέλεγκτα, ομοειδή προϊόντα και να οικειοποιούνται τις εντός της Ε.Ε., προστατευόμενες ονομασίες. Με τις συμφωνίες αυτές κατ' ουσία μπαίνει τέλος σε μια κατάσταση η οποία έτεινε να καταστεί ανεξέλεγκτη και αφορούσε όχι μόνο τη φέτα, αλλά πολλά ευρωπαϊκά προϊόντα ΠΟΠ.

Με τις συμφωνίες αυτές μπαίνει ένα τέλος στην ασυδοσία. Θα συνεχίσουν βεβαίως να κυκλοφορούν στις αγορές των τρίτων χωρών τα προϊόντα που μέχρι σήμερα κυκλοφορούσαν, με τις ονομασίες που ήδη φέρουν, ωστόσο, δεν θα επιτρέπεται η παραγωγή νέων αντίστοιχων προϊόντων. Μπλοκάρεται επομένως η παραγωγή νέων αντίστοιχων προϊόντων, που θα προέρχονται από αυτές τις τρίτες χώρες και αυτό από μόνο του είναι αναμφίβολα θετικό.

Σε σχέση με αυτά τα προϊόντα θα πρέπει επιπλέον να έχουμε υπόψη μας ότι δεν είναι αποκλειστικά ελληνικά, αλλά αφορούν ένα μεγάλο αριθμό προϊόντων ΠΟΠ που παράγονται στην Ε.Ε. Είναι πολύ διαδεδομένος, ο λανθασμένος ισχυρισμός πως οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες διαθέτοντας ισχυρότερο λόμπινγκ προστάτεψαν τα δικά τους τρόφιμα, αφήνοντας την φέτα εκτός προστασίας. Η οικειοποίηση ευρωπαϊκών προϊόντων ΠΟΠ από τρίτες χώρες αφορά μια ευρεία γκάμα τροφίμων, και σε καμία περίπτωση δεν στρέφεται αποκλειστικά εναντίον των ελληνικών.

Το παραπάνω πρόβλημα είναι χρόνιο και αφορά τις σχέσεις της Ε.Ε., με τις χώρες κυρίως του Νέου Κόσμου (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Ν. Αφρική κλπ). Πρόκειται δηλαδή για χώρες, οι οποίες δέχθηκαν μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα από την Ευρώπη, τα οποία συνήθιζαν να παρασκευάζουν και να καταναλώνουν επιτοπίως στην χώρα προορισμού, τα προϊόντα των χωρών προέλευσής τους. Αυτός ήταν, άλλωστε, πολλές φορές και ο μόνος τρόπος διασύνδεσής τους με τις πατρίδες και τις παλιές διατροφικές τους συνήθειες.

Θα πρέπει επιτέλους, εδώ στην Ελλάδα, να αποκτήσουμε την αίσθηση του μέτρου. Το να βλέπουμε συνεχώς, παντού απειλές και εχθρούς που επιβουλεύονται την «εθνική μας κυριαρχία» ακόμη και στα εμβληματικά μας αγροδιατροφικά προϊόντα είναι μια παράνοια που πρέπει να σταματήσει.

Τέλος, χωρίς υποκρισία και κουτοπονηριές, ας αναρωτηθούμε τι ποσότητες γάλακτος παράγουν οι Έλληνες αιγοπροβατοτρόφοι και τι ποσότητες φέτας ΠΟΠ μπορούν να παραχθούν στη χώρα μας, προκειμένου να καλυφθεί η εντός χώρας, αλλά και η ανά την υφήλιο ζητούμενη ποσότητα. Θα ήταν ποτέ αυτό εφικτό; Σίγουρα όχι. Αλλά και σήμερα, οι Έλληνες καταναλωτές και επισκέπτες της χώρας μας τρώνε πραγματική φέτα; Οι προϋποθέσεις ΠΟΠ που τίθενται για να χαρακτηριστεί ένα προιόν ως φέτα, είναι γνωστό ότι καταστρατηγούνται ακόμη και στην ίδια μας την χώρα. Η «ελληνοποίηση» εισαγόμενου γάλακτος είναι εξαιρετικά διαδεδομένη, απειλώντας με καταστροφή τον κλάδο των εγχώριων παραγωγών. 

Αποτελεί επιτομή της υποκρισίας να μην προστατεύουμε την φέτα στην εσωτερική μας αγορά, καθώς αδιαφορούμε για την ευρύτατης κλίμακας «ελληνοποίηση» εισαγόμενου γάλακτος, κυρίως αγελαδινού και να διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας επειδή η παραγόμενη σε τρίτες χώρες φέτες δεν είναι ΠΟΠ!

Παράλληλα, θα πρέπει να διασφαλιστεί η προστασία των καταναλωτών ολοκληρωτικά. Ο καταναλωτής θα πρέπει να ξέρει όταν αγοράζει ελληνική φέτα, ότι η φέτα αυτή καλύπτει τις προϋποθέσεις των κανονισμών και να ξέρει όταν αγοράζει τυρί τύπου φέτας, ότι μπορεί το προιόν αυτό να παράγεται από γάλα ακόμη και αγελαδινό και πιθανώς παραγόμενο εκτός Ελλάδας.

Ας κατανοήσουμε μια και καλή, ότι η μόνη συνταγή επιτυχίας είναι η ποιοτική παραγωγή επώνυμων, πιστοποιημένων, τυποποιημένων, ταυτοποιημένων προϊόντων, με υποχρέωση της Πολιτείας την διασφάλιση παραγωγών και καταναλωτών, με την τήρηση των κανόνων του ανταγωνισμού.

Ας πάψει λοιπόν η «μάχη της φέτας» προτού φουντώσει, ειδάλλως κινδυνεύουμε να καταστούμε για μια ακόμη φορά οι γραφικοί τρελοί του πλανητικού μας χωριού.

Σπύρος Δανέλης

www.athensvoice.gr