Σε γνωρίζω από τον κόφτη...

Η χώρα δεν έχασε μόνο το 35% του ΑΕΠ από το 2009. Στο ίδιο διάστημα, το παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 25%, αν και πουθενά δεν υπάρχουν σήμερα χαρισματικοί πολιτικοί ηγέτες.

Είμαι τόσο αστοιχείωτος στα κομματικά, που όταν προσπαθώ να ψυχανεμιστώ σε ποιο κόμμα ανήκει κάποιος, πέφτω συνεχώς έξω. Όμως μάλλον το ίδιο συμβαίνει πλέον και στους περισσότερους ψηφοφόρους. Δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι ψήφισαν. Όσοι νόμιζαν ότι ψήφισαν ριζοσπαστική αριστερά, διαπιστώνουν ότι έχουν ψηφίσει κάτι μεταξύ μνημονιακής συντήρησης, λαϊκών φορεσιών, βαθέος ΠΑΣΟΚ και εθνικιστικής δεξιάς. Θαυμάζω τις πατροπαράδοτες λαϊκές φορεσιές. Όσοι πάλι νόμιζαν ότι ψήφισαν φιλελεύθερους, διαπιστώνουν ότι έχουν ψηφίσει φραπεδοφόρους χωρίς ουσιαστική αντιπρόταση που τραγωδούν κυρίως «πες-όχι-πες-όχι». Τραγουδιέται όπως το «πες-κάτι-πες-κάτι-μίλα-μου». Ως καθηγητής επιδημιολογίας βεβαιώνω πως δε φταίνε για την έλλειψη ιδεών οι φραπέδες. 

Ψηφοφόροι που ζητούσανε διακαώς αξιοκρατία, ακούνε νεοεκλεγέντα Γραμματέα Πολιτικής Επιτροπής να θεωρεί μήνυμα αξιοκρατίας το ότι από τα 15 του εντάχθηκε στο κομματικό μαθητικό κίνημα και ως εκ τούτου επιβραβεύεται τώρα με εκλογή δια βοής. Προτιμώ για αντίπαλο τον υπουργό που θεωρεί την αριστεία ρετσινιά. Ως δεδηλωμένο εχθρό της αξιοκρατίας μπορώ να τον αντιμετωπίσω. Αυτόν που ισχυρίζεται πως παλεύει υπέρ της αριστείας, αλλά βαπτίζει αξιοκρατία την παιδιόθεν 27ετή υπηρεσία στην κομματίλα, πώς να τον αντιμετωπίσω;

Επίσης θα παρακαλούσα όποιον ξιφουλκεί να μην κρίνει κάθε κείμενό μου απομονωμένο, αλλά συνολικά όσα έχω γράψει και να δει τις δέκα προτάσεις μαζί, όχι ξεχωριστά. Π.χ. φίλος συνάδελφος με κατηγόρησε ότι δεν επιτίθεμαι αρκετά στα κακώς έχοντα του καθηγητικού κατεστημένου. Με βάση τα όσα έχω γράψει και πράξει, δικαιότερο θα ήταν να στηλιτεύσει τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ότι σκηνοθετούσε μόνο ταινίες μικρού μήκους. Παρακαλώ διαβάστε. Εμπνευστείτε από βουλευτές που κατόρθωσαν να διαβάσουν απνευστί και 

να καταλάβουν σε τρεις μέρες 7500 σελίδες κοφτερού πολυνομοσχεδίου. Εν συνόψει, ο συγκεκριμένος πολυ-νόμος οδηγεί σε μια μικρούλα τροποποίηση-βελτίωση τον εθνικό ύμνο: «Σε γνωρίζω από τον κόφτη». 

Τέλος, οφείλω μια συνεχιζόμενη συγγνώμη σε όσους απορούν, μα καλά κύριε Ιωαννίδη, με τέτοιο διεθνές κύρος, γιατί δεν μπορείτε να επιβάλλετε την αξιοκρατία και να σώσετε την Ελλάδα; Οι φίλοι μάλλον έχουν κατά νου τον Ράμπο. Πώς τα κατάφερνε, βρε παιδί μου, μοναχός ο Σταλόνε! Με μισή μεραρχία πεζικού, τρεις ταξιαρχίες πυροβολικού και πεντέξι τάνκς να αδειάζουν εναντίον του όσες σφαίρες κι οβίδες είχαν πρόχειρα διαθέσιμες, τίποτε δεν τον πετύχαινε. Καρτερώντας πίσω από χαριτωμένο πευκάκι, περίμενε την στιγμή να προβάλει ακάλυπτος και να τοξεύσει λίαν αποτελεσματικά με εύκαμπτο προϊστορικό δοξάρι, χαρίεις ως Απόλλων Μουσηγέτης.

Η αξιοκρατία και η αριστεία προϋποθέτουν και ατομική ευθύνη και σκληρή δουλειά και ευρεία συλλογική υποστήριξη. Καθημερινά και με συνέχεια. Όσον καιρό ήμουν στην Ελλάδα, ψήφισα δεκάδες φορές μόνος απέναντι σε 10, 20, 25, 28 προσπαθώντας να υπερασπιστώ την αξιοκρατία σε ποικίλες ατυχείς περιστάσεις. Δημοκρατία έχουμε (ευτυχώς), άρα όταν η φηφοφορία τελειώνει 10-1, 20-1, 25-1, 28-1, γίνεται αυτό που έχουν ψηφίσει οι 10, οι 20, οι 25, οι 28, όχι ο ένας. Γιατί επιμένω τότε;

Επιμένω λόγω της μυστηριώδους συμπεριφοράς των περισσότερων από τους 10, 20, 25, 28 που περιγράφω λεπτομερώς αλλού. Μετά την επικράτησή τους, έρχονταν όλοι σχεδόν όσοι είχαν εναντιωθεί, κι ένας ένας με τραβάγανε παράμερα συνωμοτικά ή με συναντούσανε απρόσκλητοι στο μοναχικό μου γραφείο, κλείνοντας πίσω προσεκτικά την πόρτα. Αναγνωρίζανε χαμηλόφωνα πως είχα δίκιο, αλλά δεν μπορούσανε να πράξουνε αλλιώς, γιατί οι άλλοι ήταν πολλοί, και δεν έχει νόημα να εναντιώνεσαι όταν πρόκειται να χάσεις, καλύτερα να είσαι ευθυγραμμισμένος με τους βέβαιους νικητές. Ήταν κωμικοτραγικό, ένας ένας οι νικητές έρχονταν να ζητήσουν συγγνώμη για τη νίκη τους στην οποία δεν πιστεύανε και για την οποία μόνο ντροπή νιώθανε. Αν προέκυπτε πάλι αντίστοιχη κατάσταση όμως, πάλι το ίδιο θα κάνανε. Ένας ένας και όλοι μαζί, οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι είχαν γίνει οι άλλοι για τους οποίους δεν είχαν καμία εκτίμηση.

Η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατοχή. Βρίσκεται υπό κατοχή από Έλληνες κυρίως. Η κατοχή από ξένους είναι δευτερεύουσα συνέπεια. Τι να κάνει ο ξένος; Σε βλέπει να ψάχνεις κάθε τρόπο να αυτοκαταστραφείς. Πριν πηδήξεις στον γκρεμό, προσπαθεί να βεβαιωθεί πως θα του αφήσεις τουλάχιστον ό,τι κουβαλάς απάνω σου. Πού να τρέχει να μαζεύει τα τιμαλφή από τη ρεματιά στο βάθος του φαραγγιού, όταν θα έχεις πηδήξει μόνος γελαστός-γελαστός λόγω αυταπάτης;

Ελπίζω κάποια στιγμή οι Έλληνες να παύσουμε να συμμετέχουμε στην στυγνή, βίαια κατοχή της χώρας ως αυτο-κατακτητές. Να υποστηρίξουμε επιτέλους ό,τι πραγματικά αξίζει. Τότε ίσως φανεί ότι οι καθαρόαιμοι καταληψίες είναι μόλις 5-10% του πληθυσμού. Οι υπόλοιποι γίνομαστε οι άλλοι κατά συγκατάβαση και κατά ανοχή. Δεν πιστεύω στη βία. Δεν αντιμετωπίζεις τη βία με βία, ούτε την κατάληψη με κατάληψη. Την κατάληψη την αντιμετωπίζεις βεβαιώνοντας ότι τίποτα δεν πρόκειται να καταληφθεί. Όταν επιδιώκεις ειρήνη, σύνεση, συμφιλίωση, ευθύνη, κοινωνική αλληλεγγύη και σοβαρή επιστημονική τεκμηρίωση.

Η χώρα δεν έχασε μόνο το 35% του ΑΕΠ από το 2009. Στο ίδιο διάστημα, το παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 25%, αν και πουθενά δεν υπάρχουν σήμερα χαρισματικοί πολιτικοί ηγέτες.

Άρα, η Ελλάδα έμεινε κάπου η μισή από ό,τι ήταν πριν 7 χρόνια συγκριτικά στο παγκόσμιο χώρο. Σε γεωγραφικά ισοδύναμα μέτρα, είναι σαν να χάθηκε από την ελληνική επικράτεια η Θράκη, η Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου, η Κρήτη και η μισή Αθήνα. Ποιοι υπεύθυνοι μιας τέτοιας καταστροφής δεν θα είχαν παραιτηθεί από ευθιξία σε οποιαδήποτε χώρα; Φυσικά υπεύθυνοι είναι όσοι κυβέρνησαν, αλλά εξίσου και όσοι αντιπολιτεύτηκαν, καθώς με την στείρα, καθολική, κατοχική άρνησή τους απλώς δεν αφήσανε τίποτε θετικό να γίνει. 

Η οικονομική καταστροφή είναι η μικρότερη. Από άλλες απόψεις, το δύστυχο κρατίδιο ονομαζόμενο Ελληνική Δημοκρατία έχει ήδη σχεδόν σβήσει από το χάρτη. Π.χ. στον επιστημονικό χώρο που ξέρω καλύτερα, το 97% του έργου των κορυφαίων Ελλήνων επιστημόνων γίνεται πλέον εκτός Ελλάδας. Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. Όχι μόνον πρόσφατα. Επί αιώνες η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. 

Πολλές φορές σκέφτομαι τους νέους Έλληνες και Ελληνίδες επιστήμονες που συνάντησα στο δρόμο μου και που με δίδαξαν με την αριστεία τους. Τους σκέφτομαι τώρα εκεί που είναι, Βοστώνη, Ουψάλα, Οξφόρδη, Λονδίνο, Καίμπριτζ, Πρόβιντενς, Μίσιγκαν, Λάρνακα, Βρυξέλλες, Βέρνη, Βασιλεία, Βερολίνο, Γκίσεν, Παρίσι, Μουμπάι, Εδινβούργο, Σαουθάμπτον, Οττάβα, Αϊόβα, Ομάχα, Νέα Υόρκη, Ρότσεστερ, Βιέννη, Μιλάνο, Ρώμη, Ρόττερνταμ, Μοντρεάλ, και αλλού. Ο κατάλογος ατέλειωτος - μεγαλώνει συνεχώς. Σκέφτομαι και εκείνους που επίσης με δίδαξαν με την αριστεία τους και παλεύουν ακόμα σε Ιωάννινα, Αθήνα, Πάτρα, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Κέρκυρα και αλλού. Ο κατάλογος ατέλειωτος - συρρικνώνεται συνεχώς. Πότε επιτέλους θα μπορούν να πουν, και οι μεν και οι δε, ότι κατοικούν στη χώρα τους, στη δική τους χώρα;

Πρέπει να ανακτήσουμε τη χώρα που δεν είχαμε ποτέ μέχρι σήμερα. Όσοι είναι νέοι (νέοι στην ψυχή) έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη για την ανακατάληψη. Οι φοιτητές, αντί να καταλάβουν τα πανεπιστήμια, πρέπει να τα κρατήσουν ανοιχτά και να τα ανοίξουν ακόμα περισσότερο σε ό,τι αξιόλογο, σοβαρό, καινοτόμο γίνεται σήμερα στον κόσμο. Πρέπει να απαιτήσουν την άμεση, ειρηνική και οριστική παραίτηση των Ελλήνων κατακτητών της Ελλάδας, των επαγγελματιών καριέρας πολιτικών αρχηγών και των συνεπιτελών και συνδιαπλεκόμενων όλων των κομμάτων που οδήγησαν τη χώρα στην παρακμή. Ο αγώνας για αυτό το ελάχιστο αίτημα πρέπει να είναι ειρηνικός και συμφιλιωτικός, αλλά αταλάντευτος. 

Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι μαζί τα φάγαμε και ότι όλοι αυτοί οι τέλειοι πολιτικοί εκλέχτηκαν δημοκρατικά από πολλούς. Δεν ξέρω ακριβώς πόσοι φάγανε. Ίσως το 10%, ίσως το 30%, ίσως παραπάνω. Έστω όμως ότι πλησιάζει το 100%, που δεν το πιστεύω. Η αποτυχία της χώρας είναι πανταχόθεν τεκμηριωμένη. Μετά την αποτυχία απαιτείται νέμεση, αν θέλεις να προχωρήσεις. Ποια είναι η λύση λοιπόν; Υδρογονοβόμβα για να εξαλειφθεί ολόκληρος ο κολάσιμος ελληνικός πληθυσμός ή άμεση, ειρηνική και οριστική παραίτηση των κορυφαίων υπευθύνων; 

Εξακολουθώ να σε γνωρίζω από την κόψη - της κοινής λογικής και του φιλότιμου.

Ιωάννης Ιωαννίδης  Καθηγητής Παθολογίας, Έρευνας, Πολιτικής Υγείας και Στατιστικής Πανεπιστημίου Stanford

www.huffingstonpost.gr