Οι άστεγοι και ορφανοί της σημερινής πολιτικής Ελλάδας: Μία νέα θεώρηση του πολιτικού χάρτη

Από το 2010 και μετά, όταν τα εύκολα δανεικά σταμάτησαν, οι διαδοχικές κυβερνήσεις, αντί να αναμορφώσουν το σπάταλο διεφθαρμένο κράτος και την κρατικοδίαιτη οικονομία για να μας βγάλουν από την κρίση, απλώς διαχειρίστηκαν τη μιζέρια. Η σημερινή κυβέρνηση είναι ακόμη σε αυτή τη λογική και ενώ δεν υπάρχει πλέον ούτε η μιζέρια για να διαχειριστούν και ο προϋπολογισμός είναι πάλι ελλειμματικός, αυτοί εγκαθιστούν το καθεστώς τους διαλύοντας τις ανεξάρτητες αρχές και διορίζοντας αδιάντροπα τους συγγενείς, φίλους και υμετέρους και καταστρέφοντας ότι έχει απομείνει από την παιδεία και την ιδιωτική οικονομία.

Αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο και βραχύ-μεσοπρόθεσμα σε εκλογές. Πολλοί μιλούν για μία νέα πόλωση. Πολλοί ονειρεύονται τη διαιώνιση του κομματικού κράτους με ένα νέο δικομματισμό. Μετά από τις ατέρμονες εναλλαγές μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που μας έφεραν στην κρίση και στα μνημόνια, πολλοί ονειρεύονται στο μέλλον τη συνεχόμενη εναλλαγή ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που όμως θα μας πάει πού; Έξω από την Ευρώπη και έξω από το ευρώ, ή μέσα στο ευρώ και με την Ελλάδα να σέρνεται και να διαλύεται για τις επόμενες δεκαετίες όπως κάνει τα τελευταία 6 χρόνια; Ποιος είναι αφελής να πιστεύει ότι αυτό μπορεί να συμβεί με την Χρυσή αυγή παροπλισμένη;

Μπορούμε να το αφήσουμε αυτό να γίνει; Κάποιοι προσπαθούν να αντιδράσουν και μιλούν για καινούργιο και για το κέντρο και την ενοποίηση όλων των δυνάμεων που αυτοί βλέπουν στο κέντρο. Με μόνη εξαίρεση το Ποτάμι

 (το οποίο όμως χάθηκε στην μετάφραση και τους δισταγμούς...), όλοι όσοι ακούγονται σε αυτήν την κουβέντα είναι παλαιοί πολιτικοί και κόμματα. Και εκτός του ότι δεν κάνεις τίποτα καινούργιο με παλιά υλικά, όλοι αυτοί καπηλεύονται έννοιες όπως προοδευτικός, κοινωνική ευαισθησία, μεταρρύθμιση, ανθρωπισμός κλπ. Ποιοι είναι αυτοί; Όλα τα συστημικά κόμματα που με το κομματικό κράτος διέλυσαν την χώρα και έφεραν σε απόγνωση τους Έλληνες.

Όλοι αυτοί προσπαθούν να πάρουν αυτούς που νομίζουν ότι βρίσκονται στο μαγικό «κέντρο» και όλοι βεβαίως απατώνται... διότι όλοι αυτοί βλέπουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Βλέπουν με την παρωχημένη θεώρηση του μονοδιάστατου άξονα «Αριστερά-Δεξιά» που ανήκει πλέον στον προηγούμενο αιώνα και η οποία ορίζει ότι το κέντρο βρίσκεται ανάμεσα στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε θεωρούν ότι είναι και εύκολο να τους αφομοιώσουν με μερικά ακόμη ψέματα... Η εικόνα που παρουσιάζει αυτή η ελλιπής θεώρηση είναι η παρά-κάτω:

Πού είναι λοιπόν όλοι αυτοί οι πολλοί του κέντρου; Γιατί δεν φαίνονται;

• Συνθλίβονται μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ που περιμένουν την συσπείρωση στις επόμενες εκλογές για να τους απορροφήσουν;

• Είναι αυτοί του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και του Λεβέντη; Και πώς διαφοροποιούνται μεταξύ τους;

• Που είναι όλοι όσοι απέχουν;

Η απάντηση είναι ότι ο μεσαίος χώρος υπάρχει, αλλά δεν είναι στη μέση μεταξύ των δύο σημερινών νοουμένων πόλων της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ για αυτό και δεν φαίνεται στο παραπάνω γράφημα.

Ο μεσαίος χώρος υπάρχει στο εκλογικό σώμα και είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο δείχνουν τα εκλογικά ποσοστά των μικρών κομμάτων:

• Είναι η πλειοψηφία των μέχρι σήμερα απεχόντων. Αυτοί που διαισθάνονται ότι η λύση είναι έξω από τα κατεστημένα, συστημικά και συντεχνιακά κόμματα του σημερινού κομματικού κράτους.

• Είναι μεγάλο μέρος αυτών που ψήφισαν Λεβέντη.

• Είναι πολλοί από αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας ότι θα μας βγάλει από την διεφθαρμένη διαπλοκή και σήμερα το έχουν μετανιώσει πικρά.

• Είναι αυτοί που σήμερα δελεάζονται από τις μεταρρυθμιστικές προσδοκίες του Κυριάκου.

• Είναι σίγουρα όλοι όσοι ψήφισαν το Ποτάμι.

Είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτοί που μπορούμε να ονομάσουμε «άστεγους και ορφανούς του σημερινού πολιτικού σκηνικού της Ελλάδος». Είναι αυτοί που πνίγονται από την σημερινή κατάντια της χώρας. Είναι αυτοί που περιμένουν το κόμμα που θα τους εκφράσει.

Αυτούς όμως δεν τους βλέπουν όσοι σκέπτονται με βάση τον άξονα «Αριστερά-Δεξιά» διότι στο μυαλό τους οι διαφοροποιημένοι πόλοι είναι μόνο η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ στην πράξη η πολιτική που ακολουθείται και από τα δύο κόμματα όχι μόνο δεν διαφέρει αλλά είναι και άκρως συντηρητική. Και τα δύο προσπαθούν με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν (συντηρήσουν...) το κομματικό τους κράτος εις βάρος όλων των άλλων «ηλιθίων» που είναι υποχρεωμένοι να το πληρώνουν χωρίς να απολαμβάνουν τις υπηρεσίες που ένα σύγχρονο δυτικοευρωπαϊκό κράτος προσφέρει στους πολίτες του.

Τον μεσαίο χώρο τον χαρακτηρίζουν τα προοδευτικά και ανθρωποκεντρικά του πιστεύω και μπορούμε να τον δούμε και να τον προσεγγίσουμε μόνο όταν δούμε και τον άξονα «Συντηρητικός-Προοδευτικός»:

Τι βλέπουμε σε αυτό το γράφημα;

• Τα σημερινά συστημικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και ΑΝΕΛ) είναι όλα άκρως συντηρητικά. Στα λόγια, όλα αυτό-προσδιορίζονται προοδευτικά ή μεταρρυθμιστικά, αλλά στην πράξη, κάθε φορά που ήταν στην εξουσία συντήρησαν το κομματικό τους κράτος με αποτέλεσμα να είμαστε το τελευταίο κράτος που είναι ακόμη σε μνημόνια.

• Τα σημερινά συστημικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και Ανελ) στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν το κομματικό τους κράτος με τους παρά φύσιν εναγκαλισμούς τους (πρώτα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και κατόπιν ΣΥΡΙΖΑ-Ανέλ) έχουν γίνει σχεδόν ένα στην διάσταση «Αριστερά-Δεξιά» και τείνουν να γίνουν ένας πόλος : ο συντηρητικός πόλος του κομματικού κράτους.

• Τα σημερινά συστημικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και Ανελ) μην έχοντας πλέον τα δανεικά για να μοιράζουν έχουν κοινωνική ευαισθησία μόνο στα λόγια, ενώ στην πράξη, έχουν να δίνουν μόνο στα «δικά τους παιδιά» και τους διαπλεκόμενους του κομματικού τους κράτους.

• Ο άλλος πόλος τείνει να είναι όλοι όσοι πιστεύουν σε ένα προοδευτικό κοινωνικό κράτος. Ένα κράτος που βοηθάει την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις και την παραγωγή πλούτου αντί να τα θυσιάζει σε διαφθορά και διαπλοκή. Ένα κράτος που με αυτό τον τρόπο έχει τα απαραίτητα έσοδα για να μπορεί να παρέχει τις αυτονόητες (στα δυτικά κράτη ...) υπηρεσίες προς τους πολίτες του και συνάμα να έχει να δίνει σε όσους έχουν ανάγκη, αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα την κοινωνική του ευαισθησία.

• Η απόσταση που χωρίζει αυτόν τον Προοδευτικό Κοινωνικό Πόλο από τα συστημικά κόμματα είναι πολύ μεγαλύτερη από την απόσταση μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Προοδευτικός Κοινωνικός Πόλος χωράει και τον ορθολογισμό των φιλελευθέρων και την συναισθηματική ευαισθησία των σοσιαλδημοκρατών (έτσι ώστε το δίλημμα Verhofstadt ή Pittella, κάποιων καλών μου φίλων, να μην τίθεται καν). Διότι πραγματικά έξυπνος δεν είναι ούτε ο ευφυής ούτε ο συναισθηματικός. Πραγματικά έξυπνος και αποτελεσματικός είναι αυτός που συνδυάζει την ευφυΐα με το συναίσθημα, είναι αυτός που βάζει τον άνθρωπο στο επίκεντρο (άνθρωπος: ον λογικό και συναισθηματικό...).

Γιάννης Μαυρίκιος  Ναυπηγός

www.huffingstonpost.gr