Οι γουρουνοκεφαλές και ο Μάρδας

Ζούμε σε εποχές περίεργες, ρευστές, γεμάτες προκλήσεις∙ για αυτό γοητευτικές μα και συνάμα επικίνδυνες. Εποχές όπου το γκρέμισμα κάθε βεβαιότητας, κάθε κανονικότητας, κάθε σαφώς, δηλαδή, οριοθετημένου πλαισίου αναδεικνύει το περίγραμμα του κάθε ανθρώπου, της κάθε ομάδας, της κάθε κοινότητας. Αναδεικνύει και σκιαγραφεί τον βαθμό της επίγνωσης της ευθύνης που έχει ο καθένας από εμάς μπροστά στις ζωτικής σημασίας προκλήσεις και διακυβεύματα που ξεπήδησαν και υποστασιοποιήθηκαν από το τράβηγμα των πέπλων και την αποκαθήλωση της βεβαιότητας -που προσφέρει η ρουτίνα- από τον θρόνο της.

Και από τη μία πλευρά έχουμε τις γιαγιάδες, που προσφέρουν απλόχερα και ανιδιοτελώς από το στέρημά τους στα προσφυγόπουλα, αντιμετωπίζοντάς τα σαν τα εγγόνια τους, από την άλλη πλευρά όμως στην ίδια επικράτεια, στον ίδιο λαό έχουμε κοινότητες ολόκληρες περιχαρακωμένες στα στενά όρια του τόπου τους, να περιχαρακώνονται και από τον ιστορικό χρόνο και εξέλιξη -το χωρικό όριο συνιστά συγχρόνως και χρονικό- και να ταυτίζουν ο,τιδήποτε διαφορετικό σε σχέση με την ταυτότητα της περίκλειστης και αυτοαναφερόμενης κοινότητάς τους ως εχθρικό. 

Μόνος καθοδηγητής αυτών των κοινοτήτων και εγγυητής της κοινοτικής και κατ' επέκταση της ατομικής ταυτότητας, ως έννοιες αλληλένδετες, ο ιερέας. Ο μόνος κοινωνός στην μεταφυσική Αλήθεια για αυτό περιβεβλημένος με ιδιαίτερο κύρος. Αυτός, που ανταποκρινόμενος στο ρόλο του καλείται να προστατεύσει την ταυτότητα της κοινότητας από την εισβολή του ξένου. Αυτός που για να το πετύχει αυτό μετατρέπει την ομάδα σε όχλο έτοιμο να ξεσκίσει στο όνομα της καθαρότητάς του, τον ξένο εισβολέα, το μικρόβιο που ήρθε να μολύνει τον τόπο του. Σε όχλο που πετά κεφάλια ζώων, καθυβρίζει, απειλεί, αποζητά αίμα, ηθικά νομιμοποιημένο όμως από τον καθοδηγητή τους, τον πνευματικό και κυριολεκτικό από ό,τι φαίνεται ποιμένα τους.

Εκτός όμως από τις εγκλωβισμένες στον εαυτό τους, αυτοναφερόμενες κοινότητες τοποθετημένες στο περιθώριο της ανθρώπινης ιστορικής προόδου, βυθισμένες στο σκοτάδι της ιστορικής λήθης υπάρχουν πολιτικοί που μετέχουν σε κυβερνήσεις που θεωρούν και προσδιορίζουν εαυτόν ως αριστερούς και συνδέουν άμεσα την ανθρώπινη σωτηρία με οικονομικά κριτήρια. Θέτουν ευθέως και δημόσια ως διαχωριστική γραμμή μεταξύ θανάτου και ζωής το ύψος των τραπεζικών λογαριασμών που διαθέτει ο κάθε άνθρωπος. Μια διαβάθμιση και ταξική διάκριση των ανθρώπων που δεν θα τολμούσε να τη διατυπώσει στο δημόσιο λόγο, ούτε ο πιο άτεγκτος και ακραιφνής θιασώτης του νεοφιλελευθερισμού. Και όμως τη διατυπώνει και εμμένει σε αυτή με περίσσιο θράσος, υφυπουργός κυβέρνησης που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή.

Οι καιροί είναι δύσκολοι και αποκαλυπτικοί. Και η ευθύνη βαραίνει στον καθένα από εμάς πιο επιτακτικά από ποτέ. Ο καθένας καλείται με γνώμονα τον πρακτικό του λόγο να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και με την ίδια την κοινωνία. Μόνο τότε ίσως να κάνουμε ένα άλμα μπρος και δεν μετατραπεί όλη η χώρα σε μια μεσαιωνική κοινότητα με κυνικούς εξουσιαστές με φιλελεύθερα προσωπεία και μαυροφορεμένους ιεροκήρυκες...

Μιχάλης Σκολιανός  Δικηγόρος Θεσσαλονίκης, διδακτορικός φοιτητής στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ στην Κοινωνιολογία του Δικαίου

www.huffingtonpost.gr