Οι «επενδυτές» των πάσης φύσεως Μανωλάδων

Φαίνεται πως, πέραν από το γελοίον της δήλωσης Μάρδα, αποκαλύπτεται σιγά-σιγά μια κρυφή ατζέντα που ενυπάρχει πίσω από τη συνολική διαχείριση του προσφυγικού. Κρυφή βέβαια παραμένει μόνο στην Ελλάδα, γιατί σε άλλες χώρες, όπως η Γερμανία, η Άνγκελα Μέρκελ έχει φανερά επιδοθεί -εδώ κι αρκετό καιρό και κατά παραγγελία προφανώς των Γερμανών βιομηχάνων- στην προσπάθεια προσέλκυσης των φτηνών εργατικών χεριών προσφύγων και μεταναστών.

Η κρυφή ατζέντα των εγχώριων «επενδυτών»

Η εν λόγω κρυφή ατζέντα υπαγορεύει τη λογική ότι «από τη στιγμή που θα μας κατσικωθούν δεκάδες χιλιάδες από δαύτους για κάποια χρόνια, γιατί να μην τους αξιοποιήσουμε για την τόνωση της εγχώριας οικονομίας;». Με ανάλογη, άλλωστε,  λογική δεν είχε χτιστεί πριν από κάποια χρόνια η ισχυρή Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων; Με τέτοιες πρακτικές δεν πλούτιζαν οι μεγαλοτσιφλικάδες στις πάσης φύσεως Μανωλάδες ανά την επικράτεια; Έχει κανείς την ψευδαίσθηση πως σήμερα θα διακινδυνεύσουν να χάσουν αυτήν την ευκαιρία για νέες «επενδύσεις»;  

Σε κανέναν λοιπόν δε θα κάνει εντύπωση όταν διαπιστώσει ξανά, πως η μεγάλη πλειοψηφία των «αγανακτισμένων» κατοίκων στα Διαβατά, τα Γιαννιτσά, τη Βέροια ή την Κω θεωρεί μετανάστες και πρόσφυγες «καλοδεχούμενους» όταν πρόκειται να τους εκμεταλλευτεί με τον πιο στυγνό τρόπο. Τα πράγματα μάλιστα σήμερα γίνονται ακόμη χειρότερα, από τη στιγμή που στα χρόνια του Μνημονίου έχει καταστρατηγηθεί κάθε έννοια εργατικού δικαίου. Πολλώ δε μάλλον τώρα, που όλο και περισσότεροι μπορούν να ισχυριστούν ότι πλέον πραγματικά δε «βγαίνουν» προκειμένου να δικαιολογήσουν τη δημιουργία νέων σκλαβοπάζαρων όπου θα βρίσκουν ό,τι θέλουν, όσο φτηνά το επιθυμούν.

Το business plan της κακιάς ώρας

Εκείνο όμως που προκαλεί σοβαρό προβληματισμό είναι η αγωνία αρκετών κυβερνητικών στελεχών να «πλασάρουν» το προσφυγικό ως ένα όσο το δυνατόν πιο ελκυστικό πακέτο. Προφανώς αδυνατούν να αντιληφθούν πως αποτελεί στοιχειώδες πολιτικό τους καθήκον η πραγματική σύγκρουση με τα ξενοφοβικά και ρατσιστικά σύνδρομα που εμφανίζει ένα τμήμα της κοινωνίας αλλά κι ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού κόσμου.

Κάπως έτσι πιθανότατα την πάτησε κι ο Δημήτρης Μάρδας. Ως καλός τεχνοκράτης προσπάθησε να φτιάξει, έτσι στα όρθια, ένα προσφυγικό success story. Το business plan προέβλεπε πως έστω «ένα υποσύνολο», όπως είπε χαρακτηριστικά ο ίδιος, εκείνων που έφταναν μέσα σε σάπιες βάρκες στα νησιά του Αιγαίου θα είχαν τη δυνατότητα να επενδύσουν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες στην πολύπαθη ελληνική οικονομία. Μάλλον ο Υφυπουργός Εξωτερικών δεν έχει καταλάβει (ή δε θέλησε να καταλάβει) πως οι όποιοι επίδοξοι Σύροι επενδυτές είχαν αναχωρήσει για το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Κατάρ ή το Ντουμπάι πολύ πριν να φτάσει ο εμφύλιος πόλεμος στην πόρτα του σπιτιού τους.

Έτσι, δυστυχώς για τον κύριο Μάρδα και τους υπόλοιπους τεχνοκράτες, σε μας μείνανε όλοι υπόλοιποι. Εκείνοι που όσο και να μελετήσεις το προφίλ τους, δε σου κάνουν για μεγαλοεπιχειρηματίες. Εκείνοι που όσα χρήματα πρόλαβαν να πάρουν μαζί τους, τους τα φάγανε είτε οι διακινητές είτε οι ντόπιοι επιτήδειοι που χρέωναν 4 ευρώ το μπουκάλι νερό.

Αυτοί που όσες «ρήτρες επενδύσεων» κι αν υπογράψουν, το μόνο που θα συνεχίσουν να κάνουν είναι να δίνουν με πείσμα την πιο σκληρή μάχη επιβίωσης, από τις φουρτουνιασμένες θάλασσες τους Αιγαίου μέχρι τα λασπόνερα της Ειδομένης. Κι είναι οι ίδιοι που στην πραγματικότητα θα χρειαστούν προστασία από τους «επενδυτές» των πάσης φύσεως Μανωλάδων, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να αποκομίσουν νέα κέρδη από την εξαθλίωσή τους.

Αλέξανδρος Ζέρβας

www.yvxs.gr