Η δραχμοποίηση των καημών μας δεν αργεί

Οι πόροι του σώματος μας δύο κινήσεις γνωρίζουν. Άνοιγμα και κλείσιμο. Ανοίγουν όταν το σώμα μας υπερθερμαίνεται και αντίθετα κλείνουν όταν το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρισκόμαστε ψύχεται ώστε να προφυλαχθούν και να διατηρήσουμε την σωστή θερμοκρασία μας.

Αν για οποιαδήποτε λόγο και αιτία αυτός ο αυτοματισμός του οργανισμού διαταραχθεί και οι πόροι παραμένουν κλειστοί όταν θερμαίνεται το περιβάλλον μας , τότε βράζουμε Το αντιστρόφως ανάλογο θα γίνει αν η θερμοκρασία κατέβει στους μείον βαθμούς Κελσίου και οι πόροι μας παραμένουν ανοιχτοί και δεν δημιουργούν αμυντική θερμοασπίδα. Η πνευμονία δεν είναι μακριά, έρχεται.

Η οικονομία μιας χώρας δε διαφέρει και πολύ. Μόνο που στην δική μας την ελληνική περίπτωση υπερθερμαινόμαστε και κρυώνουμε δυσανάλογα των συνθηκών γύρω μας.

Έτσι πριν χωρίς να ανεβαίνει η θερμοκρασία του περιβάλλοντος γύρω μας εμείς είχαμε γίνει σαν τυράκι μέσα σε ελβετικό φοντί και σήμερα με τα αντίμετρα που μας επιβάλλουν -και όποιος αντέξει - έχουμε γίνει παγάκι όπως η κορυφή του Jungfrau πάνω στις Άλπεις και μάλιστα χωρίς να υπάρχει βαρυχειμωνιά.

Όσο καιρό ο κλιματισμός μας που λειτουργούσε παρέα με όλες τις υπόλοιπες προσδεδεμένες μονάδες των υπολοίπων απέδιδε ανεκτά, τα πράγματα ήταν καλά.

Από τη στιγμή που άρχισε να αυξομειώνει θερμοκρασία δυσανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες, η απομόνωση του και η διακοπή της συνλειτουργίας μαζί με όλα τα υπόλοιπα που είχαν κάποια σχετική σταθερότητα έπρεπε να γίνει. 

Φυσικά και δεν είναι εύκολο θέμα.

Η απομόνωση των σωλήνων και των συστημάτων κοινής λειτουργίας έπρεπε να γίνει με κύριο πρώτο στόχο την ομαλή συνέχιση όχι του δικού μας κλιματιστικού αλλά την ήρεμη ατάραχη συνέχιση των υπολοίπων έτσι ώστε να μην παρατηρηθεί η οποιαδήποτε ανωμαλία στον Κοινό Ευρωπαϊκό κλιματισμό.

Το τι θα συνέβαινε με τον δικό μας μίνι κλιματισμό δεν ενδιέφερε μηχανικά και ουσιαστικά κανένα από τους υπολοίπους Ευρωπαίους. Απλά αποσύνδεσαν σταδιακά τα σωληνάκια που τροφοδοτούσε η δικιά μας τρόμπα. Η δικιά μας ανώμαλη καρδιά. 

Η αλλαγή μάλιστα που έμελλε να γίνει έπρεπε να γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε εμείς οι κατεψυγμένοι ιθαγενείς να πειστούμε ότι μέσα στο παγωμένο δοκιμαστικό σωλήνα που μας έχουν βάλει «θα κάνει και πάλι ξαστεριά». 

Τα πράγματα στην αρχή ήταν εύκολα για αυτούς που μας πουλούσαν σότο* μια και όντως υπήρχε βαρυχειμωνιά έξω από τον σωλήνα μας.

Όταν όμως διακρίνουμε τον λαμπρό ήλιο και όλους του υπόλοιπους με κοντομάνικα κύριε όποιε Πρωθυπουργέ είναι εξαιρετικά δύσκολο ως απίθανο να θέλεις να πιστέψει και το όλο εκκλησίασμα που λιβανίζεις και ραντίζεις συνεχώς για χρόνια ότι πρέπει να φορούμε παλτό και πολλά καπέλα.

Μήπως ήρθε η ώρα να σπάσουμε εμείς τον δοκιμαστικό σωλήνα για να μην προξενήσουμε ανεπανόρθωτα μόνιμα κρυοπαγήματα στον εγκέφαλο μας;

Οι Ευρωπαίοι πλέον δεν έχουν αντίρρηση. Και πάλι κερδισμένοι θα είναι γιατί σε λίγο πρέπει να ξεκινήσει η ανοικοδόμησή μας ανάμεσα από τα χαλάσματα που βρισκόμαστε. 

Το γεράκι σαν απεικόνιση πάνω στο νόμισμα μας δεν μας πήγαινε αφού στερούμασταν τα σύνεργα. Ούτε γαμψά νύχια ούτε τρυπανικό ράμφος...

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η σοφή Αθηνά διάλεξε μια κουκουβάγια για έμβλημα της πόλης μας.

-Άντε επιτέλους ρίχ' το το νόμισμα στον αέρα...

-Οκ έτοιμος... Κουκουβάγια ή γράμματα;

*ιπποδρομιακός όρος , σότο (=κουτόχορτο)

www.huffingstonpost.gr